Φανταστείτε μια οικογένεια τεσσάρων – πέντε ατόμων στο εξωτερικό, διαφορετικών ηλικιών και ενδιαφερόντων, να ετοιμάζονται για διακοπές. Όπως εκατομμύρια τέτοιες οικογένειες, παρέες, ομάδες, σύλλογοι σε όλο τον κόσμο, που έχουν χρόνο και χρήματα.
Ψάχνουν όμως εμπειρίες. Εμπειρίες που θα τους «αλλάξουν τη ζωή», που «θα δώσουν στη ζωή τους περιεχόμενο». Με μόνη διαφορά ότι η καθεμιά και ο καθένας τους ψάχνει τη δική του. Κάποιες ή κάποιοι θέλουν να χαλαρώσουν σε μια παραλία. Άλλοι θέλουν να πάνε για περιπάτους στην εξοχή. Άλλες για ψάρεμα, ιστιοπλοΐα, surfing, rafting, trekking. Άλλες και άλλοι θέλουν να γνωρίσουν τους κατοίκους μιας περιοχής, να γευθούν το τοπικό φαγητό, να δοκιμάσουν κρασιά που δεν έχουν ξαναπιεί. Κάποιες θέλουν να παρακολουθήσουν μια αρχαιολογική ανασκαφή. Αυτή τη δίψα για εμπειρίες, αυτά τα 34 είδη τουρισμού, μερικά από τα οποία σας περιέγραψα, ο Παγκόσμιος Οργανισμός Τουρισμού τα έχει βάλει κάτω από τον τίτλο «Τουρισμός Περιπέτειας».
Οι περισσότεροι προορισμοί του κόσμου μπορούν να περηφανευτούν ότι προσφέρουν μέχρι 10 τέτοιες εμπειρίες σε ένα μέρος.
Η Ελλάδα έχει πέντε υπέροχες περιοχές που μπορούν να προσφέρουν πάνω από 25 η καθεμία. Μια – δυο μπορούν να προσφέρουν πάνω από 30. Είναι οι περιφέρειες Ανατολικής Μακεδονίας – Θράκης, Ηπείρου, Θεσσαλίας, Στερεάς Ελλάδος και Πελοποννήσου. Πέντε Περιφέρειες που ακόμα «πουλούν» τους εαυτούς τους ως φθηνότερο υποκατάστατο ενός ελληνικού νησιού. Ενώ, είναι προικισμένες για να αναπτύξουν καλύτερα από κάθε περιοχή του κόσμου, μια μορφή τουρισμού που διαρκεί όλο το χρόνο, που φέρνει πολλά λεφτά και χρειάζεται ελάχιστες υποδομές.
Φανταστείτε να θέταμε ως εθνικό στόχο να αναπτύξουμε αυτόν τον τουρισμό, σε αυτές τις περιοχές. Πολύ στοχευμένα και συγκεκριμένα. Αλλά για να γίνει αυτό πρέπει η Θράκη, η Ήπειρος, η Στερεά και η Πελοπόννησος να προσελκύσουν τους πρώτους επισκέπτες και να τους προσφέρουν μια μοναδική, ολιστική, εμπειρία. Οι περιοχές που κάνουν σωστά αυτή τη δουλειά, έχουν όλους τους φορείς γύρω από ένα τραπέζι συντονισμού:
Ξενοδοχεία, εστιατόρια, ξεναγούς, αρχαιολόγους, δασοφύλακες, τοπικούς τραπεζίτες, συνεταιρισμούς τοπικών προϊόντων, επιμελητήρια μικρομεσαίων, τους πάντες, για να δουν τι μπορεί να προσφέρει ο καθένας.
Μαζί σχεδιάζουν, μαζί χτίζουν, μαζί προβάλλονται. Μαζί διεκδικούν και μαζί χαίρονται αυτό που δημιούργησαν.
Το κεντρικό κράτος, όπου χρειάζεται, τους δίνει γνώση, πόρους, υποδομές. Λειτουργεί, δηλαδή, επιτελικά και επικουρικά. Δεν καπελώνει.
