Ακόμη από την εποχή των αρχών του προηγούμενου αιώνα, όταν ο Αμερικανός Πρέσβης στην Τουρκία, Henry Morgenthau, είχε κάνει τη διαπίστωση ότι τα Δαρδανέλια της ξηράς βρίσκονται στον Έβρο, μπορούσε η Ελλάδα να αναπτύξει μια ανάλογη σχολή παιδείας.
Πολλά χρόνια τώρα γράφω για τα χερσαία Δαρδανέλια, όπως και για τον, δια των πόλεων Burgas και Αλεξανδρούπολης, αγωγό φυσικού αερίου, ως κλάδο του Εύξεινου αγωγού. Επίσης και για τη Θρακική διώρυγα, καθώς και την παράκαμψη του Μικρασιατικού εδαφικού σώματος, με αγωγούς πάλι φυσικού αερίου, κατά μήκος του Εύξεινου Πόντου, που θα μπορούν με μηδενικό κόστος στα 1000 περίπου χιλιόμετρα θάλασσας, να συνδέουν Ρωσία, Ιράν, Κασπία και Αζερμπαϊτζάν, με τις αντικείμενες Βαλκανικές ακτές. Και εκείθεν, με την υπόλοιπη Ευρώπη.
Το πολλαπλό bypass της Τουρκίας αποτελούσε και αποτελεί τον κοινό τόπο όλων των προτάσεων. Όμως η Ελλάδα, και επέκεινα η Ευρώπη, πήραν ένα μεγάλο και ολοστρόγγυλο μηδέν.
Αντίθετα η Τουρκία έχει ουκ ολίγες περγαμηνές στο γεωοικονομικό πεδίο. Από την ακύρωση, με την Αθηναϊκή συγκατάθεση, του Εύξεινου αγωγού φυσικού αερίου, του γνωστού και ως South stream, έως την αντικατάστασή του, με τον Turkish stream, που ταυτόχρονα παρακάμπτει την Ελλάδα. Και μάλιστα την αφήνει να συνεχίζει να αναπαράγεται ως Τουρκικό υποπόδιο, στο ενεργειακό.
Και όχι μόνο αυτό. Ο Ερντογάν δεν παρέλειψε να κλέψει την ιδέα μου, για τη Θρακική διώρυγα και να την προχωρήσει, ως bypass του Βοσπόρου. Του το έγραψαν στο internet, όμως σιγά να μην ιδρώσει το αυτί του.
Μάλιστα μετά την περσινή του ήττα στον Έβρο, αυτό που στριφογύριζε στο μυαλό του, δεν ήταν άλλο από το πως να παρακαμφθεί ο συγκεκριμένος ποταμός, μετά του απροσπέλαστου πλέον φράχτη του. Και εφόσον το πετυχαίνει και αυτό, διαμέσου της νέας δομής στο Φυλάκιο, λέω ότι, πέραν της Αθηναϊκής μωρίας που οδηγεί σε μια νέα Μόρια, και πέραν των κινδύνων που αυτά συνεπάγονται, είναι πολύ κρίμα που ξοδεύτηκαν τόσα εκατομμύρια Ευρώ, για το φράχτη.
Τούτων δε δοθέντων, η νέα δομή στο Φυλάκιο του ίδιου Νομού, θα εξυπηρετεί αποκλειστικά τα σχέδια του Ερντογάν. Είτε το bypass του ποταμού και του φράχτη, γίνεται από το Νότο, δια της θαλάσσης του Θρακικού και του Αιγαίου πελάγους {βλέπετε Εικόνα Α΄,} είτε γίνεται από Βορρά, μέσω του γνωστού φιλοτουρκικού Βουλγαρικού κράτους {Επίσης Εικόνα Α΄,}. Και με την Πόλη να αποτελεί μείζονα και βασική αφετηρία της διακίνησης των χιλιάδων προσφύγων, από τον ίδιο τον Υψηλό Διακινητή. Και οποίοι περιμένουν μια νέα επιστροφή και εφόρμηση.
Εκεί μάλιστα που δένει το γλυκό είναι ως προς την περίπτωση της Γερμανικής ανάμειξης, με την ομώνυμη χρηματοδοτική συμβολή, σε όλο αυτό το deal. Κάτι που μπορεί κανείς διασταλτικά να το δει ως το κύκνειο άσμα του αποχαιρετισμού της Αγγέλας Χιτλέρινας, που οσονούπω αποχωρεί, προς τον επιστήθιο Τούρκο φίλο της. Προς τον οποίο, ας ευχηθούμε τα όμοια, ώστε να μη μείνει κανείς από το, μέχρι πρότινος, πιο αποκρουστικό τρίο του πλανήτη.
Με βάση όλα αυτά, το hot spot στο Φυλάκιο ή όπως αλλιώς μπορεί να ονομαστεί, αποκτά, αν δεν είχε και εξαρχής, μια σαφή εξωελλαδική διάσταση. Κυρίως Τουρκική. Όμως και Γερμανική. Δύο επιπλέον λόγοι δηλαδή, για την άμεση ακύρωση της Κυβερνητικής απόφασης για το Φυλάκιο.
