Μύθοι, ιστορίες, θρύλοι, διηγήσεις, ήθη και έθιμα αποτελούν τα άτυπα στοιχεία κάθε έθνους, που επιθυμεί να διαιωνίσει στο χρόνο την ταυτότητα, τη συνεισφορά και το στίγμα του.
Όχι για να κυριαρχήσει, αλλά για να επιβιώσει είτε ως μνήμη είτε ως θετική επιρροή.
Ένα τεράστιο κομμάτι γνώσης κρύβεται σε αυτά κι ας μην παρουσιάζονται ποτέ σε επιστημονικά περιοδικά και συνέδρια. Μέσα στα παραμύθια και στις παραβολές κρύβονται οι πολιτισμικοί ψίθυροι και τα κληροδοτήματα κάθε προηγούμενης γενιάς προς τις επόμενες. Ειδικά τώρα, που η παγκοσμιοποίηση ευαγγελίζεται την ομογενοποίηση των πάντων για την ευχερέστερη πώληση προϊόντων και υπηρεσιών.
Γι αυτό οι πολυεθνικοί σχηματισμοί γνωρίζουν καλά πως η επιτυχία εξαρτάται από την ενσωμάτωση των τοπικών χαρακτηριστικών και της παράδοσης της κάθε χώρας, στην οποία δραστηριοποιούνται, για να πείθουν και να μοιάζουν οικείες.
Λαοί, που τα χλευάζουν ή ψάχνουν με τη λογική να τα ανασκευάσουν, είναι καταδικασμένοι να προσηλυτιστούν από άλλες κουλτούρες, ισχυρότερες, που σεβάστηκαν τα δικά τους πανάρχαια και πολύτιμα διαφοροποιητικά στοιχεία.
Στην Ελλάδα της οίησης και του δήθεν περίσσεψαν οι ανόητοι και οι σοφιστές των πληκτρολογίων, που όλα επιχειρούν να τα ανατρέψουν, για να μολύνουν με την κενότητα των επιχειρημάτων και του μυαλού τους, τους αφελείς που θα νομίσουν πως η πίστη μπορεί ποτέ να καταρρεύσει από μωρίες διατυπωμένες στο Facebook και τις εφημερίδες.
Ευστράτιος Παπάνης Επίκουρος καθηγητής Κοινωνιολογίας Πανεπιστημίου Αιγαίου
