Πολλοί γονείς παραπονιούνται ότι τα παιδιά τους κάθε βράδυ έρχονται στο δωμάτιό τους και κοιμούνται μαζί τους.
Συζητώντας μαζί τους σε βάθος, ο ψυχολόγος ανακαλύπτει ότι η «κακή αρχή» έγινε από πολύ νωρίς, ακόμη και από τη στιγμή της γέννησης. Άλλοι είχαν ξεκινήσει από την πρώτη μέρα της επιστροφής από το μαιευτήριο να κοιμούνται στο ίδιο δωμάτιο με το παιδί, άλλοι το κοίμιζαν στο κρεβάτι τους και μετά το έβαζαν στο δικό του, άλλοι με το παραμικρό το έπαιρναν κοντά τους.
Oι συνήθεις λόγοι που προτάσσουν είναι ότι «μου άρεσε πολύ να είναι δίπλα μου», «να το παρατηρώ όταν κοιμάται» ή «η κατάσταση αυτή με διευκόλυνε στο θηλασμό», «το επέβλεπα», «δεν υπήρχε χώρος στο σπίτι», «ήταν μια ευκαιρία για επαφή επειδή δεν το έβλεπα πολύ» κι άλλες δικαιολογίες. Φαίνεται, λοιπόν, ότι συχνά οι ίδιοι οι γονείς επιδιώκουν να κοιμούνται με το παιδί τους. Για τα ίδια τα παιδιά είναι μια απόλαυση να κοιμούνται με τους γονείς τους.
Εκτός όμως από το πρακτικό μέρος του θέματος, δηλαδή την ταλαιπωρία γονιών και παιδιών, υπάρχει και το ουσιαστικό που αφορά την επίπτωση αυτής της κατάστασης στον ψυχισμό του παιδιού. Έρευνες έχουν δείξει ότι είναι σημαντικό τα παιδιά να μαθαίνουν να κοιμούνται μόνα τους από τους πρώτους μήνες της ζωής τους. Δεν είναι φοβερό να θηλάζει η μητέρα το νεογέννητο κάποιες φορές στο κρεβάτι της, εφόσον το επιθυμεί, ή να έχει την κούνια του δίπλα της για τους πρώτους μήνες ή να ψάχνει να βρει ευκαιρία να το πάρει δίπλα της. Ωστόσο, μέσα στους πρώτους δώδεκα μήνες το παιδί πρέπει να πάει στο δικό του δωμάτιο. Πολλοί υποστηρίζουν ότι το μικρό παιδί έχει ανάγκη από στοργή, τρυφερότητα, χάδια. Aυτό είναι αναμφισβήτητο, δεν είναι απαραίτητο όμως να γίνεται μόνο κατά την ώρα του ύπνου. H τρυφερότητα των γονιών είναι αναγκαία σε όλες τις εκδηλώσεις της καθημερινότητας. Λόγου χάρη, μπορεί να εφαρμοστεί το παιχνίδι στο μεγάλο κρεβάτι των γονιών το Σαββατοκύριακο, όταν η οικογένεια βρίσκεται συγκεντρωμένη.
