Ο Σταύρος Δαμιανίδης ήταν ένας από τους παλαιότερους καφεκόπτες της Αλεξανδρούπολης.
Διατηρούσε επί χρόνια ένα από τα παλαιότερα καφεκοπτεία, επί της Λεωφόρου Δημοκρατίας 151.
Σημαντική απώλεια ενός εξαίρετου επαγγελματία και ιδιαίτερα αγαπητού ανθρώπου, ο οποίος διέγραψε την δική του ξεχωριστή πορεία στη τοπική κοινωνία.
Μπήκε από μικρό παιδί στο στίβο της ζωής, και ξεχώρισε για την εργατικότητα, τον καλοσυνάτο χαρακτήρα, την ευγένεια, και την απλότητα του.
Η εξόδιος ακολουθία θα τελεστεί την προσεχή Πέμπτη 13 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ και ώρα 13:00 από τον Μητροπολιτικό Ναό του ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ.
ΚΑΛΟ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ ΣΤΟΝ ΑΞΕΧΑΣΤΟ ΣΥΜΠΟΛΙΤΗ ΜΑΣ.
Από τη σελίδα του Γιάννη Μαλκίδη στο fb
Η κόρη του Δέσποινα Δαμιανίδου τον αποχαιρετά με μια συγκλονιστική ανάρτηση:
“Με βαθιά οδύνη η οικογένειά μας αποχαιρετά τον αγαπημένο σύζυγο κ πατέρα μου Σταύρο Δαμιανίδη που έφυγε από τη ζωή.
Για μας είναι ώρες κ μέρες σιωπής και πένθους.
Ακολουθώντας το παράδειγμα του βίου του, που τον χαρακτήριζε η ηρεμία κ η ταπεινοφροσύνη, κ μη συμπαθώντας ιδιαίτερα τις βαρύγδουπες διαδικτυακές αναφορές σε τέτοιες στιγμές που απαιτούν ησυχία κ μνήμη, προχωρώ στην ανάρτηση γνωρίζοντας τη σχέση που είχε με τον εμπορικό κόσμο της πόλης κ της ευρύτερης περιοχής για να ενημερωθούν φίλοι, συνεργάτες, συνάδελφοι που θα ήθελαν να τον αποχαιρετίσουν.
Θα ήθελα να συμπυκνώσω σε λίγες προτάσεις τη ζωή κ την προσωπικότητά του, αλλά είναι αδύνατον. Επιλέγω να σταθώ στις λέξεις δουλειά, αξιοπρέπεια, αυτογνωσία, ταπεινοφροσύνη, προσφορά.
Ο πατέρας μου υπήρξε ένας αληθινός κ ακούραστος εργάτης της ίδιας της έννοιας της εργασίας, που από το 1970 ως σήμερα συνέδεσε το όνομά του με τον καφέ.
Επιλέγω σ αυτήν την ανάρτηση να τον ‘απεικονίσω’(ας μού επιτραπεί η έκφραση) κ να τον αποχαιρετίσω, εγώ, ως κόρη κ παιδί του, με το ‘πρώτο του παιδί’. Τον καφέ του.
Τον Καφέ Δαμιανίδη.
Το μαγαζί του. Τη ζωή του.
Που τού εδινε ζωή ως σήμερα..
Και τον συνόδευσε περισσότερο από μισό αιώνα..
Να στέκεται στην αγαπημένη του φλαμουριά κ να κοιτάζει ευλαβικά μέχρι κ το τελευταίο σακί που θα ξεφορτωθεί, να επιτηρεί ως το τέλος την τακτοποίηση, να κάθεται ως κ την τελευταία στιγμή στο αγαπημένο του γραφείο με τα ‘κιτάπια’ του, να φεύγει από το μαγαζί, και να ‘φεύγει’ πια όρθιος μέσα από αυτό 55 χρόνια μετά..
Η αγάπη με την οποία κοιτάζει το σακί με την πρώτη ύλη του καφέ στην πρώτη φωτογραφία είναι αυτό που ήταν ο πατέρας μου στη ζωή του.
Και τώρα που το σκέφτομαι μια τέτοια φωτογραφία ήταν όλη η ζωή του..
Ευχαριστώ θερμά όλους για τη στήριξη κ τη συμπαράσταση που δέχομαι εγώ κ η οικογένειά μου από το πρωί.”
