Η Αγγελική Γιαννακίδου, ιδρύτρια και πρόεδρος του Εθνολογικού Μουσείου Θράκης βραβεύτηκε από την Ελληνική Εθνική Επιτροπή για την UNESCO, κατά τη διάρκεια της εξαιρετικής εκδήλωσης «Τραγουδώντας την Ελληνική Επανάσταση με 21 τραγούδια» που πραγματοποιήθηκε στο Μέγαρο Μουσικής στην Αθήνα την Κυριακή 12 Δεκεμβρίου.
Η κ. Αγγελική Γιαννακίδου «Βραβεύεται για το συνολικό έργο στην Θράκη. Τις τελευταίες δεκαετίας εργάζεται συστηματικά για την διάσωση και διατήρηση πολιτισμού και της ιστορίας της Θράκης μέσα από το πολυεπίπεδο έργο του Εθνολογικού Μουσείου Θράκης. Παράλληλα με πολλαπλές ενέργειες και δράσεις προσπαθεί να ενεργοποιήσει τον αγροτικό πληθυσμό της περιοχής σε έναν επαναπροσδιορισμό της σχέσης τους με τον τόπο. Την ενίσχυση της πολιτιστικής ταυτότητας και την προώθηση της αξίας του τόπου με στόχο την οικονομική ενδυνάμωση και την πολιτιστική μας επιβίωση!».
Απόσπασμα από την ομιλία της κ. Γιαννακίδου κατά την τελετή βράβευσης:
«…Για μένα η Θράκη υπήρξε μια πρόκληση. Μια περιβαλλοντική και πολιτισμική ποικιλομορφία, μιας εξαιρετικά ενδιαφέρουσας ανθρωπογεωγραφίας με όλες τις επιμέρους ιδιαιτερότητες και σε άλλα επίπεδα προσέγγισης.
Ήταν Το σύνορο.
Η ψυχή της μυστηριακής Θράκης.
Το διττό όριο ζωής και τόπου. Αυτό που πρέπει να περιφρουρήσεις αλλά και να υπερβείς για να συναντήσεις τον άλλον και να συμπορευθείς, χωρίς να χαθείς. Η προάσπιση της προσωπικότητας μας, ο σεβασμός γι’ αυτό που είναι έξω από μας, η προϋπόθεση της διαφορετικότητας.
Εμείς στη Θράκη είμαστε ευλογημένα καταδικασμένοι να ζούμε με τον άλλον, κατέχουμε τον κώδικα επικοινωνίας με όλα βέβαια τα τραύματα, αλλά και την επούλωσή τους και έχουμε τη μνήμη της συνύπαρξης και της συμβίωσης.
Σε αυτό το μικρό κομμάτι της Θρακικής γής, το 12% μόνο του ευρύτερου χώρου, τα δυο μεγάλα δόγματα συνομιλούν και συνυπάρχουν στο βαθμό που δεν δημιουργούνται ρωγμές ώστε να παρεισφρήσουν φονταμελιστικές συμπεριφορές.
Και αυτό είναι δύναμη. Είναι πηγή που μέσα σ αυτήν μπορούμε να γευτούμε τις μεγάλες ανθρώπινες αξίες αυτές της αποδοχής και της αλληλεγγύης.
Στη πολιτιστική κληρονομιά της Θράκης συναντάς τα τεκμήρια της οικονομικής και πνευματικής ανάπτυξης του θρακικού Ελληνισμού που καταγράφηκε από τα τέλη του 19ου ως τον 20ο αιώνα, μέσα από τα δίκτυα επικοινωνίας του ευρύτερου χώρου με το μεγαλύτερο κέντρο του Ελληνισμού την Κωνσταντινούπολη.
Στην λατρευτική παράδοση και τη θρησκευτική ζωή, παρά του ότι αυτά βιώνονται μέσα στις συνθήκες μιας σύγχρονης νεωτερικής κοινωνίας, ανιχνεύεις σύμβολα και μηνύματα μιας άλλης τάξης πραγμάτων που γέννησε θεούς, όπως ο μύστης Ορφέας και ο Διόνυσος που χάρισαν το άμετρο, την ανατροπή και το θέλω, απέναντι στην Απολλώνια αρμονία τον ορθολογισμό και το πρέπει και ανάμεσα σ αυτόν τον πόλεμο γι αυτά τα δυο χτίστηκε ο πολιτισμός.
Ενα παλίμψηστο ο πολιτισμός της Θράκης. Προϊστορικές βραχογραφίες, τύμβοι και Βυζαντινά κάστρα. Πολύβουα παζάρια και σύγχρονες πολιτείες. Λατρευτικά δρώμενα, κουρμπάνια και δειπνοτράπεζα στην απόκοσμη ηρεμία των παρόχθιων οικισμών.
Αυτή η μεγάλη κληρονομιά είναι που από την αρχή ένιωσα ότι μας ζητάει να την αξιοποιήσουμε, τη γη και την ιστορία, τη ψυχή, τη δύναμη και το μόχθο των ανθρώπων…
…Είμαστε προσηλωμένοι και ταγμένοι θα έλεγα σ αυτή τη συναγμένη εμπειρία των παλαιότερων τη “σαρκωμένη” σε τεχνουργήματα έθος και ήθος.
Κοινός μας τόπος το ατομικό και συλλογικό μας καταφύγιο.
Κοινος μας τρόπος η προσπάθεια, να λειτουργήσουμε δημιουργικά έξω από την κοινωνική αδράνεια.
Να περάσουμε από τη συναισθηματική σχέση με τον τόπο μας στη συνειδητοποίηση μιας άλλης διαχείρισης, μέσα από το τρίπτυχο, Πολιτισμός – Δημιουργία – Οικονομία.
Για να επιβιώσουμε με τον μόνο τρόπο που κατέχουμε: παράγοντας πολιτισμό.
Στους ανθρώπους της Θράκης αφιερώνω αυτή τη τιμητική διάκριση.
Στη Θράκη που έθρεψε το νου και τη ψυχή μου.
Στη Θράκη που ανέθρεψα τους δυο μου γιούς, που καμαρώνω και ενεργά με τις οικογένειές τους συμμετέχουν στο έργο του Μουσείου, ένα έργο, στο οποίο εγώ και ο πατέρας τους ο Πολυχρόνης, δώσαμε την καρδιά μας.
Εκείνος ως Θρακιώτης από καταγωγής και εγώ ως Θρακιώτισσα από επιλογή».
