Καθώς πορευόμαστε ἀπό τήν ἑορτή τῆς Ἀναλήψεως στήν ἑορτή τῆς Πεντηκοστῆς, οὐσιαστικά καθώς περνᾶμε ἀπό τήν ἑορτή τῆς δόξας τῆς ἀνθρώπινης φύσεως στήν ἑορτή τοῦ φωτισμοῦ της, ἔρχεται ἡ Ἐκκλησία μας νά παρεμβάλει στή σημερινή Κυριακή τή μνήμη τῶν Ἁγίων Πατέρων πού συγκρότησαν τήν Α‘ Οἰκουμενική Σύνοδο στή Νίκαια τῆς Βιθυνίας, μία ἑορτή πού ἔχει κατεξοχήν νά κάνει μέ τήν ἀλήθεια τῆς πίστεως. Ὄχι ὅμως μέ τήν πίστη ὡς ἰδεολόγημα, ὡς θεωρητικό ἀνάπτυγμα πού τό προσεγγίζει καί τό διαχειρίζεται ὁ ἐγκέφαλος μέ τή λογική ἤ μέ τήν ἀπομνημόνευση, ἀλλά μέ τήν πίστη στήν πραγματική της διάσταση, στήν οὐσιαστική της ὑπόσταση, τήν ὄντως ἀλήθεια.
Ἡ σημερινή εὐαγγελική περικοπή ἀποτελεῖ τό ἐναρκτήριο ἀπόσπασμα τῆς ἀρχιερατικῆς προσευχῆς τοῦ Κυρίου μας. Ὁ Χριστός ἑτοιμάζεται γιά τήν ἑκούσια σταυρική του θυσία καί προσεύχεται. «Ἐλήλυθεν ἡ ὥρα». Ἔφθασε ἡ ὥρα γιά τήν ὁποία συντελέστηκε ἡ σάρκωσή του. Πολλούς σκοπούς ἐξυπηρέτησε ἡ ἐπί γῆς φανέρωση τοῦ Κυρίου. Ὁ σπουδαιότερος ὅμως ἀπό ὅλους ἦταν αὐτός, τό νά ἀνέλθει στό ὕψος τοῦ Σταυροῦ. Ὁ Χριστός ἐνανθρώπησε γιά νά γευθεῖ τόν θάνατο, γί αὐτό καί πολύ χαρακτηριστικά στήν εἰκόνα τῆς Γεννήσεώς Του ἀπεικονίζεται ὡς βρέφος τυλιγμένο ὄχι μέ σπάργανα, ἀλλά νεκρικές λωρίδες, ἐνῶ καί ἡ φάτνη, πού κανονικά εἶναι ξύλινη, ἁγιογραφεῖται μαρμάρινη, προσομοιάζουσα περισσότερο σέ μνῆμα.
Καί ἐνῶ «ἐλήλυθε ἡ ὥρα» τῆς μοναδικῆς θυσίας, ὁ Χριστός προσεύχεται ὄχι γιά τόν ἑαυτό του, ἀλλά γιά τήν Ἐκκλησία του, γιά τόν κάθε πιστό. Ὁ Κύριος τῶν πάντων, μᾶς προσανατολίζει πρός τήν αἰώνια ζωή ὡς τόν μοναδικό σκοπό τῆς ζωῆς μας. Κι ὁρίζει τήν αἰώνια ζωή ὡς γνώση! «Αὕτη δέ ἔστιν ἡ αἰώνιος ζωή ἵνα γινώσκωσι Σέ…τόν μόνον ἀληθινόν Θεόν». Προσδιορίζεται ἡ γνώση ὄχι ὡς κάτι τό στυγνά διανοητικό, τό ψυχρά λογικό, πληροφοριακό στοιχεῖο. Ἀλλά ὡς βίωμα, συνειδητή ἐπικοινωνία καί μυστηριακή συνάντηση μέ τόν θεό ὡς πηγή τῆς ζωῆς!
Ἡ συγκεκριμένη εὐαγγελική περικοπή ἐπιλέγεται ν’ ἀναγνωστεῖ σήμερα, πού γίνεται ἀναφορά στούς Πατέρες καί τή Χριστολογία τῆς Α’ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, γιά νά καταφανεῖ ὅτι τό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἡ μοναδική ὁδός πού ὁδηγεῖ στόν Θεό Πατέρα, τήν πληρότητα τῆς γνώσεως, τήν πληρότητα τῆς κοινωνίας Θεοῦ καί ἀνθρώπων, τήν αἰώνια ζωή! Κάθε ἀλλοίωση τοῦ προσώπου τοῦ Χριστοῦ, κάθε ἀνθρώπινη διαστρέβλωση καί παραχάραξη, ἀκυρώνει αὐτή τήν ὁδό, αὐτό τό βίωμα, αὐτή τή γνώση καί ἀποτελεῖ τήν «αἵρεση» τήν προτίμηση τοῦ ἀνθρώπου σ’ ἕναν ἄλλο δρόμο, ὄχι ἀληθινό, ὄχι σωτήριο, ὄχι τοῦ Χριστοῦ.
Εκ της Ιερας Μητροπόλεως Μαρωνείας και Κομοτηνής
