Στὴ σημερινὴ εὐαγγελικὴ περικοπὴ ἀναφέρεται τὸ περιστατικὸ τῆς θαυμαστῆς θεραπείας τῶν δέκα λεπρῶν ἀπὸ τὸν Χριστό. Δέκα ταλαίπωροι ἄνθρωποι, ψημένοι στὸ καμίνι τῆς ἀρρώστιας καὶ τοῦ πόνου, κατακρεουργημένοι ὄχι τόσο ἀπὸ τὴν ἀνίατη ἀσθένεια, ἀλλὰ κυρίως ἀπὸ τὴν κοινωνικὴ περιθωριοποίηση καί ἀπόρριψη, στέκονται, ὄχι στὴν ἄκρη τοῦ δρόμου ἀπ’ ὅπου θὰ περνοῦσε ὁ Χριστός, ἀλλὰ «πόρρωθεν», μακριά, ἐξ’ αἰτίας τοῦ φόβου καὶ τῆς μανίας τῶν ἀνθρώπων. Κι ἀπὸ κεῖ μακριὰ «ἦραν φωνήν», ἔβαλαν μεγάλη φωνὴ γιὰ νὰ τοὺς ἀκούσει ὁ Χριστός μας, νὰ τοὺς προσέξει καὶ νὰ τοὺς ἐλεήσει.Τί σημαίνει τὸ «ἐλέησον ἡμᾶς» πού φώναζαν στὸν Χριστὸ οἱ λεπροί; Κάποιοι ἀπὸ τοὺς Πατέρες ἑρμηνεύουν ὄτι μὲ τὸ νὰ μὴ ζητοῦν κάτι συγκεκριμένο, ἀνέθεταν καὶ ἐμπιστεύονταν τὸν ἑαυτό τους στὴ φιλάνθρωπη προαίρεση τοῦ Χριστοῦ. Αὐτὸς εἶναι ὁ λόγος γιὰ τὸν ὅποιο μαθαίνουμε στὴν Ἐκκλησία καὶ λέμε τό «Κύριε ἐλέησον».
Καὶ ὁ Χριστός, τοὺς παραγγέλλει πρῶτα νὰ πάνε στοὺς ἱερεῖς τοῦ Ναοῦ τοῦ Σολομῶντος, οἱ ὁποῖοι εἶχαν τὴν ἁρμοδιότητα νὰ πιστοποιοῦν τὴν θεραπεία ἀπὸ τὴ λέπρα καὶ νὰ ἐπιτρέπουν τὴν κοινωνικὴ ἐπανένταξη τῶν πρώην ἀσθενῶν. Ἤθελε μὲ τὸν τρόπο αὐτό νὰ τοὺς αὐξήσει τὴν πίστη. Κι ὅταν διαπίστωσαν ὅτι θεραπεύθηκαν, οἱ ἐννέα λεπροὶ τί ἔκαναν; Τίποτε! Πέτυχαν, ὄχι ἁπλῶς αὐτό πού ἤθελαν, αὐτό πού ἐνδεχομένως δὲν περίμεναν ποτέ. Ἀπολαμβάνουν τὴν θαυμαστὴ θεραπεία, μὲ τὴν ὁποία ὁ Χριστὸς καί ἡ ἀγάπη του τοὺς ἐπανεισάγει στὴν κοινωνία τῶν ἀνθρώπων, ἀρνοῦνται ὅμως, τὴν ὁποιαδήποτε ἐπαφή καὶ σχέση μαζί Του. Πολλοὶ διαβάζοντας τὴν περικοπή, μιλοῦν γιὰ ἀχαριστία. Σὲ γενικὲς γραμμὲς ἔχουν δίκιο. Ἂν ὅμως, μελετήσουμε τὴν περικοπὴ θὰ διαπιστώσουμε νὰ παρουσιάζεται ἀνάγλυφη μιὰ ἄλλη κατάσταση γνώριμη καὶ οἰκεία. Εἶναι αὐτό πού στὰ νέα ἑλληνικὰ ὀνομάζουμε «βόλεμα». Εἶναι ἡ διάθεση νὰ ἐνεργήσεις δουλικὰ τὰ πάντα γιὰ νὰ ἐπιτύχεις κάτι καὶ στὴ συνέχεια, ὅταν τὸ ἐπιτύχεις καὶ γίνει ἢ δουλειά σου, νὰ τοὺς ξεχάσεις ὅλους.
Ὁ ἕνας λεπρὸς πού ἐπέστρεψε «δοῦναι δόξαν τῷ θεῶ», ἄκουσε ὅ,τι πιὸ οὐσιαστικὸ μπορεῖ ν’ ἀκούσει ἄνθρωπος ἀπὸ τὸ ἀψευδὲς στόμα τοῦ Χριστοῦ: «Ἡ πίστις σου σέσωκε σέ». Καλλιέργησε τὴν πίστη, ὄχι γιὰ νὰ κερδίσει κάτι ἐπὶγειο καὶ προσωρινό, ἀλλὰ τὸ μόνο οὐσιαστικό, τὴν αἰώνια σωτηρία. Αὐτὸ εἶναι τὸ παράδειγμα πού καλούμαστε ὅλοι ν’ ἀκολουθήσουμε.
ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΜΑΡΩΝΕΙΑΣ ΚΑΙ ΚΟΜΟΤΗΝΗΣ
