Όταν ήμουν παιδί άλλα περίμενα από την μητρότητα και άλλα με βρήκαν όταν επιτέλους έγινα μαμά και απ’ ότι φαίνεται από το παρακάτω κείμενο δεν είμαι η μόνη.
«Δεν είμαι ακριβώς η μαμά που είχα ονειρευτεί ότι θα γίνω…
Δεν αγοράζω βιολογικά προϊόντα ούτε μαγειρεύω κάθε μέρα υγιεινά φαγητά.
Δεν τελειώνω όλες μου τις δουλειές στην ώρα τους.
Δεν είμαι η μαμά που αισθάνεται σίγουρη για κάθε της απόφαση. Είμαι διστακτική και αμφιβάλλω για τις ικανότητές μου πολύ συχνά.
Δεν κοιμάμαι νωρίς… Είτε βλέπω μέχρι αργά Netflix είτε κοιτάω το ταβάνι και ανησυχώ για όλους και για όλα.
Δεν είμαι η συγκροτημένη μαμά που έχει όλες τις απαντήσεις.
Δεν ντύνομαι κομψά και τα μαλλιά μου είναι πολλές φορές ατημέλητα.
Δεν είμαι ιδιαίτερα ψύχραιμη. Αν το παιδί μου χτυπήσει, κάνω την κατάσταση χειρότερη με τις αντιδράσεις μου.
Δεν είμαι όλα αυτά, αλλά είμαι η μαμά που μπορεί να καταλάβει ότι κάτι δεν πάει καλά με τα παιδιά μου χωρίς να χρειάζεται να μου το πουν. Αρκεί το βλέμμα τους.
Είμαι η μαμά που συγκινείται με το παραμικρό.
Εγώ και η τελειότητα δεν έχουμε καμία σχέση.
Ξέρετε όμως, κάτι; Κανείς δεν γνωρίζει και δεν αγαπάει τα παιδιά μου όπως εγώ.
Και στα δικά τους τα μάτια, είμαι όλος τους ο κόσμος. Με το να είμαι ο εαυτός μου.
Είμαι η μαμά που χρειάζονται τα παιδιά μου. Είμαι αληθινή και τα λατρεύω.
Ίσως τελικά, να είμαι η μαμά που υποτίθεται ότι πρέπει να είμαι. Και αυτό είναι καλύτερο απ’ το να είμαι τέλεια.»
