Δεν ακούμε το παιδί μας όταν λέει ότι φοβάται και απαντάμε «Δεν υπάρχει τίποτα να φοβάσαι».
Δεν ακούμε το παιδί όταν λέει ότι μισεί το σχολείο και του θυμώνουμε, το απειλούμε ή το τιμωρούμε για αυτό.
Δεν ακούμε το παιδί μας όταν λέει ότι δεν του αρέσει το φαγητό αλλά το πιέζουμε και επιμένουμε να το φάει.
Δεν ακούμε το παιδί μας όταν κλαίει και απαντάμε «Όλα καλά. Μη κλαις, δεν υπάρχει λόγος. Σταμάτα να κλαις».
Όλα αυτά τα «μικρά» πράγματα συσσωρεύονται και γίνονται ΜΕΓΑΛΑ πράγματα με την πάροδο του χρόνου.
Δεν βλέπουμε το παιδί μας όταν πυροδοτούμαστε από τα δικά του συναισθήματα ή τις συμπεριφορές του, επειδή αντ ‘αυτού βλέπουμε την προβολή του τραυματισμένου, μη θεραπευμένου εσωτερικού παιδιού μέσα μας .
Δεν βλέπουμε το παιδί μας όταν είμαστε διαρκώς σε κίνηση, βιαστικοί και κολλημένοι με το πρόγραμμακαι δεν βρίσκουμε 5 λεπτά να καθίσουμε μαζί του.
Δεν βλέπουμε το παιδί μας όταν δεν προσπαθούμε να δούμε τα πράγματα από τη σκοπιά του και εστιάζουμε στην προσπάθεια να αποκτήσουμε δύναμη, ελέγχοντάς το.
Ένα παιδί που δεν το βλέπουν και δεν το ακούν δεν ανοίγεται, δεν εκφράζει τα συναισθήματά του και αρχίζει να πιστεύει πράγματα όπως:
Εάν το πω στη μαμά / τον μπαμπά αυτό, τότε εκείνη /εκείνος :
- Θα θυμώσει
- Θα με κρίνει
- Θα με ντροπιάσει
- Θα με κατηγορήσει
- Θα με αγνοήσει
- Δεν θα με καταλάβει
- Δεν θα με στηρίξει
- Θα με τιμωρήσει
- Θα μου δώσει ανεπιθύμητες συμβουλές
- Θα προσπαθήσει να διορθώσει την κατάσταση αντί να με ακούσει
Έχουν και πολλές άλλες αρνητικές σκέψεις που μετατρέπονται σε περιοριστικές πεποιθήσεις καθώς αρχίζουν να δημιουργούν μια αφήγηση ότι, «κανείς δεν με καταλαβαίνει, τα συναισθήματά μου δεν είναι σημαντικά. Δεν πρέπει να είμαι τόσο ανόητο. Είμαι μόνο μου. Κανείς δεν ξέρει τον πραγματικό μου εαυτό».
Και τότε αναρωτιόμαστε γιατί έχουμε μεγαλώσει ενήλικες που δεν μπορούν να ανοιχτούν και να εκφράσουν τα συναισθήματά τους. Γιατί έχουμε ανθρώπους που αγωνίζονται με την ψυχική τους υγεία και ανθρώπους που αισθάνονται τόσο μόνοι και απομονωμένοι;!
Ξεκινά από την παιδική ηλικία. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο χρειάζεται να μάθουμε να αναθρέφουμε τα παιδιά μας με συνειδητότητα και είναι το πιο σημαντικό έργο που πρέπει να κάνουμε.
Πρέπει να αρχίσουμε να παρατηρούμε πώς αντιμετωπίζουμε τα παιδιά μας και να κάνουμε ό,τι χρειάζεται για να διορθώσουμε τις μικρές μας ρίξεις, εστιασμένοι στη σύνδεση. Χρειάζεται να νιώθουμε άνετα να εκφράζουμε τα συναισθήματά μας, ώστε να μπορούμε να διατηρούμε ασφαλή χώρο για τα συναισθήματα των άλλων. Χρειάζεται να θυμόμαστε ότι αποτελούμε πρότυπο και ότι τα παιδιά μας, μάς παρατηρούν καθημερινά .
