Εάν πέραν των άλλων, το “ουκ εν τω πολλώ το ευ” έχει ισχύ και ως προς τα λόγια, η νεοελληνική εκδοχή του ότι “τα πολλά λόγια είναι φτώχεια, δεν υστερεί της αρχαίας”. Αμφότερες λοιπόν οι ρήσεις αυτές, επιβάλλουν συντομία στο λόγο.
Το ζήτημα της Συνόδου Κορυφής είναι τέτοια περίπτωση. Ιδίως όταν συντρέχουν οι διαρρέουσες πληροφορίες που προδικάζουν πολιτικό αν όχι και ηθικό Βατερλό για τον Ελληνισμό, καθιστώντας τη σημερινή παρέμβαση, εκτός από σύντομη, και επείγουσα.
Και όχι μόνο αυτό αλλά και το αναμενόμενο διπλωματικό και πολιτικό “ουαί τοις ηττημένοις” που δικαιολογημένα ανησυχεί περισσότερο από όλα, είναι η συνέχεια στα θαλάσσια πεδία του Αιγαίου και της Ανατολικής Μεσογείου. Είναι η επί θύραις Ευρωπαϊκή βούλα ως προς την άνευ όρων παράδοση, στην Τουρκική βουλιμία.
Το λογικό λοιπόν ερώτημα που έχει ήδη τεθεί, είναι τι οφείλουν να κάνουν Ελλάδα και Κύπρος, ώστε να μπλοκάρουν μια τέτοια δυσμενή εξέλιξη ως προς τα εθνικά συμφέροντα του Ελληνισμού.
Ένα είναι το όπλο που έχουν τα κράτη μέλη της Ε. Ε. Αυτό που ακούει στο όνομα: “Βέτο”. Όχι βέβαια να εξαγγελθεί και στη συνέχεια, να το πάρει το ποτάμι, όπως έγινε πρόσφατα, αλλά να το θέσουν εκ των προτέρων με γραπτό πολιτικό κείμενο, φυσικά, πριν την έναρξη των εργασιών της Συνόδου Κορυφής. Να πάρουν την πρώτη τους κρυάδα οι Γερμανοί.
Κάποιοι ίσως αντιτείνουν ότι πρόκειται για προληπτικό βέτο, όπως παλιότερα άλλοι μιλούσαν για προληπτικό πόλεμο, μετά της ομώνυμης διπλωματίας, όμως δεν πρόκειται περί αυτών.
Εάν είναι κάτι στην περίπτωσή μας, είναι ένα βέτο διπλωματικής πολιτικής άμυνας με στόχο την εξισορρόπηση. Και αν τίθεται προκαταβολικά, οφείλεται στο ότι δεν διαφαίνεται στον ορίζοντα κάποια αμυδρή έστω ελπίδα ότι η Ε. Ε. θα κάνει ό,τι οφείλει, απέναντι στις αρχές και τις αξίες που αποτέλεσαν τα θεμέλια των Δημοκρατιών της.
Είναι συμμετρικό βέτο του Ελληνισμού, που προσυπογράφεται από τις δύο αντιπροσωπεύσεις του αλλά αν από τη μια, δίνει τη δυνατότητα στους εταίρους να σκεφθούν σοβαρά τις ιστορικές τους ευθύνες, από την άλλη παραμένει ανοιχτό και σε άλλες παρεμπίπτουσες στηρίξεις. Όπως παραδείγματος χάρη, από τη Γαλλία, καθώς και εκ μέρους άλλων κρατών μελών, που έχουν αντιληφθεί τι είναι Τουρκία. Και αυτές δεν είναι λίγες.
Η κατάθεση και στήριξη του διπλού αυτού Βέτο, μέχρι τέλους, πέραν των άλλων, αποτελεί την άσκηση του αναφαίρετου δικαιώματος που έχουμε για την ιστορική μας συνέχεια. Αυτή είναι που διακυβεύεται από τις διαχρονικές, όσο και πολύμορφες Τουρκικές εισβολές, στο θαλάσσιο σώμα, όσο και το Ηπειρωτικό, του Ελληνισμού.
Και για να μη συμβούν όλα αυτά, τρεις είναι οι προϋποθέσεις για την άρση των δύο βέτο: Α. Η ακύρωση του “casus belli”, με εφαρμογή του δίκαιου της θάλασσας, Β. Η Διακοπή της Τελωνειακής Ένωσης της Τουρκίας και Γ. Η αποχώρηση σκαφών ερευνητικών κλπ, όσο θα διαρκέσουν οι διερευνητικές. Τόσο από τον θαλάσσιο Κυπριακό Ελληνισμό και την εκεί ΑΟΖ, όσο και από τον Ελλαδικό.
Λόγω αναρμοδιότητας του Ευρωπαϊκού Σώματος όπως θα διευκρινίσουν οι εταίροι, δεν θέτουμε τις άλλες όψεις της συνεχιζόμενης Τουρκικής εισβολής και κατοχής και τα περί Βαρωσίων, που η Ελλάδα άλλωστε οφείλει, ως εγγυήτρια δύναμη, να έχει παλαιόθεν ακόμη προσφύγει στον ΟΗΕ.
Το ότι δίνουμε στο εκ της αμιγούς πολιτικής θέμα του Βέτο, προβάδισμα, δεν σημαίνει ότι δεν θα αναληφθεί μια έξυπνη πολιτική πρωτοβουλία ως προς το κεφάλαιο των κυρώσεων για τους Τουρκικούς εξοπλισμούς, στο Ευρωπαϊκό επίπεδο. Θέμα που ήδη ανοίγει από μόνο του, πόσο μάλλον όταν συνηγορεί το περί κυρώσεων, υπερατλαντικό παράδειγμα. Επί του παρόντος όμως, ας μείνουμε σε αυτό που επείγει. Να μη γίνει η πολιτική “πλίνθοι και κέραμοι ατάκτως κλπ”. Ούτε για να πούμε ότι κάναμε κάτι, να τα τσουβαλιάσουμε όλα μαζί, πριν τα χάσουμε όλα μαζί.
Απλά η επιμονή στο σημερινό διπλό και έγγραφο βέτο, μας εξασφαλίζει απέναντι σε ανεπιθύμητα πράγματα. Γιατί αλλιώς θα υποστούμε ένα, by Merkel, Βατερλό, και με το θαλάσσιο Αττίλα, να επιστρέφει δριμύτερος.
Αν παρόλα αυτά δεν υπάρξει συμφωνία των εταίρων με τις καταγεγραμμένες αυτές προτάσεις μας, όπερ είναι και το πιθανότερο, τότε, πέραν της άσκησης του βέτο υπάρχει και κάτι άλλο. Ίσως και σημαντικότερο.
Ο Ελληνισμός για πρώτη φορά στην Ευρωπαϊκή του διαδρομή, θα έχει βάλει το νερό στο αυλάκι. Γιατί ένα από τα πιο μεγάλα ηθικά, πολιτικά και Δημοκρατικά οφέλη, από την άσκηση του συμμετρικού όσο και διπλού βέτο, είναι η πολιτική και ηθική απομόνωση του νέου Ευρασιατικού άξονα. Όπως δηλαδή, ο γνωστός ιστορικά, προηγούμενος. Ο οποίος και τότε, λέγονταν άξονας. Απλά τη θέση της Νυρεμβέργης, θα πάρει, η Ποινική Χάγη. Ας ευχηθούμε, ημέρες που είναι, να καθίσει στο σκαμνί, μόνον η πλευρά του αυτουργού Τουρκικού κράτους, μετά του προκαθημένου του.
____________
{*} Ο πρώτος διετέλεσε Βουλευτής Έβρου {1003=2000}, ο δε δεύτερος Δήμαρχος Σουφλίου {1994-1998},
