Τὸ περιστατικὸ τοῦ σεληνιαζόμενου νέου τῆς σημερινῆς Εὐαγγελικῆς περικοπῆς ἐκφράζει μία πραγματικότητα καὶ δίνει τὴν ἀφορμὴ γιὰ νὰ στρέψουμε τὸ λόγο μας στὸ καθολικὸ φαινόμενο τῶν προβλημάτων τῆς ζωῆς, τὰ ὁποῖα εἶναι πολλὰ καὶ ποικίλα.
Ἀπὸ τὴ στιγμὴ ποὺ ὁ ἄνθρωπος μπαίνει στὸ στίβο τῆς ζωῆς, ἄρχιζει ν’ ἀντιμετωπίζει ποικίλα προβλήματα, ἀτομικὰ καὶ προσωπικά, πού σχετίζονται μὲ τὴν ὑγεία, μὲ τὴν ἐπαγγελματικὴ τακτοποίηση, ἤ μὲ τὴν οἰκογενειακὴ ἀποκατάσταση. Ἄλλα εἶναι γενικότερα καὶ παρουσιάζονται στὴν οἰκογένεια σὲ κύκλους συγγενῶν ἤ φίλων, συνεργατῶν ἤ γειτόνων. Πολλὰ ἀπό αὐτά εἶναι ἁπλὰ καὶ ξεπερνιοῦνται εὔκολα καὶ γρήγορα. Ὅσα λύνονται ἔπειτα ἀπὸ καιρό, δημιουργοῦν συνήθως κάποια κόπωση. Τὰ δυσεπίλυτα καὶ ἄλυτα ταλαιπωροῦν καὶ πικραίνουν -ἴσως καὶ ἰσόβια- τὸν ἄνθρωπο. Ἐκεῖνος ἀναζητεῖ καὶ μάλιστα ἐπίμονα τὴ λύση τους, ἄλλα δὲν τὴ βρίσκει.
Στὴν περίπτωση τοῦ σεληνιαζόμενου νέου δὲν ἦταν μόνον ἐκεῖνος ποὺ βασανιζόταν ἀπὸ τὸ δαιμόνιο, ἄλλα ἦταν καὶ οἱ οἰκεῖοι του. Τὸ ἐκφράζουν τὰ παρακλητικὰ λόγια τοῦ πατέρα, ποὺ εἶπε στὸν Χριστό: «Κύριε, σπλαχνίσου καὶ ἐλέησε τὸ παιδί μου, γιατί βασανίζεται ἀπὸ τὸ δαιμόνιο καὶ ὑποφέρει πολύ. Πολλὲς φορὲς δὲν ἔχει συναίσθηση τοῦ ἑαυτού του καὶ κινδυνεύει, διότι ἄλλοτε πέφτει στὴ φωτιὰ καὶ ἄλλοτε στὸ νερό». Τὸ περιστατικὸ τοῦ νέου τοῦ ἱεροῦ Εὐαγγελίου μᾶς πληροφορεῖ ὅτι καὶ γιὰ τὰ δύσκολα καὶ τὰ δυσεπίλυτα προβλήματα μπορεῖ νὰ ὑπάρξει λύση. Ὅταν οἱ ἀνθρώπινες δυνατότητες «δηλώσουν» ἀδυναμία, τότε μπορεῖ νὰ ἀνοίξει μία ἄλλη δυνατότητα. Εἶναι ἐκείνη ποὺ παρέχεται ἀπὸ τὸν Παντοδύναμο Θεὸ καὶ συνήθως σὲ μορφὴ θαύματος.
Ὁ δυστυχὴς πατέρας τοῦ σεληνιαζόμενου παιδιοῦ, πρὶν συναντήσει τὸν Χριστό, βρῆκε τοὺς μαθητές Του καὶ ζήτησε τὴ θεραπευτική τους βοήθεια. Ἐκεῖνοι δὲν μπόρεσαν νὰ ἀνταποκριθοῦν στὸ αἴτημά του. Ὅταν ρώτησαν τὸν Κύριο γιατί στὴν περίπτωση αὐτή δὲν μπόρεσαν νὰ προσφέρουν τὴ θεραπεία πῆραν τὴν ἀπάντηση: «Δία τὴν ἀπιστίαν ὑμῶν». Ἔγινε δηλαδὴ ἐμπόδιο ἡ ὁλιγοπιστία τῶν μαθητῶν καὶ ἡ ἀπιστία τοῦ πατέρα καὶ τῶν οἰκείων του.
Τὸ θαῦμα ὅμως ἔγινε. Ἡ λύση τοῦ προβλήματος δόθηκε ἀπὸ τὸν Κύριο, ἀφοῦ ὁ πατέρας διόρθωσε τὸ λάθος του καὶ στηρίχθηκε στὴν πίστη. Ἀλλά ἡ λύση δὲν δίδεται πάντοτε ὅπως ἀκριβῶς ἐμεῖς σκεπτόμαστε. Μπορεῖ ἕνα αἴτημὰ μας νὰ μὴν τακτοποιηθεῖ, ὅπως ἐμεῖς θέλουμε. Θὰ δοθεῖ ὅμως ἡ καλύτερη ἀπάντηση, ἐκείνη ποὺ μᾶς ταιριάζει περισσότερο καὶ μᾶς συμφέρει πνευματικὰ καὶ οὐσιαστικά.
ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΜΑΡΩΝΕΙΑΣ ΚΑΙ ΚΟΜΟΤΗΝΗΣ
