Να έχεις υπομονή, σημαίνει να περιμένεις και ταυτόχρονα να ελπίζεις. Για να έχουμε υπομονή τα παιδιά μας, θα πρέπει πρώτα να μάθουν να περιμένουν και να ελπίζουν. Και οι δύο παράμετροι είναι απαραίτητες για να μάθουν να είναι υπομονετικά.
Αναμένω, σημαίνει αφήνω να περάσει αρκετός χρόνος για να έρθει αυτό που περιμένω. Λέμε, λοιπόν, «περιμένουμε να έρθει το των 9» ή «περιμένουμε να έρθει η σειρά μας στο ταμείο». Αν περάσει περισσότερος χρόνος από αυτόν που υπολογίζαμε, μας πιάνει ανυπομονησία. Επομένως, η υπομονή εμπεριέχει και την παράμετρο της λογικής απογοήτευσης μπροστά στο αναπόφευκτο.
Συνήθως, τα παιδιά δεν έχουν αρκετά αναπτυγμένη αυτού του είδους την υπομονή. Τα πιάνει ανυπομονησία, διαμαρτύρονται, εκνευρίζονται που ακόμα δεν την έχουν γι’ αυτό είναι σημαντικό να τα μάθουμε να περιμένουν. Ωστόσο, είναι αδύνατον να μάθουμε να περιμένουμε αν δεν έχουμε ελπίδα, αν δεν ξέρουμε να ελπίζουμε. Επομένως, δεν αξίζει τον κόπο να έχουμε υπομονή αν δεν διακρίνουμε έστω και την πιο μακρινή πιθανότητα να πραγματοποιηθεί η ελπίδα μας, αργά ή γρήγορα
Το παιδί μας, πρέπει να μάθει να ελπίζει ότι θα τελειώσουμε την τηλεφωνική μας συζήτηση γιατί μόνο έτσι θα έχει τη σιγουριά -την οποία εμείς θα του έχουμε επιτρέψει να νιώθει- ότι μετά θα πραγματοποιήσουμε τις επιθυμίες του. Αν όμως δεν υπάρξει αυτή η συμφωνία, είναι πολύ πιθανό το παιδί και ο μετέπειτα ενήλικας να μη μάθει να περιμένει, με αποτέλεσμα να πνίγεται μέσα στην ανυπομονησία.
Ας κρατήσουμε αυτό: αν δεν μάθουμε να περιμένουμε, δεν μπορούμε να ζήσουμε. Όμως, αυτό που μας δίνει ζωή είναι η ελπίδα!
Απόσπασμα από το βιβλίο «20 αξίες της ζωής», των Εστέβε Πουχόλ Ι Πονς, Ινές Λουθ Γκονθάλεθ.
Ο Γιάννης Ξηντάρας είναι Ψυχολόγος-Οικογενειακός Σύμβουλος, τ.συνεργ. στο Νοσοκομείο Παίδων “Αγία Σοφία”, μέλος της Ελληνικής Εταιρίας Εφηβικής Ιατρικής και του Ευρωπαϊκού Συλλόγου Ψυχοθεραπείας. Απόφοιτος Ε.Κ.Π.Α, επιστημονικός υπεύθυνος στο Κέντρο Συμβουλευτικής και Ψυχολογικής Υποστήριξης “Επαφή”.
