Πάντοτε, ἰδιαίτερα ὅμως στόν καιρό μας, ἡ λατρεία τοῦ «Ἐγώ» ὑπῆρξε γιά πολλούς μιά μυστική, εἰδωλολατρική αἴρεση. Ἀγαποῦμε, ἐκτιμοῦμε, σκεπτόμαστε συνεχῶς τόν ἑαυτό μας. Βλέπουμε, κρίνουμε, ἀντιδροῦμε μέ μέτρο τόν ἑαυτό μας. Καί τίς σχέσεις μας μέ τό Θεό τίς χρησιμοποιοῦμε πολλές φορές γιά ἐπενδύσεις καλῆς φήμης.
Κλινόμαστε στό ὀχυρό του «ἐγώ» μας γιά νά εἴμαστε «ἀσφαλεῖς», καί γινόμαστε ἀπρόσιτοι, αἰχμάλωτοι τοῦ ἑαυτοῦ μας. Ἀγαποῦμε τούς ἄλλους μόνον ἐν σχέσει μέ το δικό μας συμφέρον. Ἡ ἰδιοτέλεια βρίσκεται στή ρίζα κάθε σχεδίου καί ἐνεργείας μας. Ἀκόμη καί τό Εὐαγγέλιο τό περνοῦμε ἀπό τό φίλτρο τῶν δικῶν μας προτιμήσεων, κρατώντας ὅ,τι μᾶς ἀρέσει καί ἀφήνοντας γιά τούς δῆθεν ὑπερβολικούς τά πιό δύσκολα παραγγέλματα.
Ὁ Χριστός ὅμως ἐξακολουθεῖ νά καλεῖ, ὅσους πραγματικά θέλουν νά τόν ἀκολουθήσουν, σέ μιά πορεία ἐλευθερίας. Ἐλευθερίας ἀπό τήν πιό ἄδηλη καί συνεχῆ σκλαβιά. Τή δουλεία τοῦ ἑαυτοῦ μας. Ἡ πρώτη κίνηση γιά τήν κατάκτηση τῆς προσωπικῆς ἐλευθερίας εἶναι νά ἀρνηθοῦμε τόν ἑαυτό μας. Δέν πρόκειται γιά μιά αὐτοσυγκράτηση, μιά ἀποχή ἀπό κάποια εὐχαρίστηση ἤ πολυτέλεια, μιά μικροασκητική. Αὐτό πού ζητεῖται εἶναι νά ἀρνηθοῦμε τόν ἴδιο τόν ἑαυτό μας∙ νά γίνουμε ξένοι γι’ αὐτόν, νά ἔχουμε τή δύναμη νά λέμε ὄχι στή φυσική του ἐπιθυμία γιά ἄνεση, γιά ἀθέμιτη ἡδονή, γιά πάθη πού μολύνουν τήν ἀνθρώπινη ἀξιοπρέπεια∙ νά ἀρνούμεθα τή συνεχῆ ἀπασχόλησή του μέ τά «δικά του».
Ὁ Χριστός μᾶς καλεῖ νά Τόν ἀκολουθήσουμε. Ποῦ, Κύριε; Μέσα στούς δρόμους τῶν ἀνθρώπων∙ ἀνάμεσα στούς πονεμένους, τούς φτωχούς, τούς ἀρρώστους, τούς παρεξηγημένους, κοντά σ’ ὅλους αὐτούς πού ἔχουν ἀνάγκη παρηγοριᾶς, καθοδηγήσεως, θεραπείας. Ἀποστολή μου εἶναι «νά φέρω στούς φτωχούς χαρμόσυνο ἄγγελμα, νά γιατρέψω ὅσους ἔχουν συντετριμμένη καρδιά, νά κηρύξω στούς αἰχμαλώτους ἀπελευθέρωση, στούς τυφλούς ἀνάβλεψη, νά ἐλευθερώσω ἐκείνους πού πιέζονται», λέει ὁ Χριστός. Ἡ πορεία μας νά εἶναι μιά συνεχής διακονία ἐλπίδος, στοργῆς καί φροντίδας γιά τούς ἄλλους. Οἱ τρεῖς προστακτικές τῆς διακηρύξεως τοῦ Χριστοῦ, ἀπαρνησάσθω, ἀράτω, ἀκολουθήτω, ἀλληλοσυνδέονται. Ἡ μία φωτίζει καί προσδιορίζει τήν ἄλλη∙ κι ἔτσι, σάν μιά ἑνότητα πρέπει νά τίς στοχαζόμαστε. Δέν γίνεται νά ἀπαρνηθοῦμε τόν ἑαυτό μας χωρίς συνεχῆ ἄρση τοῦ σταυροῦ μας. Ὅλ’ αὐτά ἀλληλοπεριχωροῦνται, καθορίζουν τριαδικά μιά στάση ζωῆς, γεμάτης ἀπό τή χάρη τοῦ Θεοῦ, τὴν ἐλευθερία, τὴν αἰωνιότητα.
ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΜΑΡΩΝΕΙΑΣ ΚΑΙ ΚΟΜΟΤΗΝΗΣ
