Στήν σημερινή εὐαγγελική περικοπή βλέπουμε τόν Χριστό νά ἐπιλέγει τούς στενούς συνεργάτες Του γιά τό τεράστιο ἔργο τῆς μεταμορφώσεως καί ἀνακαινίσεως τοῦ κόσμου. Δέν ἀπευθύνεται ὅμως στούς κύκλους τῶν πλουσίων, τῶν πολιτικά ἰσχυρῶν, τῶν εὐσεβῶν τοῦ ἰουδαϊκοῦ κέντρου τῆς Ἱερουσαλήμ. Τούς ἀναζητεῖ σέ ἕνα περιβάλλον ἁπλό, μέ φυσικό ἐλεύθερο ὁρίζοντα «παρά τήν θάλασσαν τῆς Γαλιλαίας».
Οἱ πρῶτοι στούς ὁποίους ἀπευθύνεται εἶναι ἄνθρωποι τῆς ἐργασίας, ἄνθρωποι θετικοί καί δραστήριοι. «Ἦσαν γάρ ἁλιεῖς», ψαράδες πού παλεύουν μέ τά δίχτυα τους. Πάνω στήν ἐργασία τούς συναντᾶ, πάνω σ’ αὐτή τούς προσκαλεῖ. Πρόκειται νά τούς ἀναθέσει δουλειά μέ ἀπαιτήσεις καί πρέπει νά εἶναι ψημένοι, ἐργατικοί. Ὅσοι ἀγωνίζονται μέ τό ἀβέβαιο καί ἀνήσυχο στοιχεῖο τοῦ νεροῦ, χρειάζονται φυσική τόλμη, ταχύτητα στίς κινήσεις καί ἐνέργειες. Οἱ τέσσερεις πρῶτοι μαθητές πού κοντά στήν λίμνη τῆς Γαλιλαίας κάλεσε ὁ Κύριος ἀνταποκρίνονται μέ ἰδιαίτερη προθυμία. «Οἱ δέ εὐθέως ἀφέντες τά δίκτυα ἠκολούθησαν αὐτῷ».
Ἀπό ὅσα γνωρίζουμε γιά τή στενότερη ὁμάδα τῶν μαθητῶν πού συγκέντρωσε δίπλα Του ὁ Χριστός δέν ἀποτελοῦνταν ἀπό πανομοιότυπους ἀνθρώπους. Εἶχαν ὁ καθένας τους ἰδιαίτερη ἰδιοσυγκρασία. Ὁ Ἀνδρέας παρουσιάζεται νηφάλιος, ἥσυχος, ὁ Πέτρος πιό αὐθόρμητος καί ὁρμητικός, ὁ Ἰωάννης στοχαστικός, ὁ Θωμᾶς πιό κριτικός.
Ὁ Χριστός καλῶντας τούς πρώτους μαθητές νά τόν ἀκολουθήσουν, τούς καθορίζει τήν ἀποστολή τους, χρησιμοποιώντας παραστάσεις ἀπό τόν δικό τους κόσμο. Δεῦτε ὀπίσω μου καί ποιήσω ὑμᾶς ἁλιεῖς ἀνθρώπων». Ὁ Χριστός χρησιμοποιεῖ στή ριζικά νέα τους κλήση τή λέξη «ἁλιεῖς», διότι ἀπό τήν προηγούμενη ἀπασχόληση τους θά πρέπει νά ἀξιοποιηθεῖ ἡ πεῖρα καί τό ἦθος τοῦ ἁλιέως. Ὁ καλός ψαράς ἔχει ἰδιότητες καί γνώση πού πρέπει νά διατηρήσει ὁ ἁλιεύς τῶν ἀθρώπων.
Διαθέτει ὑπομονή καί ἐπιμονή, ξέρει νά περιμένει, δέν ἀδημονεῖ γιά γρήγορα ἀποτελέσματα, δέν ἀπογοητεύεται ἀπό τήν ἀποτυχία τῆς μιᾶς ἤ τῆς ἄλλης προσπάθειας του, ξαναδοκιμάζει. Τά νερά δέν εἶναι πάντα ἥσυχα καί μπορεί νά κρύβουν κινδύνους. Τά πλοῖα, τά δίχτυα, οἱ τρικυμίες θέλουν νεύρα γερά, ψυχραιμία καί καρτερικότητα. Ἕνα ἄλλο σημεῖο εἶναι ἡ αἴσθηση τῆς καταλληλότητας τοῦ χρόνου. Δέν εἶναι ὅλες οἱ ὥρες τό ἴδιο κατάλληλες γιά ψάρεμα. Εἶναι σημαντικό γιά ὅποιον εὐαγγελίζεται τό λόγο τοῦ Θεοῦ, νά διακρίνει σωστά πότε πρέπει νά μιλᾶ καί πότε νά σιωπᾶ ξέροντας νά κρατᾶ τόν ἑαυτό του ἀθέατο, γνωρίζοντας στούς ἀνθρώπους τόν Θεό.
Εκ της Ιεράς Μητροπόλεως Μαρωνείας και Κομοτηνής
