Ο τέως πρόεδρος της Γαλλίας (1974-1981) ήταν ο αρχιτέκτονας της εισόδου της Ελλάδος στην ΕΟΚ (η προγενέστερη ονομασία της Ευρωπαϊκής Ενωσης) ο οποίος συνέδραμε αποφασιστικά τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, τον πρεσβύτερο, προκειμένου να πειστεί η Γερμανία και ο καγκελάριος Χέλμουτ Σμιτ να άρουν τις επιφυλάξεις τους για την είσοδο της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή οικογένεια στις διαπραγματεύσεις του 1975.
Ο Ζισκάρ, εξάλλου, υπήρξε θερμός υποστηρικτής και σύμμαχος της Ελλάδος και ήταν αυτός που έδωσε το αεροπλάνο του στον Καραμανλή για να επιστρέψει από το Παρίσι στην Αθήνα τον Ιούλιο 1974 μετά την πτώση των Συνταγματαρχών.
Ο τότε Γερμανός καγκελάριος θεωρούσε ότι η Ελλάδα ήταν ανέτοιμη ακόμα να εισέλθει στην ΕΟΚ και θα χρειαζόταν μία μακράν περίοδο προσαρμογής της οικονομίας και των θεσμών της στα Ευρωπαϊκά πρότυπα. Λέγεται ότι τότε, προκειμένου να πείσει τον Σμιτ, σε μια θυελλώδη σύσκεψη μαζί του, του είχε πει ότι «δεν μπορούμε να αφήσουμε τον Πλάτωνα έξω από το σπίτι της Ευρώπης». Πολύ αργότερα κατά την διάρκεια της ελληνικής κρίσης, είχε δηλώσει ότι «ήταν λάθος που βάλαμε την Ελλάδα στην ΕΟΚ».
Λέγεται ότι ο Ζισκάρ, εξάλλου, κατά την διάρκεια της εισβολής στη Κύπρο και με ανοιχτό το ενδεχόμενο μιας ελληνο-τουρκικής σύρραξης, είχε εξετάσει σοβαρά το ενδεχόμενο να στηρίξει στρατιωτικά την Ελλάδα με τα πρώτα υπερσύχρονα αεροπλάνα μιράζ.
Οπως μεταδίδει το Europe 1, ο Ζισκάρ Ντ’ Εστέν είχε εισαχθεί στις 17 Νοεμβρίου στο τμήμα καρδιολογίας του νοσοκομείου της πόλης Τουρ, ενώ τον Σεπτέμβριο εισήχθη με λοίμωξη του αναπνευστικού σε νοσοκομείο του Παρισιού. Σύμφωνα με το Reuters, o Ντ’Εστέν απεβίωσε μετά από επιπλοκές καθώς μολύνθηκε από τον κορωνοϊό. Η οικογένειά του ανακοίνωσε τον θάνατό του, αναφέροντας πως βρισκόταν στην κατοικία του στο Λουάρ ε-Σερ.
«Η κατάσταση της υγείας του είχε επιδεινωθεί και πέθανε εξαιτίας επιπλοκών της COVID-19», ανέφερε η οικογένεια σε δελτίο Τύπου που εστάλη στο Γαλλικό Πρακτορείο. «Όπως ήταν η επιθυμία του, η κηδεία του θα γίνει σε στενό οικογενειακό κύκλο», σύμφωνα με την οικογένεια.
Γεννήθηκε το 1926 στο Κόμπλεντς της Γερμανίας, όπου ο πατέρας του υπηρετούσε ως οικονομικός διευθυντής των Γαλλικών αρχών κατοχής μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Η οικογένεια ντ’ Εσταίν κατάγεται από τη νοτιοκεντρική περιοχή της Ωβέρνης με δικό τους πύργο στο Σαμελιέρ. Αποφοίτησε από το Λύκειο Ζανσόν ντε Σαλλύ του Παρισιού. Κατά την περίοδο της νεότητάς του υπηρέτησε στα τεθωρακισμένα της Στρατιάς της Ελεύθερης Γαλλίας. Μετά τις σπουδές του στην Grande Ecοle – ENA, τελειώσε την Πολυτεχνική Σχολή αποφοιτώντας έκτος στη σειρά, διορίστηκε Οικονομικός Επιθεωρητής. Με το Ανεξάρτητο Ρεπουμπλικανικό Κόμμα εξελέγη βουλευτής στη Γαλλική εθνοσυνέλευση. Το 1959 διορίστηκε υφυπουργός Οικονομικών και τρία χρόνια αργότερα Υπουργός Οικονομικών της Γαλλίας σε ηλικία 36 ετών και πέρασε στην ιστορία ως ο νεαρότερος Γάλλος Υπουργός Οικονομικών. Συγκρούστηκε με τους ορθόδοξους Γκωλικούς για ζητήματα ιδιωτικής πρωτοβουλίας ευρωπαϊκής ένωσης, και στενώτερων δεσμών με τις Ή.Π.Α.Γι’ αυτό και παύθηκε από τον Ντε Γκωλ.
Από το 1974 ως το 1981 διατέλεσε Πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας, τηρώντας κεντροδεξιά πολιτική. Κατά τη διάρκεια της θητείας του σε υψηλά αξιώματα η Γαλλία σταθεροποιήθηκε ως η δεύτερη οικονομική δύναμη της Ευρώπης και τέταρτη στον κόσμο. Όπως και ο Σαρλ ντε Γκωλ, προώθησε τη σύσφιξη των σχέσεων Γαλλίας-Γερμανίας αλλά, σε αντίθεση με τον Ντε Γκωλ, υποστήριζε την ένταξη της Μ. Βρετανίας στην (τότε) ΕΟΚ. Το 1981 έχασε τις εκλογές από τον Φρανσουά Μιτεράν, ενώ παράλληλα ο Ζακ Σιράκ, πρώην πρωθυπουργός του, διέσπασε την ενότητα της παράταξης των συντηρητικών στρεφόμενος εναντίον του. Μετά από μία δυσμενή περίοδο, τελευταία αρχίζει να επανακτά την επιρροή που ασκούσε παλιά και έχει προτείνει την άμεση εκλογή Προέδρου της Ευρωπαϊκής Κοινότητας, ελπίζοντας στην ανάδειξή του στο αξίωμα αυτό.
