Ἡ φοβερή σκιά τοῦ κακοῦ νέκρωνε κάποτε τίς καλές σκέψεις καί ἀποφάσεις τῶν ἀνθρώπων καί τούς βύθιζε σ’ ἕνα σκοτάδι βαθύ καί πνιγηρό. Οἱ θεωρίες τῶν σοφῶν ἔριχναν κάθε τόσο λίγο φῶς στήν σκέψη τῆς ἀνθρωπότητος ὅμως αὐτό ἦταν θαμπό, ἀνίσχυρο νά νικήσει τά σκοτάδια τῆς ἄγνοιας, τῶν παθῶν, τῆς συγχύσεως. Θύμιζαν τίς πυγολαμπίδες μέσα σέ ἕνα δάσος πυκνό καί σκοτεινό. Ἐνῶ οἱ καρδιές ζητοῦσαν ἄπλετο φῶς καί ποθοῦσαν τόν Ἥλιο. Τό φῶς πού εἶχε προφητέψει ὁ Ἡσαΐας ἔλαμψε. Ὁ Ἥλιος τῆς δικαιοσύνης, ὁ Χριστός, ἦρθε. Ἐνῶ ὅμως θά νόμιζε κανείς ὅτι ἔτσι θά τελείωνε τό δράμα τῆς ἀνθρωπότητος, ἀπό τότε ἄρχισε μιά περίεργη τραγωδία.
«Τό φῶς ἐλύληθεν εἰς τόν κόσμον καί οἱ ἄνθρωποι ἠγάπησαν τό σκότος μᾶλλον ἤ τό φῶς». Γιατί; Ἡ ἑρμηνεία εἶναι ἁπλή: «Ἦν γάρ πονηρά τά ἔργα αὐτῶν». Τό σκοτάδι βολεύει. Πῶς νά δεχτεῖ τό φῶς αὐτός πού κινεῖται μέ δολιότητα καί ἀνειλικρίνεια; Πῶς νά ἀγαπήσει τό φῶς αὐτός πού ζητάει νά ἀρπάξει, νά ἐξαπατήσει, νά ἐκμεταλλευτεῖ γιά νά θησαυρίσει; Πῶς νά συμφιλιωθεῖ μέ τό φῶς αὐτός πού φλέγεται ἀπό ἄνομα πάθη; Ὅλα αὐτά ἀπαιτοῦν μιά ἀτμόσφαιρα θαμπή, σκοτεινή. Μακρυά λοιπόν τό φῶς!
«Πᾶς γάρ ὁ τά φαῦλα πράσσων μισεῖ τό φῶς καί οὐκ ἔρχεται πρός τό φῶς ἵνα μή ἐλεγχθῇ τά ἔργα αὐτοῦ». Εἶναι ἐπικίνδυνες οἱ ἀρχές τοῦ Χριστοῦ περί ἀγάπης, εἰρήνης, ἀληθείας, ἁγιότητος καί τιμιότητος! Ἐπικίνδυνες γιά ὅσους θέλουν νά καταχρασθοῦν νά κάμουν «ὅτι τούς ἀρέσει» καί στό τέλος νά ἐξαφανίσουν τά ἴχνη τους. Πόσο διαφορετικά ὅμως εἶναι τά πράγματα ὅταν ἡ ψυχή ἀνοίγεται στό φῶς. Ἡ σύγχυση ὑποχωρεῖ. Τά ἐρωτήματα πού βασανίζουν τόν νοῦ, βρίσκουν τήν ἀπάντησή τους. Ἡ καρδιά ἀναπνέει ἐλεύθερα μέσα στή χάρη τοῦ Θεοῦ, μέσα στόν ζωογόνο χῶρο τῶν μυστηρίων τῆς Ἐκκλησίας. Ὅταν ἡ ψυχή τοῦ ἀνθρώπου ἀνοίγεται στό Φῶς, δέν φυγαδεύεται μόνο ἡ ἄγνοια, ἀλλά διαλύεται καί ἡ φοβερή «σκιά τοῦ θανάτου» πού ἁπλώνει στίς καρδιές ἡ ἁμαρτία. Λειώνουν οἱ πάγοι τῶν παθῶν. Οἱ ναρκωμένες συνειδήσεις ξυπνοῦν ἀπό τόν λήθαργο καί ἡ θέληση γιά τό καλό δυναμώνει. Κάτω ἀπό τό ζωογόνο φῶς τοῦ Ἥλιου μιά νέα ζωή βλασταίνει καί ἀνθοφορεῖ.
Ὅσοι ἄνοιξαν στόν Χριστό τήν καρδιά τους διάπλατα καί ἄφησαν νά εἰσδύουν σέ κάθε μυστική της γωνία οἱ ἀκτίνες Του, ὅσοι μέ πόθο καί ταπείνωση καί ἐμπιστοσύνη Τόν δέχτηκαν, εἶδαν τή ζωή τους, νά μεταμορφώνεται νά λούζεται σ’ ἕνα ἀνέσπερο φῶς εἰρήνης, ἐλπίδος ἀγάπης χαρᾶς καί ἔγιναν καί οἱ ἴδιοι γιά τό παριβάλλον τους ἀληθινοί «φωστῆρες ἐν τῷ κόσμῳ».
ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΜΑΡΩΝΕΙΑΣ ΚΑΙ ΚΟΜΟΤΗΝΗΣ
