Απαιτείται ολική ανακαίνιση τώρα!
Τις δύο προηγούμενες εβδομάδες, είχα την ατυχία να χρειαστεί να βρεθώ στο νοσοκομείο Αλεξανδρούπολης ως συνοδός πέντε φορές, για τρία διαφορετικά θέματα υγείας δικών μου ανθρώπων, που αφορούσαν σηπτικό χειρουργείο, ενδοσκόπηση και ορθοπεδικό.
Βρισκόμουν εκεί σχεδόν μέρα παρά μέρα και κάθε φορά που έφευγα η απογοήτευσή μου ήταν μεγαλύτερη.
Όχι από το ιατρικό προσωπικό και τις παρεχόμενες υπηρεσίες υγείας, που θα πρέπει να ομολογήσω ότι ήταν άριστες και οφείλω ένα μεγάλο ευχαριστώ στους γιατρούς που χειρίστηκαν τα περιστατικά. (Άσχετα του ότι πληροφορήθηκα πως για μια αρθροπλαστική απαιτείται αναμονή 2,5 ετών στη λίστα!).
Η απογοήτευσή μου και στο τέλος ο θυμός μου προκλήθηκε από το κτίριο και τις υποδομές του νοσοκομείου της «ναυαρχίδας των Βαλκανίων» όπως χαρακτηρίστηκε κάποτε.
Από την είσοδο ακόμα στους διαδρόμους, το φθαρμένο πάτωμα που όσο κι αν προσπαθούν οι καθαρίστριες να το καθαρίσουν δεν θα καθαρίσει ποτέ και δεν θα φαίνεται καθαρισμένο ακόμα κι αν είναι …που δεν είναι! Τα ίδια πατώματα φυσικά βλέπεις και στις κλινικές αλλά και στους θαλάμους ασθενών.
Από τις αράχνες στα παράθυρα που βρίσκονται σε σκάλες που έχουν να σκουπιστούν (έχεις την αίσθηση) χρόνια, που αναγκάζεσαι να χρησιμοποιήσεις, αφού από τα δεκάδες ασανσέρ λειτουργούν μόλις ένα ή δύο.
Ένα ασανσέρ που χρησιμοποιούν ασθενείς, επισκέπτες, νοσηλευτές, γιατροί, χειρουργικά κρεββάτια, μεταφορά ιατρικού και φαρμακευτικού υλικού και φυσικά από το ίδιο ασανσέρ μεταφέρονται και τα σκουπίδια… Κι αν όχι όλα, τα μισά κουμπιά του χαλασμένα…ξεχαρβαλωμένα καλώδια παντού.
Ο μέσος χρόνος μετακίνησης από το ισόγειο στον 3ο όροφο ξεπερνά τα δέκα λεπτά αναμονής… ποιος πρώτα άλλωστε από τους παραπάνω να το χρησιμοποιήσει… Και οι διάλογοι όσων καταφέρνουν να μπουν επικοί: «φωνάξτε τα κανάλια να δουν τα χάλια μας», «η διοίκηση δεν τα βλέπει, από που μετακινείται», «γεροί ήρθαμε, άρρωστοι θα φύγουμε μ αυτά που θα κολλήσουμε εδώ μέσα».
Και η ταλαίπωρη καθαρίστρια να προσπαθεί να χωρέσει με τις σακούλες σκουπιδιών για να συνεχίσει τη δουλειά της σε άλλο τμήμα και να πάει και «απέναντι στον ξενώνα» μουρμουρίζοντας ότι δεν αντέχει άλλο και ποιος ο λόγος να προσπαθεί αφού είναι μέσα στους 136 που απολύονται σύντομα… Κι όταν τόλμησα να πω «οκ… μπορεί να έχεις δίκιο κυρία μου, αλλά πάρε και καμιά αράχνη από εκεί» μου απάντησε «δεν προλαβαίνουμε».
Όσο για τις τουαλέτες επισκεπτών, δεν έχω λόγια… μια λέξη μόνο… χάλια!
Επίσης, οι τέντες πάνω από το κυλικείο, τις οποίες βλέπεις από την κεντρική είσοδο είναι γεμάτες περιττώματα από σπουργίτια και περιστέρια. Επιτρέπεται;
Βλέποντας δε από ένα παράθυρο το χώρο κάτω από το κτίριο, είδα πεταμένα σκουριασμένα κρεββάτια, μηχανήματα ότι άλλο μπορείς να δεις σε μια χωματερή ετών. Γιατί;
Ειλικρινά, με μεγάλη μου λύπη σας λέω πως μπαίνοντας στο χώρο του νοσοκομείου της Αλεξανδρούπολης, και βλέποντας τα παραπάνω (που και πολύ λίγα σας περιέγραψα), στους κοινόχρηστους χώρους κυρίως, δυστυχώς ένοιωσα να σιχαίνομαι ν’ ακουμπήσω οπουδήποτε.
Τέτοια εγκατάλειψη, σε ένα τεράστιο νοσοκομείο που θα μπορούσε να είναι στολίδι… Γιατί;
Καθημερινά βλέπουν το φως της δημοσιότητας επιτεύγματα γιατρών που δουλεύουν και προσπαθούν μέσα σ’ αυτό το τριτοκοσμικό κτίριο να προφέρουν υψηλού επιπέδου υπηρεσίες υγείας. Πρωτοποριακές επεμβάσεις, νέας τεχνολογίας μηχανήματα, επιστημονικές έρευνες και άλλα τόσα…
Πριν λίγες μέρες ήρθε στο νοσοκομείο Αλεξανδρούπολης, για τα εγκαίνια του νέου συστήματος, ποζιτρονικής και αξονικής τομογραφίας (pet scan) η αναπληρώτρια Υπουργός Υγείας, Ασημίνα Γκάγκα. Απορία μου… σε ποιους διαδρόμους του νοσοκομείου περπάτησε; Γιατί η διοίκηση του νοσοκομείου δεν πήρε από το χέρι την Ασημίνα Γκαγκά να της κάνει μια βόλτα με τα ασανσέρ στις κλινικές των ορόφων για να δει την πραγματική κατάσταση; Να δει τον ξενοδοχειακό εξοπλισμό, τα κρεββάτια, τις πολυθρόνες, τα τραπεζάκια που είναι σχεδόν στο σύνολό τους ρημαγμένα? Τα σπασμένα πόμολα, τις γκρεμισμένες γωνίες των τοίχων κι άλλα πολλά.
Και ναι, οι χρηματοδοτήσεις είναι μικρές και ναι το νοσοκομείο μπορεί να μην έχει χρήματα για μια ολική ανακαίνιση. Όμως αν δεν πιεστεί το Υπουργείο Υγείας και αν δεν παρουσιάσουμε την πραγματική εικόνα στην Κυβέρνηση, δεν θα δοθούν ποτέ χρήματα.
Λυπάμαι που το λέω, αλλά το νοσοκομείο Αλεξανδρούπολης, ως κτίριο καταρρέει με γρήγορους ρυθμούς. Κι αν δεν γίνει κάτι σήμερα, αύριο θα είναι πολύ αργά…
Σακαλάκη Λεμονιά
