Μισό αιώνα τώρα η μπαλαρίνα και ο συνοδός της χορεύουν βαλς και ο χορός τελειώνει πάντα με ένα φιλί στα χείλη. Είναι οι φιγούρες-πρωταγωνιστές από ένα παιχνίδι που για δεκαετίες σε βιτρίνα κεντρικού βιβλιοπωλείου στις Φέρες Έβρου μαγνήτιζαν τα βλέμματα. Οι σημερινές κυρίες άνω των πενήντα ετών θυμούνται ακόμη τη λαχτάρα να αποκτήσουν το συγκεκριμένο παιχνίδι. Δεκάδες παιδιά τότε κολλούσαν τα πρόσωπά τους στη βιτρίνα και ακούγονταν δυνατά το «μαμά, μπαμπά το θέλω». Το παιχνίδι όμως δεν πωλούνταν και δεν πουλήθηκε και ποτέ. Το βιβλιοπωλείο έκλεισε, το ζευγάρι χορευτών ξεκουράστηκε για λίγο σε μια κούτα και τώρα πια έχει μια δεύτερη ευκαιρία για πιρουέτες στο λαογραφικό μουσείο της περιοχής.
Το ονομάζουν «το παιχνίδι που δεν πουλήθηκε ποτέ» και κουβαλάει «μια ιστορία γεμάτη με έντονα συναισθήματα, αγάπη και αναμνήσεις» όπως λέει μιλώντας στο Αθηναϊκό-Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων, ο Νικόλαος Γκότσης, ιδρυτής και πρόεδρος του λαογραφικού ιστορικού μουσείου Φερών.
«Είναι ένα μικρό ζευγαράκι παιχνιδιών – αγόρι και κορίτσι – με ρούχα της εποχής. Είναι πλαστικά ανθρωπάκια, πάνω σε ένα ξύλινο κουτί που έχει έναν μηχανισμό, ο οποίος περιστρέφει το κομμάτι που γυρίζει η μπαλαρίνα, ενώ ο χορευτής είναι σταθερός. Έχουν και οι δυο μαγνήτη στο στόμα – πέρασαν χρόνια για να ανακαλύψουμε ότι χάρη σε αυτό ενώνουν τα στόματά τους και καταλήγουν στο φιλί – έμοιαζαν σαν να κρατούν τον χρόνο ακίνητο», περιγράφει.
Η ημερομηνία κατασκευής του παιχνιδιού παραμένει άγνωστη, αλλά κρίνοντας από τα καλώδια ρεύματος προσδιορίζεται κάπου στη δεκαετία του εξήντα και δεν αποκλείεται να έχει κατασκευαστεί από κάποια ελληνική εταιρεία. Μπορεί να υπήρχαν και άλλα παρόμοια και τα πιο συνηθισμένα ήταν με μια μπαλαρίνα μόνη της, συνήθως μέσα σε ένα μουσικό κουτί, αλλά το συγκεκριμένο είναι στο είδος του το μοναδικό.
«Όλα ξεκίνησαν όταν στις Φέρες ο αείμνηστος Φώτης Ιωαννίδης, που είχε ένα πολυκατάστημα της εποχής με σχολικά, χαρτικά, παιχνίδια, κεντήματα μέχρι και κολώνιες, τοποθέτησε σε μια από τις βιτρίνες το ζευγάρι των χορευτών. Πώς και πώς περίμενε ο κόσμος να έρθει το απόγευμα για να το βάλει στην πρίζα ο ιδιοκτήτης και να αρχίσει να γυρίζει. Χωρίς εντυπωσιακές φιγούρες αλλά με απλές περιστροφές. Οι βιτρίνες άλλαζαν θέμα ανάλογα με την εποχή, αλλά η μπαλαρίνα σταθερά στη βιτρίνα, όπως σταθερή και η άρνηση των ιδιοκτητών να την πουλήσουν. Ποτέ δεν μάθαμε γιατί δεν το αποχωρίστηκαν, αλλά μάλλον γιατί μετά από κάποια χρόνια έγινε η μασκότ του μαγαζιού… μέχρι και οι τουρίστες ήξεραν το παιχνίδι», σημειώνει ο κ. Γκότσης.
Στα μέσα της δεκαετίας του 2000 πουλήθηκε το βιβλιοπωλείο, είχε μείνει μεγάλο στοκ και ο κ. Γκότσης αγόρασε αρκετά πράγματα και έμεινε έκπληκτος όταν… έπεσε πάνω στο απούλητο παιχνίδι. Το πήρε χωρίς δεύτερη σκέψη και μάλιστα έκτοτε κατέχει περίοπτη θέση ανάμεσα στα υπόλοιπα αντικείμενα που εκτίθενται στο χώρο.
«Έχουμε τη χαρά να είναι συντηρημένο το παιχνίδι, να λειτουργεί κανονικά και το βαλς να τραβάει και σήμερα τα βλέμματα στο δεύτερο όροφο του πέτρινου μουσείου, εκεί όπου κλείνει η ξενάγηση του. Απόκοσμο, αθώο και νοσταλγικό, σχεδόν θλιβερό. Όχι ως ένα προϊόν, αλλά ως μικρό μουσείο συναισθημάτων».
