Τό εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα τῆς Κυριακῆς πρίν ἀπό τά Χριστούγεννα, παρμένο ἀπό τήν ἀρχή τοῦ εὐαγγελίου τοῦ Ματθαίου, περιέχει τήν κατά σάρκα γενεαλογία τοῦ Χριστοῦ καί ἐν συνέχεια τήν οἰκονομία τοῦ Θεοῦ γιά τήν ἐκ Πνεύματος Ἁγίου καί ἐκ Παρθένου Μαρίας γέννησή Του. Στή σημασία τοῦ γεγονότος αὐτοῦ γιά τόν κάθε ἄνθρωπο ἄς στρέψουμε γιά λίγο τήν προσοχή μας. Ἡ Γέννηση τοῦ Χριστοῦ ἀποκτᾶ νόημα σάν ὑπαρξιακό γεγονός τοῦ κάθε ἀνθρώπου στήν ἰδιαιτερότητα καί μοναδικότητά του, στό προσωπικό πρόβλημα καί τήν ἀγωνία του, στόν φόβο του γιά τόν ἀφανισμό καί στήν ἐλπίδα του γιά τήν ζωή.
Ὁ Θεός τῆς ἀγάπης καί τῆς εἰρήνης ἐνσαρκώνεται μέσα στήν ἱστορία τέμνοντας την ἀποφασιστικά σάν φωτεινό ὁρόσημο σέ προχριστιανικό σκοτάδι καί σέ χριστιανικό φῶς, σέ προχριστιανικό μίσος καί σέ χριστιανική ἀγάπη, σέ προχριστιανική ἀτμόσφαιρα «ὀσμῆς θανάτου» καί σέ χριστιανική ἐλπίδα ἀναστάσεως. Ἄν ἡ ζωή τῶν ἀνθρώπων σήμερα φέρει τά παραπάνω προχριστιανικά χαρακτηριστικά, ἡ αἰτία δέν βρίσκεται ἔξω ἀπό τόν ἑαυτό μας.
Ἡ Γέννηση τοῦ Χριστοῦ δέν σημαίνει ἀναγκαστική ἐπικράτηση τῆς ἀγάπης καί τῆς εἰρήνης, ἀλλ’ ἀποτελεῖ ἀφετηρία διαλόγου, δυνατότητα ἀλλαγῆς τοῦ ἀνθρώπου σέ τρόπο ὥστε, ἄν ἀκούσει καί ἐνστερνισθεῖ τό θεῖο μήνυμα, νά μεταβληθεῖ ριζικά: νά παύσει νά βλέπει τόν συνάνθρωπό του σάν ἐχθρό ἔναντι τοῦ ὁποίου ἀμύνεται συνεχῶς καί μάλιστα πολλές φορές ἐπιτιθέμενος γιά νά ἐξασφαλίσει περισσότερο τήν ὀντότητά του, ἀλλά νά τόν βλέπει σάν ἀδελφό γιά τόν ὁποῖο γεννήθηκε, σταυρώθηκε καί ἀναστήθηκε ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ.Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία εἶναι κατ’ ἐξοχήν «Ἐκκλησία τῆς Ἀναστάσεως». Κι’ εἶναι σωστό. Ἐξ ἴσου σωστό ὅμως εἶναι ὅτι οἱ Πατέρες καί θεολόγοι τῆς Ἐκκλησίας μας στρέφουν συνεχῶς τίς σκέψεις τους γύρω ἀπό τό «μυστήριο» τῆς σαρκώσεως πού ἀποτελεῖ τό θεμέλιο καί τό ἐπίκεντρό της θεολογίας τους, πού συνιστᾶ τήν προϋπόθεση τῆς σωτηρίας τῶν ἀνθρώπων, πού σημαίνει τήν ἀλλαγή καί ἀνακαίνιση τῶν πάντων.
Πέρα ὅμως ἀπό τίς χρήσιμες θεολογικές διατυπώσεις γιά τό μυστήριο τῆς σαρκώσεως τοῦ Λόγου, πέρα ἀπό τήν ἀναγνώριση τῆς ἀνθρωπολογικῆς σπουδαιότητας καί τῆς ἀναπλαστικῆς δυνάμεώς της, πέρα καί μέσα ἀπό τήν πανηγυρική ἀτμόσφαιρα τῶν ὡραίων Ἐκκλησιαστικῶν ὕμνων ἐκεῖνο πού χρειάζεται γιά τήν φανέρωση τῶν συνεπειῶν τῆς Γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ εἶναι τό προσωπικό ταπεινό γονάτισμα τοῦ καθενός μας μπροστά στήν φάτνη, ἡ ἀπόφαση διαλόγου ὑπαρξιακοῦ μέ τόν γεννηθέντα καί πάντοτε παρόντα μέσα στόν κόσμο Σωτήρα Χριστό.
ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΜΑΡΩΝΕΙΑΣ ΚΑΙ ΚΟΜΟΤΗΝΗΣ
