Ἡ Ἐκκλησία μας σήμερα τιμᾶ τήν μνήμη τοῦ Ἁγίου ἐνδόξου Ἀποστόλου Ἰακώβου τοῦ Ἀδελφοθέου, τοῦ πρώτου Ἐπισκόπου Ἱεροσολύμων.Ὁ Ἅγιος Ἰάκωβος τυπικὰ εἶναι ἀδελφός τοῦ Κυρίου, διότι ὁ πατέρας του Ἰωσήφ, σὲ σεβαστὴ πλέον ἡλικία, ὅταν εἶχε χηρεὺσει, χρησιμοποιήθηκε στὸ σχέδιο τῆς Θείας οἰκονομίας. Μνηστεύθηκε τὴν Παρθένο Μαρία, γιὰ νὰ προστατευθῆ στὰ μάτια τοῦ κόσμου τὸ μυστήριο τῆς ἐκ Παρθένου γεννήσεως τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ. Παιδιὰ τοῦ Ἰωσὴφ ἦταν οἱ λεγόμενοι «ἀδελφοί τοῦ Ἰησοῦ».Ὁ Ἰάκωβος ὅμως εἶναι θαυμαστὸς ὄχι μόνο γι’ αὐτὴ τὴν τυπικὴ συγγένειά του μὲ τὸν Ἰησοῦ, ἀλλὰ γιὰ τὴν οὐσιαστικὴ συγγένεια. Κάθε πιστὸς ἀκόλουθος τοῦ Χριστοῦ καὶ ἐραστὴς τοῦ λόγου του, εἶναι ἀδελφός Του. Σύμφωνα μέ τόν δικό του λόγο ‘’ μήτηρ μου καὶ ἀδελφοί μου οὗτοι εἰσίν οἱ ἀκούοντες τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ καί φυλάσσοντες αὐτόν’’.
Ἀλλά ὁ Ἰάκωβος εἶναι θαυμαστὸς καὶ γιὰ τὸ μαρτύριό του. Ἦταν ἡ ἐποχή, ποὺ οἱ πρεσβύτεροι καὶ οἱ ἐπίσκοποι ἕνα πρωτεῖο εἶχαν, τὸ πρωτεῖο τῆς θυσίας καὶ τοῦ μαρτυρίου. Κριμνήσθηκε ἀπό τό πτερύγιο τοῦ Ναοῦ τήν ἡμέρα τοῦ Πάσχα, γιατί ὁμολόγησε τόν Χριστό ὡς Θεό.Θαυμαστὸς καὶ ὡς λειτουργὸς ὁ ἅγιος Ἰάκωβος. Ἡ ἀρχαιοπρεπής λειτουργία του τελεῖται σήμερα στούς Ναούς μας τὴν ἡμέρα τῆς μνήμης του. Ἂν θέλουμε νὰ δοῦμε, πῶς ὁ ἅγιος Ἰάκωβος ἤθελε τὴ Θεία Λειτουργία, τὴ λατρευτική μας σύναξη, ἀρκεῖ ν΄ ἀνοίξουμε τὴν περίφημη Ἐπιστολή του, ἡ ὁποία ὀνομάζεται Καθολική γιατί ἀπευθύνεται στήν καθ΄ ὅλου Ἐκκλησία.Ἔξω ἀπ’ τὸν Ναὸ ἐπικρατοῦν διακρίσεις.
Μέσα στὸν Ναὸ ὅλοι εἶναι ἴσοι. Ἀπαγορεύονται οἱ διακρίσεις στὴ λατρευτικὴ σύναξη τῆς Ἐκκλησίας. Ἐδῶ δὲν ὑπάρχουν ἐπίσημοι καὶ ἀνεπίσημοι, πλούσιοι καὶ φτωχοί, ἐγγράμματοι καὶ ἀγράμματοι. Ἐδῶ ὑπάρχουν ἁμαρτωλοί, συναμαρτωλοί, ποὺ ὅλοι προσεύχονται, ἐκζητοῦντες τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ.Τὴν προσευχὴ κατὰ τὴν ὥρα τῆς λατρείας ὁ ἅγιος Ἰάκωβος τήν ὀνομάζει «εὐχήν τῆς πίστεως». «Καὶ ἡ εὐχὴ τῆς πίστεως σώσει τὸν κάμνοντα».
Εἶναι μεγάλη ἡ δύναμη τῆς προσευχῆς, ὅταν γίνεται κατ’ ἰδίαν, ἀτομικά· Ἄλλα γίνεται ἀπείρως δυνατότερη, ὅταν ὅλοι μαζὶ οἱ πιστοί, μέ μία ψυχὴ καὶ μία καρδιά, ἑνωμένοι σ’ ἕνα σῶμα καὶ μ’ ἕνα στόμα, «ἐν ἐνί στόματι καὶ μιᾶ καρδίᾳ», ἀπευθύνονται τὴν ὥρα τῆς λατρείας πρὸς τὸν Θεό. Εὔκολα σπάει ἕνα κλαράκι μόνο του. Ὅταν ὅμως ἑνωθοῦν ἑκατό, διακόσια, τρακόσια κλωνάρια, εἶναι δύσκολο, σχεδὸν ἀδύνατο νὰ τὰ σπάσης. Δυνατή, ἀήττητη ἡ κοινὴ προσευχὴ τῆς Ἐκκλησίας. Αὐτοῦ ταῖς ἰκεσίαις Χριστέ ὁ Θεός ἐλέησον ἡμᾶς.
ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΜΑΡΩΝΕΙΑΣ ΚΑΙ ΚΟΜΟΤΗΝΗΣ
