Ὁ Κύριος βαδίζει πρός τό μαρτύριο καί οἱ Μαθητές Του ὀνειρεύονται μεγαλεῖα. Τούς προλέγει τό σταυρικό Του Θάνατο καί ἐκεῖνοι, χωρίς νά πολυκαταλαβαίνουν τήν τραγικότητα τῆς προφητείας, διαποτισμένοι ἀπό τό κοσμικό πνεῦμα τῆς φιλοδοξίας, ποθοῦν τιμητικές διακρίσεις.
Ὁ Ἰάκωβος καί ὁ Ἰωάννης σπεύδουν νά προλάβουν τούς ἄλλους στήν ἐξασφάλιση τῶν πρωτείων. Διδάσκαλε, τοῦ λένε, τώρα πού θά καθίσεις σέ θρόνο βασιλικό, δῶσε μας τίς δύο πρῶτες θέσεις στό βασίλειό Σου. Κάνε μας τή χάρη νά καθίσουμε ὁ ἕνας στά δεξιά σου κι ὁ ἄλλος στ΄ ἀριστερά Σου. Ὁ Κύριος τούς κοιτάζει περίλυπα:
«Οὐκ οἴδατε τί αἰτεῖσθε», τούς ἀπαντᾶ μέ πόνο. Δέν ξέρετε τί ζητᾶτε. Πόσες καί πόσες φορές ὁ Χριστός ἀναγκάζεται νά ἐπαναλάβη τόν ἲδιο λόγο σέ πολλούς μαθητές Του καί σήμερα. Πόσο μικροπρεπεῖς εἶναι συχνά οἱ πόθοι καί τά αἰτήματά μας! Λαχταρᾶμε τιμές, διακρίσεις, πρωτεῖα, δύναμη, χρῆμα, δόξα, ἐπιβολή στόν κόσμο αὐτό. Καί τό τραγικό εἶναι ὅτι τά ζητᾶμε ἀπό Ἐκεῖνον που περιφρόνησε αὐτά καί ἀποκάλυψε τή μηδαμινότητά τους.
Στήν ἐποχή μας, πού ἡ κοσμική νοοτροπία βρίσκεται σέ ἔξαρση, οἱ ἄνθρωποι εὔχονται καί προσπαθοῦν νά δίνουν ὅσο τό δυνατόν λιγότερα καί νά παίρνουν ὅσο τό δυνατόν περισσότερα: στή δουλειά τους, ἐκμεταλλευόμενοι τόν κόπο τῶν ἄλλων στό σπιτικό τους, μέ τήν ἐπιθυμία νά ἐξουσιάζουν σύζυγο, παιδιά, συγγενεῖς.
Τό μεγαλεῖο, πού ζητᾶμε ἀναμένοντας ἔκτακτες εὐκαιρίες, βρίσκεται στά χέρια μας, στήν καθημερινή ἁπλή πραγματικότητα ὅταν εἴμαστε ἒτοιμοι νά διακονοῦμε τούς ἄλλους, χωρίς καμιά ἀπαίτηση ἀνταποδόσεως, ἀναγνωρίσεως. Θυμηθεῖτε τούς ἁγίους τῆς Ἐκκλησίας μας, πού μέ τήν ταπεινόφρονη ἀγάπη τους ζωογονοῦν τίς ἀνθρώπινες κοινωνίες.
Καί τότε θά νοιώσετε πιό βαθειά τί ὑπέροχος εἶναι ὁ δρόμος, πού χαράζουν τά λόγια αὐτά τοῦ Κυρίου: «Ὅς ἐάν θέλῃ γενέσθαι μέγας ἐν ὑμῖν ἒσται ὑμῶν διάκονος». Πρόκειται γιά ἕνα μεγαλεῖο ἐσωτερικό. Διότι εἶναι κάτι πού μᾶς κάνει, νά μοιάζουμε οὐσιαστικά μέ τόν Χριστό τόν μεγάλο «διάκονο» τῶν ἀνθρώπων. Ἐκεῖνον πού δέν ἦλθε νά ὑπηρετηθῆ, ἄλλα νά ὑπηρέτηση καί νά δώση τή ζωή του λύτρο ἀντί πολλῶν. Πρόκειται γιά τή μεταμόρφωση τῆς ζωῆς μας.
ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΜΑΡΩΝΕΙΑΣ ΚΑΙ ΚΟΜΟΤΗΝΗΣ
