To περιστασιακό πιπίλισμα του αντίχειρα είναι ένα τόσο συνηθισμένο αναπτυξιακό φαινόμενο των πρώτων χρόνων της παιδικής ηλικίας, ώστε αν συμβαίνει μεμονωμένα (χωρίς άλλη εκδήλωση συμπτωμάτων άγχους) δεν πρέπει να ανησυχούν ιδιαίτερα οι γονείς. Οι γονείς, συνήθως, για να ξεριζώσουν αυτές τις «άσχημες» συνήθειες, χρησιμοποιούν μεθόδους που φαίνονται ως «απλές» τεχνικές τροποποίησης της συμπεριφοράς.
Χτυπούν, χλευάζουν ή επικρίνουν το παιδί. Ιδιαίτερα προσφιλής μέθοδος είναι το να αλείφουν τον αντίχειρα με κάτι που έχει πικρή γεύση, ώστε το πιπίλισμα να είναι κάτι δυσάρεστο. Έχει αποδειχθεί ότι το πιπίλισμα μπορεί να τεθεί υπό έλεγχο ως εξής: Ένα τηλεοπτικό πρόγραμμα – το πιο αγαπημένο του παιδιού – να διακόπτεται προσωρινά κάθε φορά που βάζει τον αντίχειρα στο στόμα. Καθώς κάθε κίνηση του αντίχειρα προς το στόμα ακολουθείται από διακοπή της ψυχαγωγίας, η τάση του παιδιού για πιπίλισμα ελαττώνεται δραστικά.
Δεν απαιτείται οι γονείς να λάβουν ιδιαίτερα μέτρα, όταν το παιδί πιπιλίζει το δάκτυλό του στα 2-3 πρώτα χρόνια της ζωής του,ωστόσο χρειάζονται καθοδήγηση για να προσέξουν τη στάση τους. Αν και η συνήθεια αυτή δεν εμπεριέχει το σπέρμα μελλοντικής συμφοράς, δεν είναι και το ωραιότερο ή χρησιμότερο πράγμα που μπορεί να κάνει ένα παιδί μεγαλύτερης ηλικίας.
Είναι αλήθεια ότι απολαμβάνει αυτή τη συνήθεια και συχνά δεν είναι πρόθυμο να την εγκαταλείψει, αλλά μπορεί να την αντικαταστήσει με άλλες ευχάριστες συνήθειες – ιδιαίτερα όταν οι εντάσεις που προκαλούσαν την ανεπιθύμητη αυτή συνήθεια έχουν επιλυθεί. Δεν είναι ανάγκη ο γονέας να στέκεται πάντα δίπλα στο παιδί και να το παρατηρεί διαρκώς. Όταν εστιάζουμε τόσο φανερά την προσοχή μας στην ανεπιθύμητη συμπεριφορά, μπορεί αντί να την εξαλείψουμε, να την ενισχύουμε.
Όταν βλέπουμε το παιδί με τον αντίχειρα στο στόμα, μπορούμε συχνά να του ζητήσουμε να κάνει κάποιο θέλημα ή να του δώσουμε κάτι άλλο να απασχοληθεί. Αν τα χέρια του παιδιού είναι απασχολημένα με κάποια ευχάριστη και ενδιαφέρουσα δραστηριότητα, δεν μπορούν ταυτόχρονα να βρίσκονται στο στόμα για πιπίλισμα.
Όλες οι «κακές» παιδικές συνήθειες αντικατοπτρίζουν την ψυχική αγωνία του παιδιού. Το καλύτερο αντίδοτο, λοιπόν, σ’ αυτές είναι η ήρεμη και έξυπνη αντιμετώπιση.
