«Ἐάν τίς διψᾶ ἐρχέσθω πρός μέ καί πινέτω». Μέ αὐτά τά λόγια ἀρχίζει ὁ Κύριος τήν ὁμιλία του που κατά τήν σημερινή εὐαγγελική περικοπή ἀπηύθυνε πρός τούς Ἰουδαίους τήν τελευταία μέρα τῆς μεγάλης ἑορτῆς τῆς Πεντηκοστῆς.
Κοντά στίς ἄλλες σημασίες πού εἶχε ἡ ἑορτή αὐτή στόν ἰουδαϊκό κόσμο ἦταν καί ἡ ἀνάμνηση τῆς Νομοδοσίας, ὁ δεκάλογος δόθηκε στόν Μωυσῆ, κατά τήν ἰουδαϊκή παράδοση, πενήντα μέρες μετά τό Πάσχα, δηλαδή τήν διάβαση ἀπό τήν Ἐρυθρά Θάλασσα.
Στόν Χριστιανισμό τήν πεντηκοστή ἡμέρα μετά τό Πάσχα ἑορτάζεται ἡ παρουσία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος στόν κόσμο καί ἡ ἵδρυση τῆς Ἐκκλησίας. Γι’ αὐτό λοιπόν τό Πνεῦμα ὁμιλεῖ ὁ Χριστός στήν Εὐαγγελική περικοπή ὡς μελλοντικό καί ἐπικείμενο γεγονός πού θά ἀκολουθήσει μετά τήν δόξα τοῦ σταυροῦ καί τῆς ἀναστάσεως.
Ὁ Νόμος τοῦ Μωυσέως, ἄν καί δόθηκε ἀπό ἀγάπη καί φροντίδα τοῦ Θεοῦ γιά τό λαό του, στάθηκε ἀνήμπορος νά συμπαρασταθεῖ στήν ἀνθρώπινη ἀδυναμία. Τό Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ, πού ὑπόσχεται ὁ Χριστός, τό τρίτο Πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριαδος, ἔρχεται τήν ἡμέρα της Πεντηκοστῆς γιά νά παραμείνει ὁ παράκλητος τῆς Ἐκκλησίας, εἶναι «ὕδωρ ζῶν» πού ξεδιψᾶ τόν ἄνθρωπο καί τοῦ προσφέρει ζωή.
Τί εἶναι ὅμως τό Ἅγιο Πνεῦμα; Πῶς μποροῦμε νά συνειδητοποιήσουμε τήν παρουσία του καί τά δῶρα του; Τό Ἅγιο Πνεῦμα εἶναι ἡ σφραγίδα πού ξεχωρίζει τόν χριστιανό ἀπό τόν μή χριστιανό, εἶναι ἡ ἐγγύηση τοῦ Θεοῦ γιά τό ἐλπιδοφόρο μέλλον πού ἀναμένει τόν κάθε πιστό, ἐφόσον αὐτό εἶναι ἡ ἀπαρχή, ὁ πρῶτος καρπός, ἡ πρόγευση τῶν αἰωνίων ἀγαθῶν.
Τούς καρπούς τοῦ Πνεύματος ἀπαριθμώντας ὁ Ἄπ. Παῦλος στήν πρός Γαλάτας ἐπιστολή του γράφει: «Ὁ καρπός τοῦ Πνεύματος ἐστίν ἀγάπη, χαρά, εἰρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, ἀγαθοσύνη, πίστις, πραότης, ἐγκράτεια». Τά ἐκδηλώματα αὐτά ἀποτελοῦν τήν σφραγίδα τοῦ χριστιανοῦ, τά γνωρίσματα τοῦ «πνευματικοῦ» ἀνθρώπου, τά χαρακτηριστικά τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ. Το Ἅγιο Πνεῦμα δέν εἶναι λοιπόν θεωρία, ἀλλά κάτι πολύ πιό συγκεκριμένο καί ἁπτό, εἶναι ἡ καινούργια ζωή που προσφέρει ὁ Χριστιανισμός στήν ἀνθρωπότητα.
Ἡ ζωή αὐτή χαρακτηρίζεται ὄχι ἀπό τό μίσος πού σκοτώνει τούς ἀνθρώπους, ἀλλά ἀπό τήν ἀγάπη που ἐξυψώνει τό ἀνθρώπινο πρόσωπο, ὄχι ἀπό τήν κατήφεια καί τόν φόβο τῆς μελλοντικῆς τιμωρίας, ἀλλά ἀπό τή χαρά τῆς τωρινῆς καί ἀναμενόμενης λύτρωσης.
ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΜΑΡΩΝΕΙΑΣ ΚΑΙ ΚΟΜΟΤΗΝΗΣ
