Τό σημερινό εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα ὑπάρχει γιά νά ἑρμηνεύει στήν πράξη, καί μέ ἕνα γεγονός ἱστορικό, τό τί ἐννοεῖ ὁ ψαλμωδός ὅταν προτρέπει τόν προσευχόμενο ἄνθρωπο: «ἐπίρριψον ἐπί Κύριον τήν μέριμνάν σου, καί αὐτός σέ διαθρέψει». Ὁ Χριστιανισμός δέν ὁδηγεῖ τόν ἄνθρωπο στό νά πετάει στά σύννεφα. Ἐνδιαφέρεται ἐξίσου γιά τίς ἀνάγκες σώματος καί ψυχῆς, γιατί ὁ ἄνθρωπος ἁγιάζεται ὡς ψυχοσωματική ἑνότητα κι ἑπομένως ὑφίσταται ὁ ἀμέριστος σεβασμός καί γιά τά δύο.
Γιατί ὅμως ὁ ψαλμωδός ὅταν καλεῖ τόν ἄνθρωπο νά ἀναθέσει τό κάθε του πρόβλημα, τήν κάθε του μέριμνα, τήν κάθε φροντίδα γιά τήν ἀσφάλεια καί τή σωτηρία του στόν Κύριο τῆς δόξης, τό συνδυάζει μέ τήν κάλυψη τῶν βιοτικῶν ἀναγκῶν;
Στή σημερινή εὐαγγελική περικοπή ὁ Χριστός χειρίζεται μέ τρόπο πνευματικό ἕνα πρόβλημα καθαρά ὑλικό. Ἀπό ὥρα τόν ἀκολουθοῦν ἄνθρωποι πολλοί, «ἄνδρες ὡσεί πεντακισχίλιοι χωρίς γυναικῶν καί παιδίων», δηλαδή περίπου πέντε χιλιάδες ἄνδρες, χωριστά οἱ γυναῖκες καί τά παιδιά. Ποῦ τόν ἀκολουθοῦν; Σέ ἔρημο τόπο, ὅπου δέν ὑπῆρχε ἡ δυνατότητα προμήθειας τῶν ἀπαραίτητων τροφίμων. Γιατί τόν ἀκολουθοῦν; Σαγηνευμένοι ἀπό τό κήρυγμά του, ἐνθουσιασμένοι ἀπό τίς ἀλήθειες πού ἀποκαλύπτει, γεμάτοι ἐπιθυμία νά ζήσουν κοντά Του.
Πολύ λογικά οἱ μαθητές σπεύδουν νά ὑπενθυμίσουν στόν Διδάσκαλο ὅτι πέρασε ἡ ὥρα καί τόσος κόσμος μέσα στήν ἐρημιά δέν θά μπορέσει νά βρεῖ τρόφιμα. Μᾶλλον πρέπει νά τούς ἄφησει νά φύγουν. Ἐνδιαφέρονται οἱ μαθητές καί ἐκφράζουν ἀγάπη ἔχοντας τήν ἔγνοια τόσων ἀνθρώπων. Περισσότερο ὅμως τούς νοιάζεται ὁ Χριστός μας. Στή συνέχεια πραγματοποιεῖ τό θαῦμα τοῦ πολλαπλασιασμοῦ τῶν πέντε ἄρτων καί τῶν δύο ἰχθύων, μέ τό ὁποῖο χορταίνουν ὅλοι αὐτοί οἱ ἄνθρωποι.
Ὁ Χριστός μαζεύει τά περισσεύματα, ἀφοῦ ὅλοι χόρτασαν, γιά νά διδάξει τό μέτρο στά ἀποκτήματα μας. Ὅλοι δικαιούμαστε ὅ,τι μᾶς χρειάζεται, γιά νά διαβιώσουμε μέ ἀξιοπρέπεια στή ζωή αὐτή. Τό ἐπιπλέον ὅμως δέν μᾶς ἀνήκει, ἀντίθετα, εἶναι τό μέσο πού ἔχουμε στά χέρια μας γιά ν’ ἀποδείξουμε τί ἔχουμε στήν καρδιά μας. Τό περίσσευμα ἀνήκει στόν ἐμπερίστατο ἀδελφό μου καί ἐναπόκειται σ’ ἐμένα νά βρῶ τρόπο νά τό διοχετεύσω πρός αὐτόν.
Δέν ἀφήνει ὁ Χριστός νά κυριαρχήσει ἡ σπατάλη. Δέν ἀφήνει νά πεταχτεῖ τίποτε. Μαζεύει γιά νά μπορεῖ νά δώσει. Κι αὐτό τό παράδειγμα τοῦ Χριστοῦ ἀποτέλει τήν ἄσειστη βάση ἐπάνω στήν ὁποία ἡ Ἐκκλησία μας οἰκοδομεῖ αἰῶνες τώρα τό προνοιακό της ἔργο.
ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΜΑΡΩΝΕΙΑΣ ΚΑΙ ΚΟΜΟΤΗΝΗΣ
