«Καὶ εἶπεν ὁ Ἰησοῦς∙ Τίς ὁ ἁψάμενός μου;» Τὴν ἐρώτηση αὐτὴ ἔκανε ὁ Χριστὸς ἐνῷ «οἱ ὄχλοι συνέπνιγον αὐτόν». Οἱ γύρω Του κοιτάζουν παραξενεμένοι. Ὁ Πέτρος καὶ οἱ ἄλλοι μαθητὲς δὲν κρατήθηκαν: «Τί λές, Δάσκαλε, τοῦ εἶπαν τὰ πλήθη τοῦ λαοῦ σὲ ἔχουν περικυκλωμένο, σὲ συνθλίβουν καὶ σὺ λές, ποιὸς μὲ ἄγγιξε;». Καὶ ὅμως κάποιος μὲ ἄγγιξε μ’ ἕναν τρόπο ἐντελῶς ξεχωριστὸ, ἐπιμένει ὁ Κύριος. «Ὅταν εἶδε ἡ γυναῖκα ὅτι δὲν διέφυγε τὴν προσοχὴ τοῦ Χριστοῦ, ἦλθε μὲ τρόμο, ἔπεσε στὰ πόδια Του καὶ Τοῦ εἶπε μπροστὰ σ’ ὅλο τὸν κόσμο τὴν αἰτία, γιὰ τὴν ὁποία Τὸν ἄγγιξε, καὶ πὼς ἀμέσως θεραπεύθηκε».
Τὸ ἰδιαίτερο ποὺ ὑπάρχει στὴν προσέγγιση τῆς πονεμένης ἐκείνης γυναίκας, τὸ ἀποκαλύπτουν ὁλοζώντανα οἱ λίγες λέξεις ποὺ χρησιμοποιεῖ ὁ Εὐαγγελιστὴς γιὰ νὰ περιγράψει τὴ σκηνή. «Προσελθοῦσα ὄπισθεν ἥψατο τοῦ κρασπέδου τοῦ ἱματίου αὐτοῦ». Ἡ λέξις «ὄπισθεν» δείχνει περισσότερη προσπάθεια. Κυρίως ὅμως ἀποκαλύπτει σεβασμό, δέος. Ἄρρωστη γυναῖκα αὐτή, ἔσκυψε μέσα στὸ πλῆθος, τὴν ὥρα ποὺ ἐκεῖνο μετεκινεῖτο, γιὰ νὰ πιάσει τὸ κράσπεδο τοῦ ἱματίου.
Κι αὐτό, διότι δὲν ἔνοιωθε τὸν ἑαυτό της ἄξιο νὰ κάνει κάτι ἄλλο, νὰ γονατίσει ἐμπρὸς στὸν Χριστό, νὰ Τοῦ μιλήσει, νὰ Τὸν παρακαλέσει, νὰ πιάσει τὸ χέρι Του. Μ’ αὐτὸ τὸν τρόπο ἄγγιξε τὸν Ἰησοῦ ἡ αἱμορροοῦσα: μ’ ἕνα ἀπέραντο δέος. Γι’ αὐτό, παρ’ ὅλο ποὺ αὐτὴ ἡ ἐπικοινωνία δὲν εἶχε στὴν ἀρχὴ κανένα διάλογο, ἦταν ἀληθινὰ συγκλονιστικὴ καὶ ἀποτελεσματική. Καὶ ἡ γυναῖκα τὴν ἔνοιωσε μ’ ἕνα μοναδικὸ τρόπο «καὶ ἀμέσως σταμάτησε ἡ αἱμοραγία της». Ἂλλὰ καὶ ὁ Κύριος αἰσθάνθηκε ἔντονα τὸ γεγονός. «Ἥψατὸ μοῦ τις», εἶπε, «ἐγὼ γὰρ ἔγνων δύναμιν ἐξελθοῦσαν ἀπ’ ἐμοῦ». Πιθανῶς σήμερα νὰ κοινωνήσουμε. Ὄχι ἁπλῶς θὰ ἀγγίξουμε, ἀλλὰ θὰ πάρουμε μέσα μας τὸν Κύριο. Μήπως ὅμως στὴ συνέχεια θὰ ξαναγυρίσουμε στὰ παλιά μας πάθη, στὶς ἐπιπόλαιες συζητήσεις, στὶς φωνὲς καὶ τοὺς θυμούς μας, ἀφήνοντας τὶς κακές μας συνήθειες νὰ μᾶς διευθύνουν, σὰν νὰ μὴ συνέβη τίποτε;
Σὰν τὰ πλήθη ἐκείνης τῆς μέρας κι ἐμεῖς τρέχουμε πίσω ἀπὸ τὸν Ἰησοῦ. Κάποτε Τὸν ἀκουμποῦμε, πιθανῶς τὸ κῦμα τοῦ ὄχλου νὰ μᾶς ρίχνει ἐπάνω Του νὰ Τὸν «συνθλίβουμε», ὅμως συνήθως δὲν κατορθώνουμε νὰ ἔχουμε μία προσωπική, ἀποτελεσματικὴ ἐπαφή. Δὲν Τὸν πλησιάζουμε μὲ τέτοιο τρόπο, ὥστε νὰ μπορεῖ νὰ πεῖ γιὰ μᾶς «ἤψατό μου τίς;». Ἡ ἀτονία τῆς θρησκευτικότητάς μας ὀφείλεται στὴν βαθμιαία ἀπογύμνωσή της ἀπὸ τὸ δέος. Δὲν διατηροῦμε ζωηρὴ τὴν αἴσθηση τοῦ μεγαλείου τοῦ Θεοῦ, τὴ συναίσθηση τῆς μηδαμινότητάς μας. Γι’ αὐτὸ τόσο συχνὰ παγώνει ἡ προσευχὴ καὶ οἱ λέξεις της κυλοῦν ψυχρά, ἀπὸ τὰ χείλη μας, ἀνίκανα νὰ θερμάνουν τὴν ψυχή μας.
ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΜΑΡΩΝΕΙΑΣ ΚΑΙ ΚΟΜΟΤΗΝΗΣ
