Πραγματοποιήθηκε την Πέμπτη στις 20:00 η προγραμματισμένη σύσκεψη εργαζομένων – συνδικαλιστών μετά από πρωτοβουλία του σωματείου ιδιωτικών υπαλλήλων και εμποροϋπαλλήλων Αλεξ/πολης.
Η παρουσίαση των αντιλαϊκών νομοσχεδίων που ετοιμάζεται να ψηφίσει η κυβέρνηση μέσα στο κατακαλόκαιρο έγινε από τους Σερμπέζη Δημήτρη – γραμματέα του διοικητικού συμβουλίου των εκπαιδευτικών στην πρωτοβάθμια και από την Τρέλλη Φανή – μέλος της διοίκησης της ομοσπονδίας συνταξιούχων.
Ακολούθησε συζήτηση, ενώ τέθηκαν και ερωτήματα από τους παρευρισκόμενους.
Γιατί πήραμε μια τέτοια πρωτοβουλία μέσα στον Ιούλη?
Τα τελευταία χρόνια δεχόμαστε μια μεγάλη επίθεση από την εργοδοσία και τις κυβερνήσεις, η οποία εντάθηκε μετά την έναρξη της πανδημίας, πράγμα καθόλου τυχαίο καθώς η πανδημία ήταν ο λόγος που επιταχύνθηκε το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης, την οποία εμείς τελικά θα πληρώσουμε όπως άλλωστε έγινε και στην προηγούμενη οικονομική κρίση με τα μνημόνια.
Ακριβώς αυτό ζήσαμε και πριν ένα μήνα με την ψήφιση ενός αντεργατικού νομοσχεδίου, στον πυρήνα του οποίου βρίσκεται η διευθέτηση του εργάσιμου χρόνου, ένας διαχρονικός καημός της εργοδοσίας για να καταργήσει στην ουσία το 8ωρο. Μια προσπάθεια που ξεκίνησε από το 2012 με ψήφιση νόμου από το ΠΑΣΟΚ τότε, συνέχισε από τον σύριζα με το εφαρμογή 12ωρου στους νοσοκομειακούς γιατρούς για να βάλει τώρα η ΝΔ την ταφόπλακα. Το ζήσαμε και μέσα σε όλα τα κύματα της πανδημίας με την ψήφιση αντεργατικών νόμων και παράλληλα την οικονομική στήριξη των επιχειρηματικών ομίλων με πολλά δισεκατομμύρια.
Πήραμε λοιπόν την απόφαση για αυτήν την σύσκεψη κάτω από συνθήκες γενικευμένης επίθεσης στα δικαιώματα και στη ζωή μας για να δώσουμε το μήνυμα ότι η ελπίδα μπορεί να γεννηθεί μέσα από τους αγώνες, εκεί που τα ταξικά σωματεία δίνουν όλες τους τις δυνάμεις, για να ανασυνταχθεί το εργατικό κίνημα και να περάσει στην αντεπίθεση. Αγώνες με κριτήριο τις ανάγκες των εργαζομένων που δεν χωράνε στις επιδιώξεις των επιχειρηματιών, των κυβερνήσεων και των κομμάτων τους.
Πήραμε αυτήν την απόφαση γιατί δεν πρέπει να χαθεί χρόνος για τη συνέχεια του αγώνα. Έχουμε μπροστά μας έτσι κι αλλιώς ένα νέο εργασιακό τοπίο με το οποίο θα χρειαστεί να συγκρουστούμε.
Τον Ιούνιο κορυφώθηκε και έκλεισε ένας κύκλος έντονης δράσης του σωματείου μας. Από τις αρχές του χρόνου με κινητοποιήσεις για την υγεία και τα δικαιώματα του λαού, την προετοιμασία της Εργατικής Πρωτομαγιάς και την απεργιακή συγκέντρωση στις 6 Μάη και αμέσως μετά με την απάντηση των Σωματείων στο νόμο της κυβέρνησης για τα Εργασιακά, την 10 και 16 Ιούνη.
Συσσωρεύσαμε μεγάλη εμπειρία, είχαμε και αποτελέσματα, κυρίως από την μεγάλη προσπάθεια που έγινε από όλους, άλλα και την συνέπεια στη δουλειάς μας.
Αυτό που συμπεραίνουμε είναι ότι το νομοσχέδιο που τελικά ψηφίστηκε δεν νομιμοποιήθηκε στην συνείδηση των εργαζομένων και αυτό είναι αποτέλεσμα της δικής μας δουλειάς όχι βέβαια μόνο σε τοπικό επίπεδο. Αυτή η νέα διαμορφωμένη κατάσταση το ότι δηλαδή δεν υπάρχει κανένας εργαζόμενος που να έχει πειστεί από την κυβερνητική προπαγάνδα περί καλού νομοσχεδίου για τα εργασιακά, είναι η μαγιά για να μην εφαρμοστεί η κατάργηση του 8ωρου μέσα στους εργασιακούς χώρους. Να γίνει πράξη αυτό που πάντα λέμε, ότι δηλαδή όλα κρίνονται μέσα στους χώρους δουλειάς και έξω στο δρόμο, αγνοώντας την ψήφιση των νομοσχεδίων τα οποία διαχρονικά είναι αντιλαϊκά.
Σίγουρα όμως αυτή η προσπάθεια που έγινε δεν αρκεί, ούτε οι αγώνες σταματούν εδώ.
Η οργάνωση στα σωματεία, η δημιουργία σωματειακών επιτροπών μέσα στους χώρους δουλειάς, ο κοινός αγώνας των εργαζομένων αλλά και των σωματείων, μπορούν να αποτρέψουν την εφαρμογή αυτών των νόμων μέσα στους χώρους δουλειάς, μέσα στα σχολεία στη ίδια τη ζωή.
Εξάλου όσον αφορά το νομοσχέδιο για τα εργασία η εφαρμογή της διευθέτησης του εργάσιμου χρόνου για την κατάργηση του 8ωρου θα επιβάλλεται από την εργοδοσία με την υπογραφή ατομικών συμβάσεων και εδώ είναι που η οργανωμένη δράση μπορεί να κάνει παλιόχαρτο αυτόν τον νομό.
Τα 2 αυτά νέα νομοσχέδια, ένα για το ασφαλιστικό και ένα για το λεγόμενο νέο σχολείο, μαζί με την εφαρμογή όλων των νομοθετικών διατάξεων που ψηφίστηκαν τα προηγούμενα χρόνια, συνιστούν βαθιές αντιδραστικές τομές.
Για το ασφαλιστικό επιδιώκεται η ιδιωτικοποίηση της επικουρικής ασφάλισης με την δημιουργία του λεγόμενου “ατομικού κουμπαρά” για κάθε εργαζόμενο και την μετατροπή των ασφαλιστικών εισφορών μας σε κεφάλαια για τζογάρισμα από τις ασφαλιστικές ιδιωτικές εταιρίες.
Ενώ στην παιδεία επιχειρείται η κατηγοριοποίηση των σχολείων και η είσοδος επιχειρηματιών – χορηγών μέσα σε αυτά με ότι αυτό συνεπάγεται.
Δεν πρέπει να παραβλέπουμε όμως ότι όλα αυτά γίνονται μέσα στο κατακαλόκαιρο και μέσα σε συνθήκες πανδημίας, σε σημείο μάλιστα που ένα τέταρτο κύμα έχει ξεκινήσει. Γίνονται μέσα σε συνθήκες καλλιέργειας της ατομικής ευθύνης με σκοπό να απαλλαγεί το κράτος από οποιανδήποτε υποχρέωση, σε συνθήκες που ο εμβολιασμός στη χώρα μας καθίσταται αντικείμενο ανταπόδοσης, συναλλαγής ακόμα και τιμωρίας. Σε συνθήκες που καλλιεργείται η λογική της αλήθειας του καθενός και καμία εμπιστοσύνη στην αντικειμενική αλήθεια και στα επιστημονικά δεδομένα, καμία προσπάθεια να αξιοποιούνται για να προστατευτεί η υγεία του λαού.
Και τα λέμε όλα αυτά γιατί αφορούν την υγειά των εργαζομένων και των οικογενειών τους.
Δεν πρέπει να κλείνουμε τα ματιά μας σε αυτήν την αντιεπιστημονικά διαμορφωμένη κατάσταση που οδηγεί εκατομμύρια συνανθρώπων μας να αρνούνται να εμβολιαστούν.
Ούτε παραβλέπουμε τη λογική της ατομικής ευθύνης με την οποία εδώ και ενάμιση χρόνο κυβέρνηση και εργοδοσία μεταθέτουν την ευθύνη στους εργαζόμενους για τους χιλιάδες νεκρούς, τις ευθύνες των ελλείψεων στο δημόσιο σύστημα υγείας, των ανύπαρκτων μέτρων μέσα στους χώρους δουλειάς αλλά και τις συνέπειες από το άναρχο άνοιγμα του τουρισμού.
Όλα αυτά τα δωράκια στους νέους και οι απειλές σε εργαζόμενους, ουσιαστικά διώχνουν την ευθύνη από την κυβέρνηση και την εργοδοσία.
