Πόσες φορές δεν έχουμε αναρωτηθεί γιατί δεν μιλήσαμε σε ένα γεγονός και κρατήσαμε το στόμα μας ερμητικά κλειστό;
-Ξέρετε πόσο καλύτερα θα είχε εξελιχθεί η βραδιά (γιατί όχι και η ζωή σας) αν είχατε μιλήσει σε εκείνη την κοπέλα που ανταλλάσατε βλέμματα όλο το βράδυ;
-Ξέρετε πόσο καλύτερα θα νιώθατε αν επιτέλους απαντούσατε σε εκείνον τον συνάδελφο που συνέχεια σας υποτιμά και σας μειώνει;
-Ξέρετε πόσο καλύτερα θα νιώθατε αν δεν ντρεπόσασταν να πάρετε τηλέφωνο έναν συγγενή και να ζητήσετε την βοήθεια του ή και την συνεισφορά του σε κάποιο πρόβλημα που σας προέκυψε;
-Ξέρετε πόσο καλύτερα θα ήσασταν αν αντιδρούσατε στα λεγόμενα κάποιου «φίλου» ή γνωστού που σας ενοχλεί συστηματικά γιατί σας θεωρεί άβουλο και θύμα;
Να σας απαντήσω… Θα νιώθατε πολύ καλύτερα για πολλούς και διάφορους λόγους. Ας πάρουμε για παράδειγμα την πρώτη περίπτωση:
-Δεν θα αναρωτιέστε μία ζωή πως θα μπορούσε να εξελιχθεί αυτή η γνωριμία σας με την κοπέλα, καθώς αν της μιλούσατε θα εξελισσόταν η ιστορία σας μπροστά στα μάτια είτε θετικά είτε αρνητικά. Όπως και να έχει, δεν θα έχετε ούτε την απορία ούτε το απωθημένο «Γιατί δεν έκανα την κίνηση εκείνη την πρώτη φορά;». Που ξέρετε μπορεί να είναι και ο μεγάλος έρωτας… κρίμα να τον χάσετε μέσα από τα χέρια σας!
Στην δεύτερη περίπτωση:
-Έτσι όπως είναι οι ρυθμοί μας στην σημερινή εποχή, πολλοί άνθρωποι περνάμε μεγάλο μέρος της ζωής μας στο χώρο εργασίας μας. Συνήθως όχι το καθιερωμένο 8ωρο αλλά πολλές φορές και 12ωρα. Για φανταστείτε να περνάτε την μισή σας ζωή μέσα στην πίεση, την μιζέρια και την υποτίμηση; Πρόκειται για άσχημη συνθήκη, στην οποία οφείλετε στον εαυτό σας να τον υπερασπιστείτε θέτοντας τα όρια σας απέναντι στον συνάδελφο που σας ενοχλεί. Μην επιτρέπετε σε κανένα να σας υποτιμά, δείξτε με τον διάλογο μέχρι που μπορείτε να ανεχτείτε μία συμπεριφορά. Αν παρόλα αυτά, δεν βγάλετε κάποια άκρη… η αδιαφορία είναι πάντα η καλύτερη λύση!
Στην τρίτη περίπτωση:
-Σε μία δυσκολία που μπορεί να προκύψει στη ζωή μας είτε οικογενειακής/ προσωπικής φύσεως είτε οικονομικής, στην οποία δεν μπορούμε να ανταποκριθούμε γιατί ξαφνικά μας φαίνονται όλα «βουνό»… η λύση θα έρθει μόνο αν ζητήσουμε βοήθεια από τα δικά μας άτομα. Τα άτομα που έχουμε επιλέξει να βρίσκονται δίπλα μας (γονείς, αδέλφια, φίλοι, σύντροφος) είναι αυτά που θα μας στηρίξουν. Δεν υπάρχει καμία ντροπή στο να μοιραστείτε μαζί τους το όποιο πρόβλημα σας. Η στήριξη θα έρθει μόνο από τα δικά μας άτομα, που θα μας μιλήσουν ξεκάθαρα, μέσα από την καρδιά τους και θα μας συμβουλεύσουν ή και θα μας βοηθήσουν γιατί μας αγαπάνε και θέλουν το καλό μας και να είμαστε ευτυχισμένοι. Όλοι ερχόμαστε σε μία δύσκολή θέση στην ζωή μας και είναι εκπληκτικό που υπάρχουν άνθρωποι δίπλα… για εμάς! Να νιώθετε ευγνωμοσύνη για αυτό το δώρο.
Στην τέταρτη περίπτωση:
-Αυτή η περίπτωση έχει κοινά σημεία με την δεύτερη περίπτωση αλλά πλέον δεν μιλάμε για εργασιακό χώρο αλλά για τον κοινωνικό. Η απάντηση και εδώ είναι τα όρια. Θέτουμε τα όρια μας στα άτομα που μας ενοχλούν είτε με τον διάλογο είτε με την στάση μας. Απομακρυνόμαστε από τα τοξικά άτομα που επηρεάζουν αρνητικά την ψυχολογία μας.
Συνοπτικά, η λύση μοιάζει να είναι απλή. Να μιλήσουμε για να νιώσουμε καλύτερα και να είμαστε ειλικρινείς και ξεκάθαροι απέναντι στους άλλους… θα δείτε σύντομα πόσο θα καθαρίσει το «τοπίο» γύρω σας και εσείς θα είστε ψυχικά πιο ήρεμοι!
Ο Γιάννης Ξηντάρας και η Ράνια Λεμονή είναι Ψυχολόγοι στο Περιστέρι και επιστημονικοί υπεύθυνοι του Κέντρου Συμβουλευτικής & Ψυχολογικής Υποστήριξης «Επαφή». Απόφοιτοι των Πανεπιστημίου Αθηνών και Keele (UK) αντίστοιχα, τ.συνεργάτες του Νοσοκομείου Παίδων «Αγία Σοφία» και ΚΕ.Θ.Ε.Α.
