Ἡ 26η Ἰουνίου χαρακτηρίζεται ὡς Διεθνὴς Ἡμέρα κατὰ τῆς Χρήσης καὶ τῆς Παράνομης Διακίνησης Ναρκωτικῶν καὶ ἀποτελεῖ ἡμέρα προβληματισμοῦ καὶ εὐθύνης.
Προβληματιζόμαστε ἁπαξάπαντες πάνω στο βασικὸ ἐρώτημα: γιατὶ στίς σύγχρονες κοινωνίες, ἡ χρήση, ἡ κατάχρηση καὶ τέλος ἡ ἐξάρτηση σὲ ψυχοτρόπες οὐσίες δικαίως χαρακτηρίζεται μάστιγα; Εἶναι τὸ ἀπορρέον ἰλιγγιῶδες οἰκονομικὸ κέρδος τῶν παραγωγῶν; Εἶναι ἡ υἱοθέτηση ἑνὸς ἀνορίωτου δυτικότροπου μοντέλου ζωῆς; Εἶναι μία χιμαιρικὴ προσπάθεια συντήρησης τοῦ μυθικοῦ – φαντασιακοῦ ψυχικοῦ μηχανισμοῦ τοῦ ἀνθρώπου; Μπορεῖ νά εἶναι κάτι ἀπὸ αὐτὰ καὶ πολλὰ ἀκόμη, σύμφωνα μὲ τὴν ἰατρικὴ καὶ τὶς λοιπὲς εἰδητικὲς ἐπιστῆμες.
Ὅμως τὸ μεῖζον που ὑπαγορεύει ἡ παροῦσα ἡμέρα γιά τοὺς παγκοσμίους ὀργανισμούς, τοὺς θεσμούς, τοὺς κοινωνικοὺς φορεῖς, ἔχει σχέση μὲ τὴν ἔννοια τῆς εὐθύνης, ὡς μετρήσιμης πράξης, περισσότερο ἀπὸ τὸν προβληματισμό. Καὶ σὲ αὐτὴ τὴν λογικὴ συνδέονται οἱ καθημερινές, διακριτικές, ἐπίμονες καὶ ἀγαπητικὲς δράσεις τῆς τοπικῆς Ἐκκλησίας, τῶν ἐνοριακῶν μας κοινοτήτων, ἀπέναντι ὄχι στό φαινόμενο, ἀλλὰ στά πρωταγωνιστικὰ πρόσωπα τῆς οὐσιοεξάρτησης : τοὺς πάσχοντες καὶ τὶς οἰκογένειές τους.
Στόχος τῆς ἐκκλησιαστικῆς προσέγγισης εἶναι ἡ ἀνάγκη νά δοθεῖ προτεραιότητα στό πρόσωπο, τερματίζοντας τὸ στίγμα καὶ τὶς διακρίσεις καὶ ἐνισχύοντας συνεργατικὰ τὴν πρόληψη.
Ἐὰν πρέπει νά ἀποδεχθοῦμε τὸν ὃρο «ἐξάρτηση» ἂς τοῦ προσδώσουμε θετικὸ περιεχόμενο : ἐξαρτώμεθα ἀπὸ τὴν πηγὴ τῆς ζωῆς, τὸν Χριστὸ καὶ τὴν Ἐκκλησία Του, γιά νά ἀντισταθοῦμε στίς παθογένειες ἑνὸς ἀπρόσωπου μοντέλου ζωῆς.
Ἐὰν πρέπει νά συμφιλιωθοῦμε μὲ τοὺς ὅρους «χρήση» καὶ «κατάχρηση», ἂς τοὺς συνδέσουμε ἐπίσης μὲ θετικὲς δράσεις: σὲ σχέση πρὸς τὸ φυσικὸ μας περιβάλλον, πρὸς διασφάλιση τῶν παγκοσμίων ἀγαθῶν τῆς εἰρήνης καὶ τῆς προόδου, ὡς ἀνασχετικῶν τοῦ φόβου καὶ τῆς ἀγωνίας που ὁδηγοῦν στίς οὐσίες.
Αὐτὸ ἴσως εἶναι τὸ πρῶτο καλὸ βῆμα μιᾶς κοινωνίας σὲ μία μακρὰ πορεία ἐξάλειψης ἑνὸς πολυπλόκου καὶ δύσκολου προβλήματος, ὅπως αὐτοῦ τῶν ναρκωτικῶν.
Μητροπολίτης Μαρωνείας και Κομοτηνής Παντελεήμων
