«Μύροις, παροικήσας αἰσθητῶς, μύρον ἀληθῶς ἀνεδείχθης Πάτερ Νικόλαε καί μυρίζεις τά σύμπαντα» εἶναι τά λόγια τοῦ ὑμνογράφου τῆς Ἐκκλησίας. Ὅσοι ὕμνοι καί ἄν ἀφιερωθοῦν πρός τόν ἑορταζόμενον μέγαν Ἱεράρχην, τόν ἐπίσκοπον τῶν Μύρων τῆς Λυκίας, τόν Ἅγιον Νικόλαον τόν θαυματουργόν, δέν θά ἦταν ἱκανοί νά ὑμνήσουν δεόντως τήν μεγάλη αὐτή προσωπικότητα. Διότι πρόκειται περί φυσιογνωμίας, ἡ ὁποία ἰδιατέρως διαλάμπει στό πνευματικό στερέωμα. Ἄνθρωπε τοῦ Θεοῦ τόν ὀνομάζει ὁ ὑμνογράφος τῆς Ἐκκλησίας μας.
Ἡ Ἐκκλησία μεταξύ τῶν ἄλλων ὕμνων πρός τόν σήμερα ἑροταζόμενο Ἅγιο, προσφέρει εἰς αὐτόν μίαν ὑμνολογικήν ἀνθοδέσμη, ἡ ὁποία εἶναι γνωστή ὡς τό κατ΄ ἐξοχήν τροπάριον τοῦ Ἁγίου Νικολάου. Ἡ ἀνθοδέσμη αὐτή ἐμφανίζει μία πρός μία τίς ἀρετές τοῦ Ἁγίου καί τόν παρουσιάζει ὡς μιά ὁλοκληρωμένη πνευματική προσωπικότητα.
Καί εἶναι ἐπίκαιρο νά ἀπολαύσουμε καί ἐμεῖς σήμερα τήν εὐωδία ἑκάστου ἀπό τά ἄνθη, τά ὁποῖα τήν ἀποτελοῦν. «Κανόνα πίστεως, καὶ εἰκόνα πραότητος, ἐγκρατείας διδάσκαλον, ἀνέδειξέ σε τῇ ποίμνῃ σου, ἡ τῶν πραγμάτων ἀλήθεια· διὰ τοῦτο ἐκτήσω τῇ ταπεινώσει τὰ ὑψηλά, τῇ πτωχείᾳ τὰ πλούσια».
Δέν πρέπει ποτέ νά λησμονοῦμε ὅτι τόν ἄνθρωπο βαρύνουν ὁρισμένα καθήκοντα, τῶν ὁποίων ἡ τήρηση ἐπιβάλλεται, γιά νά ζεῖ πάντοτε μέ συνέπεια πρός τίς ὑποχρεώσεις του. Τά καθήκοντα αὐτά διακρίνονται συνήθως σέ καθήκοντα πρός τόν Θεό, πρός τόν πλησίον καί πρός τόν ἑαυτό μας.
Ἐν σχέσει μέ τά καθήκοντα πρός τόν θεό, τόν παρουσιάζει ὡς «κανόνα πίστεως», ὡς ἄνθρωπο δηλαδή ὁ ὁποῖος ὑποδειγματικά πιστεύει στόν Θεό καί εἶναι ἀξιομίμητος, γιατί ἡ πίστη εἶναι τό κίνητρο τῆς ζωῆς του. Ὡς πρός τά καθήκοντα πρός τόν πλησίον τόν παρουσιάζει ἀφ΄ ἑνός μέν ἄνθρωπον πρᾶον καί «εἰκόνα πραότητος», ἀφ΄ ἑτέρου δέ πλήρη στοργῆς καί ἀγάπης, ὡς πρός τόν ἑαυτό του «τύπο ταπεινώσεως».
Εἶναι πολύ ὠφέλιμον νά ἐμπνευστοῦμε ἀπό τό παράδειγμά του καί νά γνωρίσουμε αὐτές τίς τρεῖς πλευρές τῶν καθηκόντων μας καί νά θελήσουμε νά τά θέσουμε σέ ἐφαρμογή καί ἐκτέλεση.
ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΜΑΡΩΝΕΙΑΣ ΚΑΙ ΚΟΜΟΤΗΝΗΣ
