Τραγικὸ τὸ «κατηγορῶ» τοῦ πονεμένου πατέρα, στή σημερινή εὐαγγελική περικοπή. Τὸ παιδὶ του ὑπέφερε φρικτά, πολλὲς φορὲς ἔπεφτε στὴ φωτιὰ καί ἄλλοτε στὸ νερό. Τὸ ἔφερε στοὺς μαθητές τοῦ Χριστοῦ καὶ ἱκέτευσε νὰ τὸ σώσουν. Ὅμως ἐκεῖνοι δὲν τὸ κατόρθωσαν. Καὶ τώρα ἔρχεται ὁ πατέρας στὸν Χριστό, γιὰ νὰ Τοῦ πεῖ, «τὸν ἔφερα στοὺς μαθητάς σου, ἀλλὰ δὲν μπόρεσαν νὰ τὸν θεραπεύσουν». Ἀνάλογες φράσεις ἀπογοητεύσεως ἀκούγονται συχνὰ καὶ στὶς μέρες μας γιὰ τοὺς διαδόχους τῶν μαθητῶν τοῦ Χριστοῦ, τοὺς κληρικούς. Πολλοὶ μάλιστα εἶναι εὔκολοι στό νὰ περιγράψουν τὶς ἐλλείψεις, τὶς ἀδυναμίες, τὶς ἀποτυχίες τους.
Στό σχόλιο τοῦ πατέρα ἐκείνου ὁ Κύριος ἀπάντησε μὲ ἕναν γενικότερο ἔλεγχο. «Ὦ γενεὰ ἄπιστη καὶ διεστραμμένη, ἕως πότε θὰ εἶμαι μαζί σας; Ἕως πότε θὰ σᾶς ἀνέχομαι;». Καὶ οἱ μαθητές , οἱ «κατηγορούμενοι» καὶ ὁ πατέρας ὁ «κατήγορος» , ἀνήκαν στὴν ἴδια κοινωνία σὲ μιὰ «γενεὰ ἄπιστη», ποὺ ἐμπόδιζε τὴν εὐεργετικὴ θεία δύναμη ποὺ ἀντιστρατευόταν στὸ θαῦμα.
Ἡ ἴδια παρατήρηση ταιριάζει ἀσφαλῶς καὶ στά πικρὰ σχόλια πολλῶν δυσπίστων σήμερα, ποὺ περιγράφουν τὴν ἀνεπάρκεια ὁρισμένων κληρικῶν. Ὦ γενεὰ ἄπιστη!». Μαθητές καὶ κριτές ἀνήκουμε στὴν ἴδια γενιά. Οἱ ἱερεῖς μας δὲν ἔρχονται ἀπὸ κάποιον ἄλλον πλανήτη. Στὶς σύγχρονες οἰκογένειες γεννιοῦνται, στοὺς δρόμους μας μεγαλώνουν, στὰ σχολεῖα μας μορφώνονται. Τὴ νοοτροπία ὅλων μας κλείνουν μέσα τους. Ἡ εὐθύνη γιὰ τὴ χλιαρότητα τῆς πίστεως καὶ τὴν ἄτονη ζωὴ ἀρκετῶν κληρικῶν δὲν σχετίζεται μόνο μὲ τοὺς ἴδιους. Βαρύνει σὲ μεγάλο βαθμό ὁλόκληρη τὴ σύγχρονη κοινωνία μας.
Ὅσο τό κακό πληθαίνει καί ἡ ἀτμόσφαιρα τῆς σύγχρονης ζωῆς περισσότερο μολύνεται ἀπό τὰ λογιῶν-λογιῶν πνευματικὰ καυσαέρια καὶ ἀπόβλητα, τόσο γίνεται μεγαλύτερη ἡ ἀνάγκη εὐλογημένων ἱερέων πού μέ τήν συνετή ζωή τους καί τήν θερμή πίστη τους θά ἐμπνεύσουν, θά καθοδηγήσουν, θά ἀνακουφίσουν τόν ἀνθρώπινο πόνο, θά φέρνουν τόν Θεό στήν ζωή τῶν ἀνθρώπων καί τούς ἀνθρώπους κοντά στόν Θεό.
Ὅταν οἱ Ἀπόστολοι ρώτησαν τόν Χριστό γιατί δέν μπόρεσαν νά θεραπεύσουν τό ἄρρωστο παιδί, τούς ἀπάντησε εὐθέως, «διά τήν ἀπιστία ἡμῶν». Ἀλλά ὁ Χριστός δέν ἔμεινε στόν ἔλεγχο, οὔτε ἀπέρριψε τούς μαθητές του. Μίλησε θετικά γιά τό ποῦ πρέπει νά στραφεῖ ἡ προσπάθειά τους. Μίλησε γιά τήν ἀκαταμάχητη δύναμη τῆς πίστεως, γιά τήν προσευχή καί τή νηστεία, μέ τήν ὁποία ἀντιμετωπίζονται οἱ δαιμονικές δυνάμεις. Ὃλοι ὅμως ἔχουμε ὑποχρέωση νά συμβάλουμε θετικά γιά τήν ἀνάδειξη πιστῶν λειτουργῶν.
ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΜΑΡΩΝΕΙΑΣ ΚΑΙ ΚΟΜΟΤΗΝΗΣ
