Το βράδυ της Παρασκευής, 16ης Μαρτίου 2018, είχα την ευκαιρία να συναντηθώ με ένα από τα καλλιτεχνικά πρότυπα της παιδικής μου ηλικίας, τον διεθνούς φήμης πιανίστα Vladimir Ashkenazy.
Για όσους δεν τον γνωρίζουν, αρκεί να ανατρέξουν στο internet για να αντιληφθούν το μέγεθος της προσωπικότητας και της αξίας του. Στις τελευταίες δεκαετίες του 20ού αιώνα, οι ηχογραφήσεις του σε δίσκους βινυλίου των έργων των Bach, Mozart, Beethoven, Scriabin και πολλών άλλων αποτελούσαν για εμάς, τους ενδιαφερόμενους της Μουσικής Τέχνης, αστείρευτη πηγή μελέτης.
Ατέλειωτες ώρες ακρόασης για την κατανόηση της δομής του κάθε έργου, της ερμηνείας του κάθε καλλιτέχνη, συγκριτική μελέτη της κάθε απόδοσης με τις υπόλοιπες διαθέσιμες για την εύρεση και τη κατανόηση των διαφορετικών προσεγγίσεων στο ύφος της εποχής, στο ιδίωμα έκαστου συνθέτη, έκαστου έργου κ.λ.π.
Το βράδυ της Παρασκευής, ο μεγάλος πιανίστας, ερχόμενος τώρα ως μαέστρος, διηύθυνε την Κρατική Ορχήστρα Αθηνών στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, ερμηνεύοντας το κοντσέρτο για κλαρινέτο του Mozart με σολίστ τον εξαιρετικό Σπύρο Μουρίκη, καθώς και τη 10η Συμφωνία του Dmitri Shostakovich.
Στο τέλος της συναυλίας πήγα στο καμαρίνι του για να τον συγχαρώ και να του προσφέρω την αγγλική έκδοση των Ελλήνων Μουσουργών της Θράκης (Hellenes Composers of Thrace), πρόσφατο προϊόν (Δεκέμβριος 2017) της Περιφερειακής Ενότητας Έβρου.
Παρά τα 81 χρόνια του, παρά την κούραση από τη συναυλία, ο Ashkenazy διέκοψε την ουρά των θαυμαστών του για να περιεργαστεί το βιβλίο. Το ξεφύλλισε βιαστικά θέλοντας να πάρει μία γεύση από το νέο και άγνωστο υλικό που είχε στα χέρια του και ταυτόχρονα να μην φανεί αγενής στον κόσμο που περίμενε υπομονετικά για ένα αυτόγραφο. Αναφώνησε “Greek Composers of Thrace” δείχνοντας την οικειότητα που είχε με τις συγκεκριμένες λέξεις. Κατανοούσε πολύ καλά, τόσο τη σημασία του όρου “Hellenes”, που αντικατέστησε στο σύγγραμμά μας τον όρο “Greek”, όσο και την ιστορική βαρύτητα του όρου “Thrace”, που για τον καλλιεργημένο ξένο επισκέπτη εμπεριείχε πολλά περισσότερο από όσα για τον μέσο Νεοέλληνα: Βυζάντιο, Κωνσταντινούπολη…
Αμέσως μετά, φώναξε δυνατά τη γυναίκα του με το όνομά της για να έρθει από το μέσα δωμάτιο. “Κοίτα, έχουμε ένα δώρο”. Ήθελε να μοιραστεί τη χαρά του μαζί της. Της το έδωσε ως ένα πολύτιμο απόκτημα για να το βάλει στα πράγματά τους, μην τυχόν και ξεχαστεί. Εκείνη θαύμασε, μόλις το πήρε στα χέρια της, το βάρος και την ποιότητα της έκδοσης αφήνοντας ένα δυνατό επιφώνημα, ευχαρίστησε και επέστρεψε στα εσώτερα, αφήνοντας τον καλλιτέχνη να συνεχίσει την τυπική διαδικασία.
Η κατάθεση του γεγονότος και η δημόσια μαρτυρία του γίνεται για την ενδεικτική ανάδειξη της χρησιμότητας της ξενόγλωσσης έκδοσης στην ιστοριογραφία του ελληνικού πολιτισμού. Στα κατάλληλα χέρια το τεκμηριωμένο σύγγραμμα αποτελεί τον απαραίτητο πρεσβευτή της ιστορικής αλήθειας. Υποχρέωσή μου επίσης οι δημόσιες ευχαριστίες στο Αντιπεριφερειάρχη, κον Πέτροβιτς και σε όλους τους υπεύθυνους της αρμόδιας Διεύθυνσης που ενδιαφέρθηκαν και διεκπεραίωσαν τη νέα έκδοση.
Δρ. Αθανάσιος Τρικούπης
Πρόεδρος Συλλόγου
Μουσικών Εκπαιδευτικών
Αν. Μακεδονίας-Θράκης
