Τα παιδιά που βλέπετε στην παραπάνω φωτογραφία θα μπορούσαν να είναι το λαμπρό μέλλον του Τριγώνου του Δήμου Ορεστιάδας του νομού Έβρου.
Όμως δεν θα είναι και υπάρχει η πιθανότητα πολλά από αυτά να μην γνωρίσουν ποτέ από κοντά τα χωριά των γονιών τους που βρίσκονται στο Τρίγωνο.
Μέσα δε στην αίθουσα που χθες το βράδυ πραγματοποιήθηκε ο χορός του Πολιτιστικού Συλλόγου Τριγώνου Αλεξανδρούπολης, υπήρχαν σχεδόν 500 άνθρωποι. Πολλοί απ’ αυτούς γνωστοί επαγγελματίες που δραστηριοποιούνται πετυχημένα στην Αλεξανδρούπολη.
Αν σήμερα κάνει κάποιος μια καταμέτρηση στα χωριά του Τριγώνου δεν θα βρει τόσα παιδιά που ήταν χθες το βράδυ στην εκδήλωση του Συλλόγου, ούτε φυσικά τόσες επιχειρήσεις όσες αυτές που έχουν δημιουργήσει εδώ οι Τριγωνιώτες.
Και ξέρετε γιατί; Γιατί από τη δεκαετία του 1980 και μετά η φθίνουσα πορεία της περιοχής, έγινε κατρακύλα. Οι νέοι που ξεκίνησαν να φεύγουν για σπουδές δεν ξαναγύρισαν, τα νέα ζευγάρια εγκαταστάθηκαν σε Ορεστιάδα, Αλεξανδρούπολη και σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα. Το ίδιο και μετανάστες που επέστρεψαν στην Ελλάδα κυρίως από τη Γερμανία.
Τα σχολεία έκλεισαν, τα καταστήματα σταμάτησαν τη λειτουργία τους.
Και όσοι έφυγαν στη συνέχεια, δεν έφυγαν από επιλογή. Αναγκάστηκαν να φύγουν.
Η περίφημη ΔΕΒΖΟΣ (τι κάθομαι και θυμάται τώρα!) δεν λειτούργησε ποτέ, το Εργοστάσιο Στρατιωτικών ενδυμάτων στο Σπήλαιο το ίδιο, παρά τις υποσχέσεις βουλευτών, υπουργών και Κυβερνήσεων. Βιοτεχνίες φασόν, ραφής ενδυμάτων που υπήρχαν έκλεισαν. Το εργοστάσιο Ζάχαρης Ορεστιάδας, έκλεισε και ο κάμπος του Τριγώνου σταμάτησε να παράγει τεύτλα όπου δεκάδες γυναίκες έβρισκαν μεροκάματο.
Και μέρα με τη μέρα, τα χωριά άδειασαν και ο μέσος όρος ηλικίας των κατοίκων ξεπερνά πλέον κατά πολύ τα 60 έτη. Στα δέκα σπίτια κατοικείται το ένα. Και όσοι είναι κάτω των εξήντα, αναγκάζονται να κάνουν τα ψώνια τους στη Βουλγαρία και στην Τουρκία. Γιατί είναι κοντά και φτηνά.
Και να σκεφτεί κανείς πως δεν υπάρχει καν μια δομή, ένα γηροκομείο, μια στελεχωμένη υπηρεσία παροχής βοήθειας στους υπέργηρους κατοίκους, που βασίζονται πλέον σε Βουλγάρες και Βούλγαρους να τους φροντίσουν.
Θα μπορούσα να γράψω σελίδες ολόκληρες περιγράφοντας τη ζοφερή κατάσταση που επικρατεί σήμερα στο Τρίγωνο, χωρίς ούτε ένα σημάδι ελπίδας. Η κατάσταση δυστυχώς, παρά τις υποσχέσεις και τα μεγάλα λόγια όλων των πολιτικών μας είναι μη αναστρέψιμη.
Ειδικά αν δεν υπάρξει μια γενναία πολιτική απόφαση, από την όποια κυβέρνηση, να γίνουν κρατικές παρεμβάσεις, κρατικές επενδύσεις, πανεπιστήμια, ειδικό καθεστώς ΦΠΑ και εκατοντάδες άλλα μικρά και μεγάλα μέτρα στήριξης και τόνωσης, σε λίγα χρόνια το Τρίγωνο θα εγκαταλειφθεί και από τον τελευταίο κάτοικό του.
Και χθες το βράδυ στην πολυπληθή συνάντηση των Τριγωνιωτών, ουσιαστικά το πρώτο Σαββατοκύριακο της προεκλογικής περιόδου, όπως ήταν «αναμενόμενο», έκαναν την εμφάνισή τους νυν και υποψήφιοι βουλευτές, υποψήφιοι δήμαρχοι του Δήμου Ορεστιάδας. Και φυσικά τους δόθηκε ο λόγος από το διοικητικό συμβούλιο του Συλλόγου για έναν χαιρετισμό. Και φυσικά χειροκροτήθηκαν!
Πως μπορούσαν άλλωστε ν’ αντισταθούν να παραβρεθούν οι πολιτικοί σε μια «δωρεάν προεκλογική συγκέντρωση»! Και κανείς απ’ όλους τους παραβρισκόμενους (κι εγώ μαζί) δεν θέλησε να θέσει τίποτα απ’ όλα τα παραπάνω ή να τους πει τις σκέψεις του. Δεν ήταν άλλωστε κατάλληλος ούτε ο τόπος ούτε ο χρόνος. Ήταν απλά ένας χορός.
Και ναι, στους χορούς και στα πανηγύρια τα ξεχνάμε όλα και ανταλλάσσουμε πολιτικοί και πολίτες, χαμόγελα και χειραψίες.
Κι όσο εμείς όλοι, οι καταγόμενοι κυρίως από το Τρίγωνο και ευρύτερα από το Δήμο Ορεστιάδας αν θέλετε, ανταλλάσσουμε χαμόγελα και χειραψίες το Τρίγωνο πεθαίνει…
Πόσο λυπάμαι… πόσο μας λυπάμαι!
Σακαλάκη Λεμονιά
Δημοσιογράφος, με καταγωγή από το Σπήλαιο Τριγώνου
