Στήν ἱστορία αὐτῶν ποῦ ἀκολούθησαν τόν Χριστό ὑπῆρξαν ἀρκετές περιπτώσεις ἀνθρώπων, πού σέ μία στιγμή ἀδυναμίας λύγισαν. Τά γεγονότα γύρω ἀπό τό Πάθος καί τήν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου, πού ἐντονότερα ζωντάνεψαν μέσα μας οἱ τελευταῖες ἑβδομάδες, μᾶς θύμισαν τρεῖς χαρακτηριστικές ἐπώνυμες περιπτώσεις:
τήν κάμψη τοῦ Πέτρου, τήν πτώση τοῦ Ἰούδα, καί σήμερα τήν ἀναστολή τοῦ Θωμᾶ
·Ἡ κάμψη τοῦ Πέτρου ἦταν μία ἔκφραση ἀδυναμίας, μιά συνέπεια τῆς ὑπερβολικῆς ἐμπιστοσύνης στήν ἀφοσίωσή του στόν Διδάσκαλο
· Ἡ πτώση τοῦ Ἰούδα εἶχε ἀφορμή μία βαθειά ἀποκαρδίωση καί σύγχυση. Διαφορετικά εἶχε φαντασθεῖ τόν Μεσσία κι ὅταν διαπίστωσε ὅτι ὁ πραγματικός Χριστός δέν ὡμοίαζε στό εἴδωλο πού εἶχε πλάσει μέ τό μυαλό του, ζήτησε νά βγάλει ἀπό τή μέση τήν Ἀλήθεια κι ὄχι τήν ψευδαίσθησή του.
Τόν Θωμᾶ τόν σταμάτησε ἡ συρροή τῶν τελευταίων θλιβερῶν γεγονότων. Εἶχε κουρασθεῖ πιά, εἶχε ἐξαντληθεῖ· καί ἀναζήτησε τήν ἡρεμία στή μοναξιά του.·Καί στίς τρεῖς περιπτώσεις ὁ Κύριος ἐπεμβαίνει προσωπικά.
Στήν πρώτη, τοῦ Πέτρου, εἶχε προηγηθεῖ μία πρόρρηση· καί στήν κρίσιμη ὥρα ἕνα βλέμμα ἔκανε τόν μαθητή νά συναισθανθῆ, νά συντριβῆ, νά πλύνη τό λάθος του στό πικρό κλάμα. Στή δεύτερη περίπτωση τοῦ Ἰούδα, ἡ ἐπέμβαση ἦταν πιό αἰσθητή καί ἄμεση.
Δύο φορές πραγματοποιήθηκε μιά ἐπαφή τοῦ μαθητοῦ μέ τό σῶμα τοῦ Διδασκάλου ὅταν συνδειπνοῦσαν στόν Μυστικό Δεῖπνο, ἄγγιξε τό μυστικό σῶμα Του. Στόν κῆπο τῆς Γεθσημανῆ ἄγγιξε μέ φίλημα τό πρόσωπό Του. Οὔτε ὅμως τή μία φορά, οὔτε τήν ἄλλη συνῆλθε. Στήν τρίτη περίπτωση τοῦ Θωμᾶ, ἔφθασε ἡ ἁπλή παρουσία τοῦ Κυρίου γιά νά τόν συνεφέρει καί νά τόν ἀποκαταστήσει στήν πρώτη του σχέση καί ἐμπιστοσύνη.
Ὁ Θωμᾶς εἶχε ἀποσυρθεῖ στή μόνωση γιά νά βρεῖ τόν ἑαυτό του. Ἡ λύση ὅμως τοῦ προβλήματος πού τόν ἀπασχολεῖ δέν πραγματοποιεῖται στή μοναξιά του, ἀλλά ὅταν ἐπιστρέφη στήν κοινότητα τῶν μαθητῶν. Ἐκεῖ ὁ Ἰησοῦς τόν συναντᾶ, καί ὄχι στό μέρος πού ἦταν ἀπομονωμένος. Ἔρχεται μέσα στήν κοινότητα τῶν μαθητῶν, στήν Ἐκκλησία, γιά νά τόν συναντήσει προσωπικά.
Στίς ὧρες τῆς πνευματικῆς κοπώσεως καί κάμψεως ἄς ἀναλογιζόμαστε ἀδελφοί τόν αὐθορμιτισμό τοῦ ρεαλιστῆ Θωμᾶ. Ὁ δισταγμός του ἦταν ἕνας δυνατός, ἀλλά περαστικός πυρετός, πού τελικά στερέωσε τήν ὑγεία τῆς πίστεως μέσα του. Ἡ ἀναστάσιμη κραυγή του: «Ὁ Κύριός μου καί ὁ Θεός μου», ὑπῆρξε ἡ πιό σαφής, προσωπική καί ἀποφασιστική πασχαλινή διακήρυξη.
ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΜΑΡΩΝΕΙΑΣ ΚΑΙ ΚΟΜΟΤΗΝΗΣ
