Ο λόγος για την 25η Μαρτίου 2021, τη 200η επέτειο της παλιγγενεσίας, οπότε και πρόκειται να συγκληθεί η νέα Σύνοδος Κορυφής της Ε. Ε. για τις σχέσεις της Ευρώπης με την Τουρκία. Θα μπορούσε λοιπόν κανείς να το θεωρήσει σαν ένα έκτακτο δελτίο στην πρόγνωση του πολιτικού καιρού, που παρά την άνοιξη, προβλέπει παγετό.
Αυτό διότι η Ελλάδα δεν έκανε απολύτως τίποτε, ώστε να προλάβει τις εξελίξεις. Από το επίπεδο των ΑΟΖ και των 12 μιλίων, μέχρι την προμήθεια ενός ερευνητικού σκάφους, μετά του πλωτού γεωτρύπανου. Ότι περιορίστηκε σε κινήσεις κορυφής, αφήνοντας πίσω της, κενά και μόνο κενά. Ακόμη και με τη Γαλλία. Τα οποία έγκαιρα η πονηρή Τουρκία έτρεξε και κάλυψε. Από τη Γαλλική στάση στην πρόσφατη Σύνοδο Κορυφής υπέρ του Γαλλογερμανικού άξονα, έως την ανάμειξη στα της Λιβύης, ως ένας φιλοτουρκικός διαμεσολαβητής και συμβουλάτορας.
Είναι κρίμα που αρκετοί ημεδαποί έσπευσαν να ψέξουν την Ελλάδα, ότι ξεγέλασε τη Γαλλία. Γιατί το ποιος ξεγέλασε ποιον, ας το ξανασκεφτούν, οι φίλοι αυτοί. Και ας επανορθώσουν.
Όλα αυτά τα χρόνια, γεμίσαμε σελίδες ολόκληρες με ιδέες, μήπως και συγκινηθεί κανείς από τη διπλωματική ομάδα της χώρας. Όμως οι ιδέες αυτές απεδείχθησαν γραπτά επί του πάγου. Όπως ακριβώς οι φωνές βοώντος στην έρημο. Η οποία, για άλλη μια φορά αποδεικνύεται η άλλη όψη του πολιτικού πάγου. Ιδίως όταν αρχίζει να λιώνει. Τότε που οι χωματόδρομοι γεμίζουν λάσπες. Σαν εκείνες που ρίχνουν στα γραπτά μας, διάφοροι, μετά διαφόρων βατραχοειδών.
Και τι μεγάλη κακοτυχία. Η οποία, όχι μόνο ετυμολογικά και γλωσσολογικά αλλά και οργανικά, συνδέεται με την αποτυχία. Επί του προκειμένου, με ιστορική αποτυχία.
Ποιες κυρώσεις και ποιας φρούδες ελπίδες, ότι οι σχέσεις μας με την Τουρκία έχουν μετατραπεί σε Ευρωτουρκικές. Πρόκειται για προπαγάνδα, που δεν μπορεί να ξεγελάσει ούτε μικρά παιδιά. Γιατί το πιο σωστό είναι ότι Ευρώπη και Τουρκία είναι από τη μια, και από την άλλη είναι μόνος του, ο Ελληνισμός. Και γιατί, αν είναι με άλλον μαζί, όπως ο Γερμανισμός, είναι ακόλουθος.
Το πρόβλημα είναι γιατί παρά την πολιτική και διπλωματική αυτή κώφωση και τύφλωση και ενώ δεν βλέπει, να επιμένει να πετάει στα σύννεφα και να γκρεμοτσακίζεται. Και γιατί δεν κάθεται να κάνει τους λογαριασμούς με την ιστορία. Να θυμηθεί το “στηριζόμαστε στις δικές μας δυνάμεις” {Εικόνα Α΄,} και να πάψει επιτέλους να εφευρίσκει κάθε φορά εκλογικεύσεις, ώστε να πέφτουν στα μαλακά οι κατραπακιές που τρώει.
Το παράδειγμα με το κείμενο συμπερασμάτων της τελευταίας Συνόδου Κορυφής, είναι χτυπητό. Η Ελλάδα, ό,τι της έδωσαν, το προσυπέγραψε. Μέχρι και την Τουρκική πρόταση για τη λεγόμενη πολυμερή διάσκεψη για την Ανατολική Μεσόγειο, όπου η Τουρκία διεκδικεί, όχι μόνο, την επί ίσοις όροις συμμετοχή των Τουρκοκυπρίων αλλά ως Τουρκοκυπριακή χώρα, μετά της ομώνυμης κρατικής οντότητας.
Και από πάνω, επιστρέφοντας η Ελληνική αντιπροσωπεία βάφτισε το κρέας ψάρι, λέγοντας ότι η ληφθείσα απόφαση, που οι ίδιοι έλεγαν ότι θα έχει δαγκάνες και τελικά ούτε καν μασέλα είχε αλλά χάδια και μόνο χάδια, συνιστά ένα πρώτο βήμα εναντίον της Τουρκίας. Απορίας άξιον. Που ενώ δεν βλέπουν, που το είδαν.
Γιατί λοιπόν να κάνει έστω και ένα εκατοστό πίσω η γειτονική χώρα; Όταν μάλιστα βλέπει ότι η Ελλάδα είναι αυτή που έχει αυτό το συνήθειο; Και που αυτή υποχωρεί συνέχεια;
Όση χαρά λοιπόν μας γεμίζει το δίκαιο των εθνικών και πατριωτικών ιδεών, άλλη τόση θλίψη συσσωρεύει η Ελλαδική πρακτική. Η οποία γίνεται πολύ μεγαλύτερη, όταν συμπίπτει με μια μοναδική επέτειο, όπως της παλιγγενεσίας.
Και ίσως δεν χρειαζόταν να επανέλθει κανείς στο τι και πως. Τι να γίνει και πως να γίνει. Ακόμη και αν επρόκειτο για μια αυτιστική πολιτική παιδεία, θα είχε μάθει προπαίδεια.
Το μόνο που απομένει να πούμε απευθυνόμενοι προς τους εκ της πολιτικής, είναι να τα μαζεύουν και να φεύγουν. Διαφορετικά, ας τα μαζέψουμε εμείς και να πάμε, άλλη μια φορά, σπίτι μας.
Πάντως σε κάθε περίπτωση, ό,τι και να συμβεί, είτε το ένα είτε το άλλο ή τα δύο ή και κανένα: Καλή χρονιά, αλλά η Ελλάδα δεν αντέχει άλλη αποφράδα.
___________
{*} Ο πρώτος διετέλεσε Βουλευτής Έβρου {1993-2000}, ο δε δεύτερος, Δήμαρχος Σουφλίου {1994
1998},
