Ἀνάγκες ποικίλες πιέζουν τὸν ἄνθρωπο κάθε ἐποχῆς. Καὶ ἡ ἀνήσυχη φροντίδα γιὰ τὸ αὔριο ἀποτελεῖ συνήθως τρόπο ζωῆς γιά πολλούς ἀνθρώπους. Δὲν ταλαιπωρεῖ μόνο τοὺς οἰκονομικὰ ἀδύνατους∙ ταράζει καὶ τοὺς εὐκατάστατους. Αὐτοὶ δὲν ἀνησυχοῦν γιὰ τήν καθημερινή τους τροφή καί ἐνδυμασία. Ταλαιπωροῦνται ἀπὸ ἄλλα αἰτήματα πού ἡ καταναλωτική κοινωνία ἀδιάκοπα πολλαπλασιάζει.
Ἀπὸ αὐτὴ τὴν ἀγχώδη μέριμνα πού στραγγαλίζει τήν ἀνθρώπινη ὕπαρξη ζητεῖ νὰ μᾶς ἐλευθερώσει ὁ Χριστός, λέγοντας: «Μὴ μεριμνᾶτε», τονίζει μέ ὅλο τό κύρος του. Μὴν ἀνησυχεῖτε, οὔτε καί γιά τά πιό ἄμεσα καί ἀπαραίτητα. Μὴν ἀφήνετε νὰ σᾶς τυραννοῦν ἀγωνιώδεις σκέψεις, γιά τό μέλλον, γιά τή ζωή σας. Σπᾶστε τά δεσμά τῆς ἀνησυχίας μέ τήν ἐμπιστοσύνη πρός τόν Θεό.
Γιά νά μήν ἀφήσει περιθώρια γιά ἀμφιβολίες καί ἀμφισβήτηση, ὁ Κύριος ἀναπτύσσει τό μήνυμά Του αὐτό σέ μιά σειρά συλλογισμῶν ντυμένων στήν πιό ὄμορφη καί ἄμεσση ποιοτική γλῶσσα:
«Δὲν ἀξίζει ἡ ζωὴ περισσότερο ἀπὸ τὴν τροφή, καὶ τὸ σῶμα ἀπὸ τὸ ἔνδυμα;» Τό πρῶτο ἐπιχείρημα στηρίζεται στήν ψύχραιμη λογική. Ὁ Θεὸς ποὺ μᾶς ἔδωσε τὸ κατ΄ ἐξοχήν μεγάλο, τό δῶρο τῆς ζωῆς, δέν θά χαρίσει καί τό λιγότερο πού ἀπαιτεῖται γιά τή συντήρησή του;
Ὁ δεύτερος συλλογισμός στρέφει τήν προσοχή στό ἄμεσο περιβάλλον στή φύση. Ἡ πρόνοια τοῦ Θεοῦ ἐκδηλώνεται γιὰ ὅλα τὰ δημιουργήματα, ἀκόμη καὶ γιὰ τὰ πιὸ ἀσήμαντα. Τά πουλιά πού πετοῦν ἐλεύθερα στόν οὐρανό τά κρινολούλουδα πού ντυμένα μέ χαρούμενα χρώματα λικνίζονται στήν αὐρα τού κάμπου. Πόσο περισσότερο δέν θα φροντίσει γιά ἐμᾶς ὁ Θεός;
Τό τρίτο ἐπιχείρημα. Ἄλλωστε τί βγαίνει μέ τήν ἐναγώνια φροντίδα; Τί οὐσιαστική ἀλλαγή στή ροή τῶν γεγονότων μπορεῖ νά ἐπιτύχει ὁ ἄνθρωπος ἁπλῶς μέ τή βιοτική μέριμνα; Ἡ ἀνησυχία αὐτή εἶναι ἀτελέσφορη, ἄχρηστη. Ποιός ἀπό ἐμᾶς, ὅσο καί ἄν φροντίσει μπορεῖ νά πρεσθέσει στό ἀνάστημά του ἕνα πῆχυ;
Ἡ ἐμπιστοσύνη ὅμως στὸ Θεὸ δὲ σημαίνει ἀδιαφορία τοῦ ἀνθρώπου γιὰ τὰ βιοτικά. Τὸ «μὴ μεριμνᾶτε» τοῦ Χριστοῦ δὲ σημαίνει «μὴ ἐργάζεσθε». Ὁ ἴδιος ὁ Κύριος ἐπί μεγάλο διάστημα ἐργάστηκε χειρωνακτικά. Τά πετεινά τοῦ οὐρανοῦ κάθε ἄλλο παρά τεμπελιάζουν. Ὁλημερίς πετοῦν, χρησιμοποιοῦν τό ράμφος, τίς φτεροῦγες τους. Ὁ Κύριος δὲ συνηγορεῖ σὲ μιὰ παθητικότητα ἀπέναντι στὴ ζωή. Δὲν περιφρονεῖ τὴ σοβαρὴ καὶ ἐπίπονη ἐργασία. Ἐκεῖνο ποὺ θέλει ὁ Χριστὸς, εἶναι νά μᾶς ἀπαλλάξει ἀπό τήν ἀγωνιώδη μέριμνα, ποὺ ταλαιπωρεῖ τὴν ἀνθρώπινη ψυχή.
ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΜΑΡΩΝΕΙΑΣ ΚΑΙ ΚΟΜΟΤΗΝΗΣ
