Στή σημερινή Κυριακή τῆς Σταυροπροσκυνήσεως, ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία ὑψώνει στό μέσο τοῦ ναοῦ τόν Τίμιο Σταυρό πρός προσκύνηση, γιά νά ἀντλήσουμε δύναμη καί θάρρος, καί νά συνεχίσουμε νά διαπλέουμε τό μέγα πέλαγος τῆς νηστείας, καταμεσῆς τοῦ ὁποίου βρισκόμαστε. Καθώς, λοιπόν ὑψώνει τό Ἱερό Σύμβολο τοῦ Βασιλέως τοῦ Μεγάλου, τοῦ Κυρίου τῆς Δόξης, τοῦ Ἐσφαγμένου Ἀρνίου, συνάμα προβάλλει τή σημερινή εὐαγγελική περικοπή, ὡς τήν πιό ἐκφραστική διατύπωση τῶν ὅρων ὑπό τούς ὁποίους ἐμεῖς οἱ χριστιανοί ἀκολουθοῦμε τόν δικό μας ἡγέτη, τόν Νυμφίο τῆς ψυχῆς μας.
Τί ζητᾶ, λοιπόν, ὁ Χριστός μας; «Ὅποιος θέλει νά μέ ἀκολουθεῖ ὡς μαθητής, ἄς ἀρνηθεῖ τόν ἑαυτό του, ἄς πάρει σταθερή ἀπόφαση νά ὑπομείνει κάθε θλίψη καί δοκιμασία ἕως καί σταυρικό θάνατο» μιμούμενος τό παράδειγμά μου.
Βαρυσήμαντος λόγος, πού ἡ ἀνθρωπότητα δέν φαίνεται νά κατανόησε στήν πραγματική του διάσταση, οὔτε μπόρεσε νά ἀφομοιώσει. Εἶναι ἡ πρώτη φορά πού οἱ ἄνθρωποι καλοῦνται ἐν ἐλευθερίᾳ νά συνταχθοῦν πίσω ἀπό τό μοναδικό πρόσωπο τοῦ Σωτήρα Χριστοῦ, μέ ὅρους προσωπικῆς εὐθύνης. Ὑπάρχει ἕνας παράδοξος ὅρος στήν πρόσκληση τοῦ Κυρίου μας. Ὁ ὅρος νά ἀπαρνηθοῦμε τόν ἑαυτό μας. Γιατί; Αὐτό πού ἔχω καί χειρίζομαι εἶναι ὁ ἑαυτός μου. Αὐτό πού μοῦ δόθηκε καί μέ προσδιορίζει εἶναι ὁ ἑαυτός μου. Αὐτό πού μέ ὁριοθετεῖ καί μέ χαρακτηρίζει στήν κοινωνία τῶν ἀνθρώπων εἶναι ὁ ἑαυτός μου.
Γιατί μοῦ ζητᾶ ὁ Χριστός νά τόν ἀρνηθῶ; Καί μάλιστα δέν μοῦ ζητᾶ νά ἀρνηθῶ κάποιο κομμάτι τοῦ ἑαυτοῦ μου, ἔστω τό πιό ἀρρωστημένο ἤ ἀσθενές ἀλλά μού ζητᾶ νά ἀρνηθῶ συνολικά ὁλόκληρο τόν ἑαυτό μου, ἀκόμη καί ὅσα καλά θεωρῶ ὅτι ἔχω.Τόν λόγο τοῦ Κυρίου ἐρμηνεύει ὁ Μέγας Βασίλειος. Ἐξηγεῖ ὅτι ἄρνηση τοῦ ἑαυτοῦ σημαίνει «παντελής τῶν παρελθόντων λήθη καί τῶν θελημάτων ἑαυτοῦ ἀναχώρησις». Δηλαδή, τό νά ξεχάσει ὁ ἄνθρωπος ὅσες ἀγκυλώσεις, πιστεύματα, θεωρήσεις, προκαταλήψεις, ἀντιλήψεις εἶχε γιά τόν κόσμο καί τόν ἄνθρωπο, πρίν γνωρίσει τόν Χριστό. Νά ξεχάσει ἀκόμη καί τίς καθημερινές του συνήθειες, γιά νά παραδοθεῖ ἄνευ ὅρων στόν Χριστό καί τήν Ἐκκλησία του, στό ἐκκλησιαστικό ἦθος καί τόν πνευματικό τρόπο ζωῆς.
Ἀλλά καί τό νά παύσει ὁ ἄνθρωπος νά διεκδικεῖ καί νά ἐπιβάλλει τό δικό του θέλημα, λέγοντας ὁλοπρόθυμα, ὅπως ὁ Σωτήρας μας: «Οὐ ζητῶ τό θέλημα τό ἐμόν, ἀλλά τό θέλημα τοῦ πέμψαντος με πατρός».
ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΜΑΡΩΝΕΙΑΣ ΚΑΙ ΚΟΜΟΤΗΝΗΣ
