«Ἦταν ἕνας νέος ὠχρός. Καθόταν στὸ πεζοδρόμιο.
Χειμῶνας, κρύωνε.
Τί περιμένεις; τοῦ λέω.
Τὸν ἄλλον αἰῶνα, μοῦ λέει».
(Τάσος Λειβαδίτης, Ἡ ἕκτη ἡμέρα, ἀπὸ τὴ συλλογὴ Νυχτερινὸς ἐπισκέπτης (1972), ἑνότητα, Διασπορά, Τόμος 2 τῆς τρίτομης ἔκδοσης τοῦ Κέδρου, σελίδα 20.)
Ἀγαπητά μου παιδιά,
Μὲ τοὺς παραπάνω στίχους τοῦ ποιητῆ Τάσου Λειβαδίτη, σᾶς ἀπευθύνομαι σήμερα, στὴν πρώτη ἐπίσημη μέρα τῆς καινούργιας σχολικῆς σας χρονιᾶς. Ὁ ποιητὴς περιγράφει ἕναν νέο, ὠχρό, ποὺ κάθεται μόνος στὸ πεζοδρόμιο, μέσα στὸν χειμῶνα, παγωμένος. Κι ὅταν τὸν ρωτοῦν τί περιμένει, ἐκεῖνος ἀπαντᾶ: «Τὸν ἄλλον αἰῶνα». Πίσω ἀπὸ αὐτὰ τὰ λόγια κρύβεται μιὰ βαθιὰ ἀλήθεια : ἡ ἀγωνία καὶ ἡ προσμονὴ κάθε νέου ἀνθρώπου γιὰ ἕναν κόσμο διαφορετικό, πιὸ δίκαιο, πιὸ φωτεινό, πιὸ ἀνθρώπινο.
Ἐσεῖς, τὰ παιδιά μας, οἱ μαθητές, συνιστᾶτε τὸν ἀγῶνα καὶ τὴν ἀγωνία μας στὸν παρόντα αἰῶνα, στὸ σήμερα, ἐπειδὴ ἀκριβῶς εἶστε ἡ ἐλπίδα καὶ ἡ χαρὰ τοῦ «ἄλλου αἰῶνα» τοῦ ποιητῆ. Δὲν εἶναι ἕνας αἰῶνας ποὺ θὰ ἔρθει μόνο μὲ τὸ πέρασμα τοῦ χρόνου· εἶναι ἕνας αἰῶνας ποὺ γεννιέται μέσα στὶς καρδιές μας, κάθε φορὰ ποὺ ἀγαποῦμε, ποὺ συγχωροῦμε, ποὺ νοιαζόμαστε γιὰ τὸν διπλανό μας. Ὅταν ἀνοίγουμε τὴν καρδιά μας στὸν Χριστό, τότε ἀκόμη καὶ ὁ πιὸ παγωμένος χειμῶνας γεμίζει φῶς καὶ θέρμη.
Ὁ κόσμος γύρω σας συχνὰ μοιάζει ψυχρός, ὅπως τὸ πεζοδρόμιο ὅπου κάθεται ὁ νέος τοῦ ποιήματος. Μέσα στὸν μικρόκοσμό σας ἀλλὰ καὶ στὴν μεγαλύτερή του εἰκόνα μπορεῖ νὰ νιώθετε μοναξιά, ἀπογοήτευση, ἢ καὶ ἀδικία. Ὅμως θυμηθεῖτε : δὲν εἶστε μόνοι. Ὁ Χριστὸς καὶ ἡ Ἐκκλησία Του στέκεται δίπλα σας, ὄχι ὡς αὐστηρὸς κριτής, ἀλλὰ ὡς ἀληθινὸς φίλος ποὺ μοιράζεται τὸν δρόμο σας. Ἐκεῖνος σᾶς καλεῖ νὰ γίνετε ἐσεῖς οἱ ἴδιοι σπινθῆρες ποὺ θὰ ἀνάψουν τὴ φλόγα τοῦ «ἄλλου αἰῶνα».
Μὴν περιμένετε ἁπλῶς τὸν κόσμο νὰ ἀλλάξει ἀπὸ μόνος του. Ἐσεῖς νὰ προκαλέσετε τὴν ἀλλαγή. Ἐπὶ τὰ βελτίω. Μὲ τὴν καθαρότητα τῆς σκέψης σας, μὲ τὴν ἐργατικότητα στὰ μαθήματά σας, μὲ τὴ χαρὰ ποὺ σκορπᾶ τὸ χαμόγελό σας, ἡ μουσικὴ κι ἡ ποίησή σας, μὲ τὴν προσφορὰ σὲ ὅσους ἔχουν ἀνάγκη. Μιὰ καλὴ κουβέντα, μιὰ πράξη ἀγάπης, μιὰ μικρὴ θυσία γιὰ τὸν συνάνθρωπο εἶναι τὰ πρῶτα λιθαράκια τοῦ νέου κόσμου ποὺ ὀνειρεύεται κάθε γενιά.
Ἂς μὴν ἀφήσουμε κανέναν νὰ κρυώνει, οὔτε στὸ σῶμα οὔτε στὴν ψυχή. Ἐσεῖς, ποὺ ἔχετε τὴ δύναμη τῆς νιότης, γίνετε θερμὰ χέρια καὶ φωτεινὲς καρδιὲς γιὰ τοὺς γύρω σας.
Ξεκινῆστε μὲ τέτοια εὐγενικὴ καὶ ὑψηλὴ στοχοθεσία τὴ νέα σας σχολικὴ χρονιά, τὸ ταξίδι ποὺ ὁδηγεῖ ὄχι σὲ στεῖρα γνώση ἀλλὰ στὴν καλλίκαρπη παίδευση, γιατί μόνον ἔτσι θὰ ἀνατείλει ὁ «ἄλλος αἰῶνας» ὄχι κάποτε στὸ μέλλον, ἀλλὰ σήμερα, ἐδῶ, στὴ ζωή μας.
Καλὴ κι εὐλογημένη σχολικὴ χρονιά.
Μὲ πατρικὴ ἀγάπη
Ὁ Μητροπολίτης σας
† Ο ΜΑΡΩΝΕΙΑΣ ΚΑΙ ΚΟΜΟΤΗΝΗΣ
ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΩΝ
