Ένας παλιός ινδιάνικος μύθος λέει πως όταν ο θεός αποφάσισε να καταδικάσει τον άνθρωπο σ’ απόλυτη μοναξιά εξαιτίας των πράξεων του, έδωσε το δικαίωμα επιλογής στα ζώα να τον ακολουθήσουν ή όχι. Χάραξε λοιπόν μια γραμμή στο χώμα, από τη μία ο άνθρωπος, από την άλλη τα ζώα.
Κανένα, όμως, ζώο δεν τολμούσε να περάσει τη διαχωριστική γραμμή και να σταθεί δίπλα στον άνθρωπο. Τόσα ήταν τα βάσανα που είχαν τραβήξει από τον άνθρωπο Μόνο ένα ζώο, δειλά-δειλά, κουνώντας διστακτικά την ουρά του, πέρασε τη γραμμή και στάθηκε δίπλα στον άνθρωπο, κοιτώντας τον με τ’ αθώα και τρυφερά του μάτια, o ΣΚΥΛΟΣ. «Ό πιο πιστός φίλος του ανθρώπου».
ΑΝΘΡΩΠΟΣ… Αν θυμάμαι καλά την ετυμολογία της λέξης, σημαίνει: “άνω και θρώσκω”. Δηλαδή “κοιτάζω ψηλά”. Πού; Στα ουράνια; Στο θεό; Κοιτάμε όλοι μας ψηλά; Κι η ψυχή μας; κι η συνείδηση μας; Όχι δεν γράφω έκθεση σχολείου για τον σκύλο. Πολύ θα ήθελα να σας ζητήσω αυτή τη χάρη: να γράψετε δυο λόγια -“σκέφτομαι και γράφω”, σκέφτομαι καλά όμως, για τον ΣΚΥΛΟ. Τον σκύλο τον πεινασμένο, αυτόν που κλωτσάμε στην καλύτερη των περιπτώσεων ή “φολάρουμε” -είναι και αυτό μόδα. Τον σκύλο, ημίαιμο ή καθαρόαιμο, δεν έχει σημασία, που παίρνουμε κουταβάκι να παίξουν και τα παιδιά και που τον παρατάμε στο δρόμο γιατί…..γιατί γαυγίζει (ενώ θα έπρεπε να κελαηδάει και αυτό όχι πάντα), γιατί λερώνει και μαδάει (ενώ θα έπρεπε να φοράει Slip Pad και να πηγαίνει κομμωτήριο), γιατί, άκουσον-άκουσον, θέλει να φάει να παίξει, χρειάζεται εμβόλια και λουρί για τα τσιμπούρια. Μα τι είναι αυτά τα πράγματα! Εξάλλου εμείς φεύγουμε διακοπές, ΟΥΣΤ, έξω στο δρόμο, κάποιος θα τον ’’λυπηθεί’’ (σιχαίνομαι αυτό το ρήμα) και θα τον μαζέψει. Τον σκύλο που βασανίζουμε και χτυπάμε ’’για να μας ακούει’’, αντί να τον εκπαιδεύσουμε με υπομονή, αγάπη και σεβασμό στην προσωπικότητα και τον χαρακτήρα του. Και τέλος, τον σκύλο που συνειδητά ή ασυνείδητα χτυπάμε με το αυτοκίνητο σε κάποιο δρόμο και τον παρατάμε ημιθανή ή αιμόφυρτο κι αβοήθητο. Και μην μου αρχίσετε πάλι το τροπάριο: “Μα εδώ παρατάνε τους άνθρωπε για το σκύλο μας πρήζεις εσύ;”
Ναι! Και για το σκύλο και για τη γάτα και για τον ’’άνω θρώσκω”, για ότι έχει ψυχή, για ότι έχει ζωή.
Το να γεννηθεί κανείς σε αυτή τη ζωή είναι ευλογία. Το να γεννηθεί σε αυτόν τον τόπο είναι διπλή ευλογία. Κι αυτό γιατί το φυσικό περιβάλλον του τόπου μας υπήρξε θεϊκό προνόμιο. Και δεν υπάρχει αμφιβολία πως το προνομιούχο αρχαίο ελληνικό πνεύμα οφείλει την υπεροχή του στο φως, τη διαφάνεια και την καθαρότητα του προνομιακού αυτού φυσικού περιβάλλοντος.
Είναι στιγμές που νιώθω μόνος, που με πιάνει απελπισία, με όλα αυτά που γίνονται γύρο μας δεν βρίσκουμε την δύναμη να αλλάξουμε την κοινωνία και την συνείδηση μας μαζί. Υποσχεθήκαμε στην ψυχή μας ελευθερία. Φαίνεται όμως πως ο δρόμος προς την ελευθερία είναι στρωμένος με…….Μαρμελάδα. Γι’ αυτό κολλάμε.
Δεν είμαι βέβαια μόνο εγώ που θα διορθώσω τα κακώς κείμενα, όμως τελειώνοντας θα δώσω μια συμβουλή στους υποψήφιους ιδιόκτητες σκύλων. Ας σκεφτούν καλά τις ευθύνες και τις υποχρεώσεις που πρόκειται να αναλάβουν. Ένα σκυλί είναι σαν ένα παιδί που δεν μεγαλώνει ποτέ. Είναι ένα μέλος της οικογένειας και αν δεν μπορούν να το νιώσουν έτσι καλύτερα να ζήσουν χωρίς αυτό.
Προτού όμως κλείσω θα ήθελα να αφιερώσω την στήλη αυτή, καθώς και τις επόμενες που θα ακολουθήσουν σε όλους αυτούς που με βοήθησαν στη μέχρι τώρα πορεία μου ως εκπαιδευτή σκύλων, και δεν είναι άλλοι από την οικογένεια μου, τους δύο σκύλους μου (CAESAR-ΒΕΝ) και τους εκπαιδευτές μου στην Ελλάδα, ιδιαίτερα, όμως, θέλω να την αφιερώσω στην Διεύθυνση του EVROS24.GR και να την ευχαριστήσω που μου δίνουν την δυνατότητα ν’ αναλύσω αυτό το τεράστιο ζώο που ονομάζεται ΣΚΥΛΟΣ
Και για τις πιο εξειδικευμένες απορίες σας θα υπάρχει πάντα ανοιχτή γραμμή επικοινωνίας για θέματα εκπαίδευσης στο τηλ. 6983504917 και στο e–mail: mpkouk@yahoo.gr, για να τις λύσουμε από κοντά
Μπάμπης Κουκουζέλης
Εκπαιδευτής σκύλων
Email: mpkouk@yahoo.gr
