Οἱ προφῆτες τῆς Π. Διαθήκης, περιγράφοντας τό ἔργο τοῦ ἀναμενόμενου Μεσσία, ἀναφέρουν ἀνάμεσα στίς διάφορες πτυχές του καί τήν ἀνάβλεψη τυφλῶν. Αὐτός λοιπόν πού ἔχει τήν ἐξουσία νά δίνει τό φῶς στούς τυφλούς δέν εἶναι ἄλλος ἀπό τόν Μεσσία.
Ἡ ἀπόδοση ὅμως τοῦ φωτός στούς τυφλούς, πέραν τῆς ἀποδεικτικῆς σημασίας της γιά τήν μεσσιανική ἰδιότητα τοῦ Ἰησοῦ, ἔχει καί ἕνα ἄλλο βαθύτερο νόημα: Εἶναι σημάδι μίας νέας καταστάσεως πραγμάτων πού εἰσβάλλει μέσα στόν κόσμο τοῦ σκότους καί τῆς τυφλότητας. Ὁ Χριστός ἀνοίγει τά μάτια τῶν ἀνθρώπων γιά νά μπορέσουν νά διαπιστώσουν τήν νέα ζωή πού αὐτός προσφέρει σάν δῶρο στόν κόσμο.
Τό φῶς αὐτό ἔρχεται σάν μία νέα δημιουργία καί ἀνάπλαση τοῦ κόσμου. Εἶναι χαρακτηριστικό στή διήγηση τῆς θεραπείας ὅτι ὁ Ἰησοῦς πλάθει πηλό καί ἐπιχρίει τά κλειστά μάτια τοῦ τυφλοῦ στέλνοντας τόν μετά νά πλυθεῖ στή δεξαμενή τοῦ Σιλωάμ. Ὅπως ὁ θεός, κατά τήν ἀρχική δημιουργία τοῦ κόσμου πλάθει μέ χῶμα τόν ἄνθρωπο, ἔτσι καί ὁ Χριστός μέ τόν ἴδιο τρόπο ἀναδημιουργεῖ τό καταστραμμένο ἀπό τήν φθορά τῆς ἁμαρτίας πλάσμα. Καί ὅπως ὁ Θεός προστάζει τό «γεννηθήτω φῶς», ἔτσι καί ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ μέ τήν ἴδια δημιουργική δύναμη δίνει τό φῶς στόν τυφλό καί ἀνοίγει τά μάτια τῶν ἀνθρώπων νά δοῦν τήν ἀλήθεια πού αὐτός ἀποκαλύπτει γιά νά σώσει τόν κόσμο.
Ὡστόσο διαφορετικά ἀντιδροῦν οἱ ἄνθρωποι μπροστά στό ἀποκαλυπτόμενο φῶς τοῦ Χριστοῦ. Ἐνῶ ὁ θεραπευμένος τυφλός ὁμολογεῖ καί διακηρύσσει χωρίς φόβο σ’ ὅλους τήν πίστη του στό Χριστό, οἱ Φαρισαῖοι μέ κάθε τρόπο καί μέσο, ἀκόμη καί μέ ἐκφοβισμό τῶν γονέων τοῦ θεραπευθέντος, προσπαθοῦν νά ἀρνηθοῦν τήν πραγματικότητα τοῦ θαύματος. Ἀρνοῦνται τό φῶς καί ἐξακολουθοῦν νά παραμένουν στό σκότος. Δέν τολμοῦν νά κοιτάξουν πρός τό φῶς, γιατί προτιμοῦν τό σκοτάδι πού κρύβει καί σκεπάζει τά ἔργα τους. Ὁ ἔλεγχος τοῦ φωτός δέν εἶναι ἀρεστός στούς ἀνθρώπους, τῶν ὁποίων τά ἔργα εἶναι σκοτεινά. Ὅποιος ἀπορρίπτει τό φῶς τοῦ Χριστοῦ καί παραμένει στό σκοτάδι, ἐπειδή αὐτό τό σκοτάδι καλύπτει τά πονηρά του ἔργα, εἶναι κατ΄ οὐσίαν τυφλός, ἔστω καί ἄν ἔχει τά σωματικά του μάτια.
Στή στάση τοῦ θεραπευμένου τυφλοῦ καί τῶν Φαρισαίων τῆς διηγήσεως ἀπηχοῦνται οἱ δύο διαμετρικά ἀντίθετες στάσεις τῶν ἀνθρώπων ἔναντι τοῦ θείου φωτός. Ὁ κάθε ἄνθρωπος κρίνεται ἀπό τό ἄν θελήσει νά ἀντικρύσει μέ θάρρος τό φῶς ἤ ἀπό τό ἄν προτιμήσει τό εὔκολο σκοτάδι.
ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΜΑΡΩΝΕΙΑΣ ΚΑΙ ΚΟΜΟΤΗΝΗΣ
