Ἡ σημερινὴ Εὐαγγελικὴ περικοπὴ πού διηγεῖται τὴν παραβολὴ τοῦ πλουσίου καὶ τοῦ φτωχοῦ Λαζάρου μᾶς φέρνει μπροστὰ στὸ δύσκολο καὶ ἀκανθῶδες πρόβλημα τοῦ πλούτου καὶ τῆς φτώχειας. Ὁ φτωχὸς δὲν κερδίζει τὴν εὔνοια τοῦ Θεοῦ ἐπειδὴ εἶναι φτωχός, ἄλλα ἐπειδή στηρίζει τὶς ἐλπίδες του στὸν Θεὸ καὶ ζεῖ σύμφωνα μὲ τὴν ἐντολή του. Καὶ ὁ πλούσιος δὲν εἶναι καταδικασμένος μόνο καὶ μόνο γιατί ἔχει ὑλικὰ ἀγαθά, ἄλλα γιατί στηρίζει τήν ζωὴ του στὰ ἀγαθά καὶ ὄχι στὸν Θεό, γιατί ἔχει ξεχάσει τὸν φτωχὸ συνάνθρωπό του καὶ γιατί ἔχει κλεισθεῖ καὶ παγιδευθεῖ στὸν πλοῦτο του. Ὅτι μπορεῖ ἕνας πλούσιος νὰ εἶναι πρότυπο ἀγάπης καὶ ἕνας φτωχὸς νὰ εἶναι ἀσεβής, ἀποτελεῖ ἐπίσης μιὰ πιθανὴ κατάσταση μέσα στὴ ζωή.
Ἔτσι οἱ λέξεις «πλούσιος» καὶ «πτωχὸς» γιὰ τὴν διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας μας ἔχουν ἕνα περισσότερο θεολογικό παρὰ κοινωνικὸ περιεχόμενο. Ἐκεῖνο στὸ ὅποιο ἀποβλέπει ἡ παραβολὴ εἶναι ἡ ἐπισήμανση ἑνὸς πραγματικοῦ κινδύνου, τοῦ κινδύνου τῆς αὐτάρκειας καὶ τῆς πεποίθησης ὅτι ἡ εὐημερία εἶναι ἀτέλειωτη καί ὅτι τὸ μόνο σταθερὸ καὶ ἀμετάβλητο εἶναι ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ, ὅπως διατυπώθηκε μέσα στήν Ἁγία Γραφή. Ὅλα ἀλλάζουν καί εὑρίσκεται ὁ ἄνθρωπος μπροστά σέ ἀπροσδόκητες ἐκπλήξεις. Ὅταν μάλιστα εἶναι ἀργά πιά γιά νά μετανοήσει, ἡ κατάσταση τότε γίνεται ἀναπόφευκτα τραγική.
Ὁ κάθε ἄνθρωπος θέλει λογικὲς ἀποδείξεις γιὰ ὅλα τὰ πράγματα ποὺ τὸν ἀφοροῦν, θέλει ἕνα θαῦμα, ζητεῖ τὴν περιγραφὴ ἑνὸς αὐτόπτη μάρτυρα γιὰ νὰ πεισθεῖ, θέλει ἡ πίστη του νὰ στηρίζεται σὲ μιὰ τετράγωνη λογική. Ὅλοι λίγο πολὺ εἴμαστε παγιδευμένοι στὸν πλοῦτο τῶν γνώσεών μας, τῆς ἐπιστήμης, τῆς λογικῆς μας. Θά δεχόμασταν ἀμέσως μιά κάποια μελλοντική μορφή ζωῆς, ἀρκεῖ κάποιος αὐτόπτης μάρτυρας νά ἐρχόταν ἀπό ἐκεῖ καί νά τήν περιέγραφε, ἀρκεῖ νά τήν ἀποδείκνυε λογικά.
Ἡ Εὐαγγελικὴ περικοπὴ θέλει νὰ μᾶς προτρέψει γιὰ τὸ «ναὶ» στὸ προσκλητήριο τοῦ Θεοῦ γιὰ μετάνοια καὶ καινούρια ζωή, θέλει νά στρέψει τήν προσοχή μας σέ αὐτό ἀκριβῶς τό σημεῖο: στό ὅτι ἡ τωρινή στιγμή εἶναι ἡ ὥρα τῆς μεγάλης ἀπόφασης. Διαφορετικά κινδυνεύουμε νά εἴμαστε ἐκπρόθεσμοι.
Καί ἡ ἀπόφαση παίρνεται ἀφοῦ ἀπογυμνωθεῖ κανείς ἀπό ὅ,τι τόν κρατᾶ δέσμιο καί αἰχμάλωτο, ἀπό ὅ,τι τόν ἐμποδίζει νά δεῖ καθαρά τό μέλλον του. Ἀπόφαση μέ ἀπόλυτη ἐμπιστοσύνη στόν Θεό. Ἀπόφαση ὄχι ἀόριστα στό μέλλον ὅταν δοθεῖ κάποια εὐκαιρία, ἀλλά ἀπόφαση αὐτἠν ἀκριβῶς τήν στιγμή.
ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΜΑΡΩΝΕΙΑΣ ΚΑΙ ΚΟΜΟΤΗΝΗΣ
