Σεισμός στά Ἱεροσόλυμα! Θριαμβευτική ἡ ὑποδοχή! Ἄλλοι κόβουν κλαδιά ἀπό τούς φοίνικες καί τά ἐπισείουν θριαμβευτικά κατά τήν εἴσοδο τοῦ Χριστοῦ στήν Ἁγία Πόλη. Ἄλλοι στρώνουν ροῦχα γιά νά μήν πατήσουν χῶμα ὄχι μόνον τά πόδια τοῦ μεγάλου Διδασκάλου, ἀλλά οὔτε τά πόδια τοῦ ὑποζυγίου του. Ἄλλοι φωνάζουν μέ ἀλαλαγμούς χαρᾶς καί προσμονῆς κι ὅλοι στριμώχνονται γύρω του, περιμένοντας ἕνα νεῦμα, μία προσταγή, τό ἔναυσμα γιά νά τόν ἀνακηρύξουν βασιλιά τοῦ Ἰσραήλ, μέ ὅ,τι αὐτό συνεπαγόταν τήν ἐποχή ἐκείνη.
Γιατί συμπεριφέρεται ἔτσι ὁ πολύς λαός; Ὅσοι ἦταν παρόντες ὅταν ἀνέστησε ὁ Χριστός τόν Λάζαρο, τεσσάρων ἡμερῶν νεκρό, διηγοῦνταν τό θαῦμα πού ἔζησαν. Αὐτοί πού ἄκουγαν ἐνθουσιάζονταν, μεταφράζοντας τά πάντα χρησιμοθηρικά καί συμφεροντολογικά. Δέν δόξαζαν τόν Θεό ὡς κυρίαρχό τῆς ζωῆς καί τοῦ θανάτου. Ἀντιμετωπίζοντας τόν Χριστό σάν χρηστικό ἀντικείμενο, δόξαζαν τό «ὑπερόπλο» τοῦ Ἰσραήλ, τό ὁποῖο θά ἀνάσταινε τούς νεκρούς στίς μάχες καί θά θεράπευε τούς τραυματίες, δημιουργώντας μία ἀκατανίκητη δύναμη…
Πόση ἐπιπολαιότητα! Πόση διαστρέβλωση τῶν κινήτρων καί τῶν προθέσεων τοῦ Χριστοῦ! Πόση ἀλλοίωση τοῦ ἤθους, τό ὁποῖο κήρυττε! Γι’ αὐτό καί ὁ Χριστός σιωπᾶ! Μένει σιωπηλός γιατί δέν θέλει νά κάνει τίποτε πού νά παρερμηνευθεῖ ὡς ἀποδοχή ἀπό τόν ἴδιο αὐτῆς τῆς ἀλλοίωσης, πού ἡ ἀνθρώπινη ἰδιοτέλεια καί ὁ καιροσκοπισμός ἐπιφυλάσσουν στό κήρυγμα καί τά θαύματά του.
Ἀντίθετα, ἀπό ὅλα αὐτά, μία γυναίκα, ἡ Μαρία, ἡ ἀδελφή του Λαζάρου, καθώς ὁ Χριστός φιλοξενοῦνταν μέ τιμητικό δεῖπνο στό σπίτι τους, παρόντων τοῦ Λαζάρου καί τῆς διακονούσης Μάρθας, ἀγοράζει ποσότητα πολύτιμου μύρου, γνήσιου καί ἀνόθευτου, μεγάλης ἀξίας, καί μέ αὐτό πλένει τά πόδια Του σκουπίζοντάς τα μέ τά μαλλιά της, ἔνδειξη εὐγνωμοσύνης καί ἀφοσίωσης. Καί ὁ Χριστός τό ἀποδέχεται, δέν ἀντιδρᾶ, ἀντιθέτως ὑπερασπίζεται τήν Μαρία στίς ἰδιοτελεῖς αἰτιάσεις τοῦ Ἰούδα ὅτι κακῶς χύθηκε τόσο πολύτιμο μῦρο κι ὅτι θά ἔπρεπε νά ἐκποιηθεῖ καί τά χρήματα νά δοθοῦν στούς φτωχούς.
Ἀδελφοί, σήμερα, καθώς μπαίνουμε στήν Μεγάλη Ἑβδομάδα, στήν τελική εὐθεία γιά τό Πάσχα, ἡ Ἐκκλησία ἀντιπαραβάλλει τίς ἀνθρώπινες στάσεις ἔναντι τοῦ Χριστοῦ. Ἀπό τή μία οἱ συμφεροντολογικές, οἱ ἐνθουσιαστικές, οἱ ἐγκοσμιοκρατικές τοῦ λαοῦ. Ἀπό τήν ἄλλη ἡ ὁλοκάρδια πίστη, ἡ ἐν ἀληθείᾳ κατανόηση καί ἡ ἀγάπη τῆς Μαρίας. Ἐμεῖς ποιά στάση θ’ ἀποφασίσουμε νά τηρήσουμε ἔναντι τοῦ «ἐρχομένου πρός τό ἑκούσιον πάθος Χριστοῦ;».
ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΜΑΡΩΝΕΙΑΣ ΚΑΙ ΚΟΜΟΤΗΝΗΣ
