Μια έρευνα Φινλανδών επιστημόνων κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η παχυσαρκία διαδραματίζει σημαντικό ρόλο στον κίνδυνο για κάταγμα ισχίου.
Στην 25ετή μελέτη του πανεπιστημίου της Ανατολικής Φινλανδίας για τους Παράγοντες Κινδύνου και την Πρόληψη της Οστεοπόρωσης (Osteoporosis Risk Factor and Prevention – OSTPRE) συμμετείχαν 12.715 γυναίκες.
Οι ερευνητές παρακολούθησαν γυναίκες που γεννήθηκαν στο Κουόπιο της Φινλανδίας από το 1932 έως το 1941. Όταν πέρασε η 25ετία, οι επιστήμονες μελέτησαν στοιχεία αναφορικά με τον Δείκτη Μάζας Σώματος (ΔΜΣ) στην ηλικία των 58 ετών και τον κίνδυνο πρόωρου κατάγματος του ισχίου μέχρι την ηλικία των 70 ετών. Επιπλέον, ανέλυσαν τη σχέση του ΔΜΣ στην ηλικία των 70 με τον κίνδυνο κατάγματος του ισχίου αργότερα στη ζωή, μέχρι την ηλικία των 83 ετών.
Οι συμμετέχουσες χωρίστηκαν σε τρεις ομάδες σύμφωνα με το βάρος τους: 39,6% με φυσιολογικό βάρος (ΔΜΣ 25 και κάτω), 40% υπέρβαρες (ΔΜΣ 25-29,9) και 19,9% παχύσαρκες (ΔΜΣ 30 και πάνω). Μια μικρή ομάδα 0,5% ήταν κάτω από το φυσιολογικό βάρος, ενώ το γήρας διαδραμάτισε ρόλο στην αύξηση του ΔΜΣ: σε ηλικία 70 ετών, το 33,4% των γυναικών ήταν φυσιολογικού βάρους, το 40,9% ήταν υπέρβαρες και το 25,7% παχύσαρκες.
Τα στοιχεία σχετικά με τα κατάγματα του ισχίου, τους μηχανισμούς τραυματισμού και τη θνησιμότητα συλλέχθηκαν από τα εθνικά μητρώα υγείας.
Σε όλες τις ομάδες ο κίνδυνος κατάγματος ισχίου αυξήθηκε με την ηλικία. Ωστόσο, ο κίνδυνος πρόωρου κατάγματος αυξήθηκε ταχύτερα στις παχύσαρκες γυναίκες και πιο αργά στις υπέρβαρες γυναίκες.
Ο κίνδυνος έφτασε το 1% στις παχύσαρκες γυναίκες στην ηλικία των 66,7 ετών, ενώ στις υπέρβαρες 5,1 χρόνια αργότερα, στην ηλικία των 71,8.
Ακολούθως, ο κίνδυνος αυξήθηκε στις παχύσαρκες γυναίκες στο 2% και 4% σε 2,1 και 1,3 χρόνια νωρίτερα σε σύγκριση με τις υπέρβαρες.
Οι διαφορές των ομάδων μειώθηκαν με τη γήρανση.
Σε παχύσαρκες γυναίκες, η θνησιμότητα που σχετίζεται με κάταγμα ισχίου πέντε χρόνια μετά το περιστατικό ήταν περίπου 1,5 φορές υψηλότερη.
Μετά από περίπου 75 χρόνια, ο κίνδυνος κατάγματος του ισχίου αυξήθηκε ταχύτερα στις αδύνατες γυναίκες με ΔΜΣ προς το χαμηλότερο άκρο του φυσιολογικού βάρους. Οι γυναίκες στα όρια μεταξύ φυσιολογικού βάρους και υπέρβαρου είχαν τον μικρότερο κίνδυνο μέχρι την τρίτη ηλικία.
Στο πλαίσιο της μελέτης, οι συμμετέχουσες υποβλήθηκαν σε μέτρηση οστικής πυκνότητας DXA στο ισχίο ενώ πραγματοποιήθηκε παρακολούθηση ενός υπο-δείγματος 3.136 γυναικών. Κατά την έναρξη, οι παχύσαρκες γυναίκες είχαν κατά μέσο όρο την υψηλότερη οστική πυκνότητα, αλλά η μείωση ήταν σημαντικά ταχύτερη
