«Έζησα από θαύμα». Με αυτή τη φράση περιγράφει ο Νίκος Παπακωνσταντίνου το σοβαρό τροχαίο που είχε στην Εγνατία Οδό, σε μια συγκλονιστική συνέντευξη στον Γιάννη Τσολάκη.
Μιλά για τη στιγμή που άλλαξε τη ζωή του, τη μάχη για την αποκατάσταση, τη δύναμη της πίστης και το μήνυμα ζωής που στέλνει σε όλους τους οδηγούς.
«Είδα την μπάρα να έρχεται πάνω μου»
«Ήταν μια στροφή. Είχα ξεχάσει το control της μηχανής ανοιχτό. Στα 120 χιλιόμετρα, όταν πήγα να προσπεράσω και άφησα το γκάζι για να κόψει η μηχανή, αυτή επιτάχυνε και με πέταξε στις μπάρες. Είδα την μπάρα να έρχεται επάνω μου. Απογοητεύτηκα και μετά θυμάμαι τον εαυτό μου κάτω να κοιτάζω τον ουρανό.»
Παρά τη σφοδρότητα της σύγκρουσης, δεν έχασε τις αισθήσεις του:
«Πήρα τη γυναίκα μου τηλέφωνο με τη βοήθεια ενός περαστικού που σταμάτησε να με βοηθήσει και της εξήγησα τι έγινε. Της είπα ότι ίσως δεν είμαι την άλλη μέρα μαζί τους.»
50-50 να ζήσει – Ο ρόλος του κράνους
«Πόσο πιθανό είναι που ζω σήμερα; Θεωρώ ότι ήταν 50-50. Οι γιατροί είπαν ότι ήμουν τυχερός. Και ότι ήμουν τυχερός που έχω και τα δύο άκρα μου. Υπήρχαν 50% πιθανότητες να μου κόψουν και το αριστερό χέρι και το αριστερό πόδι.»
Το κράνος, όπως λέει, του έσωσε τη ζωή:
«Φορούσα κράνος. Δεν συζητάμε καν να οδηγείς μηχανή, είτε μέσα στην πόλη είτε εκτός, χωρίς προστατευτικό κράνος. Αν δεν φορούσα, κατηγορηματικά δεν θα ζούσα.»
Αλκοόλ και τιμόνι: «Δεν έχεις δικαίωμα να το ξανακάνεις»
Το ατύχημα συνέβη επιστρέφοντας από την Κομοτηνή:
«Ήπια ένα-δύο ποτηράκια ρετσίνα. Δεν ήταν μεγάλη ποσότητα, αλλά ούτε ένα ποτήρι δεν πρέπει να συνδυάζεται με τιμόνι. Ήμουν τυχερός που έπεσα μόνος μου. Αν είχα παρασύρει και άλλον; Δεν θέλω ούτε να το σκέφτομαι.»
Αν μπορούσε να γυρίσει τον χρόνο πίσω:
«Δεν έχεις το δικαίωμα να το ξανακάνεις. Όχι αλκοόλ και τιμόνι. Τελεία.»
«Η γυναίκα μου είναι ήρωας»
«Η πρώτη μου σκέψη όταν συνειδητοποίησα τη σοβαρότητα ήταν: “Τι κακό έκανα στους δικούς μου ανθρώπους;”. Δεν σκέφτηκα τον εαυτό μου, με έτρωγαν οι τύψεις.»
«Η γυναίκα μου για μένα είναι ήρωας. Ένας σύγχρονος επίγειος ήρωας. Αν δεν είχα τη γυναίκα και τα παιδιά μου, δεν θα τα είχα καταφέρει. Δεν έχεις το δικαίωμα να τα παρατήσεις, όταν σε κοιτάνε τα μάτια τους.»
«Παλιά ήμουν αυτός που έκλεινε τη ράμπα»
«Καταρχήν, σεβασμός στους ανθρώπους με κινητικά προβλήματα. Παλιά ήμουν εγώ αυτός που πάρκαρε πάνω στη ράμπα. Έλεγα “δυο λεπτά μωρέ”. Τώρα ξέρω ότι αυτά τα δύο λεπτά για κάποιον μπορεί να είναι αιώνας.»
«Θα προσπαθήσω να μιλήσω στα παιδιά μου, στους γύρω μου, να μάθουν τι σημαίνει αναπηρία, τι σημαίνει σεβασμός.»
«Ζήσε, έτσι όπως είσαι»
«Μου έλεγαν όλοι “υπομονή και κουράγιο”. Εγώ λέω: άδραξε τη ζωή και ζήσε, έτσι όπως είσαι — σε καροτσάκι ή όρθιος, δεν έχει σημασία. Ζήσε.»
«Το χέρι μου δεν θα επανέλθει 100%, ίσως φτάσει στο 80%. Δεν θα τρέξω ξανά 10 χιλιόμετρα, θα κάνω ποδήλατο. Θα μάθω να ζω με αυτό.»
«Όταν κλείνει η πόρτα του σπιτιού…»
«Όταν κλείνει η πόρτα του σπιτιού, αυτοί που μένουν μέσα είναι αυτοί που αντιμετωπίζουν το πρόβλημα. Εκεί φαίνεται η δύναμη της οικογένειας.»
Συνέντευξη: Γιάννης Τσολάκης
Καλεσμένος: Νίκος Παπακωνσταντίνου
