Ἕνας ταλαιπωρημένος πατέρας ὁδηγεί τόν μονάκριβο γιό του μπροστά στόν Χριστό μέ μεγάλο παράπονο. Ὁ λόγος; Ὁ γιός του βασανιζόταν ἀπό δαιμόνιο κι ἐνῶ παρακάλεσε τούς μαθητές τοῦ Χριστοῦ νά τόν θεραπεύσουν, αὐτοί δέν μπόρεσαν. Δέν ἀρνήθηκαν! Προσπάθησαν ἀλλά δέν τά κατάφεραν! Αὐτοί πού μόλις πρίν ἀπό λίγο καιρό στή δοκιμαστική περιοδεία πού τούς εἶχε στείλει ἀνά δύο ὁ Χριστός, ὑπέτασσαν τά δαιμόνια καί ἔκαναν πληθώρα θαυμάτων, τώρα ἀπέτυχαν. Καί φαίνεται πώς αὐτό κόστισε πολύ στή φήμη τῶν μαθητῶν.
Πῶς ἀντιδρᾶ ὁ Χριστός; Μέ μία ἀναφώνηση, ποῦ προδίδει ἀγανάκτηση καί θά μποροῦσε κανείς νά θεωρήσει πώς εἶναι ὑπερβολική: «Ὤ γενεά ἄπιστος καί διεστραμμένη, ἕως πότε ἔσομαι μεθ’ ὑμῶν; ἕως πότε ἀνέξομαι ὑμῶν; φέρετε μοί αὖτον ὧδε». Ἐγκαλεῖ ὅσους τόν ἄκουγαν ὡς «γενεά ἄπιστο καί διεστραμμένη». Τί προσδιορίζουν αὐτοί οἱ χαρακτηρισμοί; Σαφῶς καί δέν κατηγορεῖ γιά ἔλλειψη προσανατολισμοῦ πρός τόν ἀληθινό θεό ὅσους ἦταν παρόντες, στούς ὁποίους συμπεριλαμβάνονται καί οἱ μαθητές του. Σαφῶς καί δέν τούς χαρακτηρίζει ἄθεους. Οἱ ὄροι «ἄπιστη καί διεστραμμένη» προσιδιάζουν στήν πνευματική κατάσταση ἐκείνη κατά τήν ὁποία ὑπάρχει μία βασική παραδοχή περί τῆς ἀλήθειας τῆς πίστης, ἀλλά δέν ὑπάρχει ἀπόλυτη ἐμπιστοσύνη στό Θεό.
Προσδιορίζονται μέ τούς χαρακτηρισμούς αὐτούς ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι, ἔχοντας βιώσει πάμπολλες πνευματικές καταστάσεις καί ἐμπειρίες, ἐξακολουθοῦν νά δυσπιστοῦν γιά τή θεία παντοδυναμία, γιά τή θεία πρόνοια. Εἶναι ἡ προσέγγιση πού ἐκφράζεται μέ τόν συλλογισμό, «ναί μέν ὁ θεός τότε προνόησε, προστάτευσε, μερίμνησε, ἐνήργησε, ἄλλα μπορεῖ νά κάνει τό ἴδιο καί τώρα;».
Ἀδελφοί μου, πολλοί στή διάρκεια τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἱστορίας ἔπεσαν σέ αὐτούς τούς πειρασμικούς λογισμούς. Εἴτε ἀμφέβαλλαν γιά τή διάθεση τοῦ θεοῦ διαρκῶς νά ἐνεργεῖ τή σωτηρία τοῦ ἄνθρωπου, εἴτε συνήθισαν τό ἐκκλησιαστικό θαῦμα, ἐξοικειώθηκαν κι ἔπαψαν νά δοξάζουν τό θεῖο μεγαλεῖο. Τόσο ἡ χλιαρή πίστη ὅσο καί ἡ συνήθεια προσδιορίζονται ἀπό τόν Χριστό μας ὡς «ἀπιστία καί διαστροφή», πού ἐάν ἐπικρατήσουν, ὁδηγοῦν στό ἴδιο ἀποτέλεσμα στήν ἔλλειψη ὀρθόδοξου προσανατολισμοῦ στήν πίστη καί στόν ὑποβιβασμό τῆς Ἐκκλησίας σέ ἀκόμη ἕνα πολυπρόσωπο μόρφωμα τοῦ Ἱστορικοῦ προσκηνίου. Σέ κάθε περίπτωση, ἀδικεῖται ἡ μόνη ἀλήθεια πού διεκδίκησε ἡ Ἐκκλησία ἀναπροσδιοριζόμενη, ὅτι εἶναι Σῶμα Χριστοῦ, ὁ Χριστός παρατεινόμενος στούς αἰῶνες, ἰατρεῖο ψυχῶν μέ προορισμό τή βασιλεία τῶν οὐρανῶν.
ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΜΑΡΩΝΕΙΑΣ ΚΑΙ ΚΟΜΟΤΗΝΗΣ
