Το ιδανικό είναι να υπάρχει πλήρης ταύτιση λόγων και έργων, όμως επειδή κάτι τέτοιο δεν είναι εφικτό, προσέξτε τουλάχιστον κάποια πράγματα όταν δίνετε υποσχέσεις στο παιδί. Γιατί το παιδί, όσο μικρό κι αν είναι, δεν ξεχνάει τι του τάζετε:
Να υπόσχεστε πράγματα που είσαστε σε θέση να πραγματοποιήσετε και όχι κάτι που απλά θέλει να ακούσει το παιδί, αφού σε διαφορετική περίπτωση θα επέλθει απογοήτευση.
Μη δίνετε υπόσχεση για να βολέψετε όπως-όπως μια δύσκολη στιγμή, γιατί το παιδί θα συγκρατήσει τα λεγόμενά σας και θα περιμένει να τα κάνετε πράξη. Φανταστείτε πώς θα νιώσει αν διαπιστώσει ότι το είπατε για να το πείτε…
Αποφύγετε να υποσχεθείτε ότι κάτι δυσάρεστο που βίωσε το παιδί από εσάς δε θα επαναληφθεί στο μέλλον, ακόμα κι αν το κάνετε για να νιώσει ασφάλεια. Δεν μπορείτε να ορίζετε τα πάντα!
Προτιμήστε να δίνετε λίγες υποσχέσεις και να «μιλάτε» με πράξεις. Και πιο ουσιώδες είναι και ξαφνιάζετε ευχάριστα το παιδί, αφού δε θα είναι προετοιμασμένο.
Όταν κατ’επανάληψη δεν πραγματοποιούνται οι υποσχέσεις που δίνετε στο παιδί, κλονίζεται η εμπιστοσύνη του στο πρόσωπό σας και δεν υπάρχει κάτι χειρότερο από αυτό. Θα πρέπει να δώσετε μεγάλο αγώνα για να την ξανακερδίσετε, δείχνοντας αυτή τη φορά συνέπεια.
Όταν έχετε δεσμευθεί στο παιδί ότι θα επιστρέψετε στο σπίτι μια συγκεκριμένη ώρα και τελικά αργήσετε επειδή, λόγου χάρη, βρήκατε κίνηση στο δρόμο, δεν υπάρχει πρόβλημα. Θα εξηγήσετε στο παιδί τι συνέβη και εφ’όσον δεν επαναλαμβάνεται συχνά, δε θα επηρεαστεί αρνητικά ούτε η φερεγγυότητά σας, ούτε η μεταξύ σας σχέση.
Αν διαπιστώσει ότι οι ίδιοι οι γονείς του δείχνουν ασυνέπεια λόγων και έργων, το πιο πιθανό είναι ότι μεγαλώνοντας δύσκολα θα δείχνει εμπιστοσύνη στις υποσχέσεις τρίτων. Μέχρι ενός σημείου αυτό είναι θετικό, όμως αν φτάσει σε βαθμό ισοπέδωσης, υπάρχει πρόβλημα.
Βλέποντας ότι μια υπόσχεση που δώσατε στο παιδί δεν μπορεί να τηρηθεί λόγω συγκυριών και όχι εξαιτίας έλλειψης δικής σας επιθυμίας, είναι φρόνιμο να του ζητήσετε συγγνώμη, εξηγώντας ότι δεν είναι δική σας η ευθύνη.
