Επικειμένης της πανηγύρεως του Ιερού Ενοριακού Ναού Αγίου Δημητρίου Δικαίων, του τέως Δήμου Τριγώνου, ο Σεβ. Μητροπολίτης Διδυμοτείχου, Ορεστιάδος και Σουφλίου κ. Δαμασκηνός επισκέφθηκε προεορτίως την παραμεθόρια αυτή κωμόπολη στα ελληνοβουλγαρικά σύνορα, την Κυριακή 24η του μηνός Σεπτεμβρίου ε.έ., όπου και ιερούργησε.
Ερμηνεύοντας ο Σεβασμιώτατος την ευαγγελική περικοπή της ημέρας, περί της θεραπείας του δαιμονιζομένου στη χώρα των Γαδαρηνών, μεταξύ άλλων, εσημείωσε: «Ο δαιμονιζόμενος της σημερινής περικοπής ζει, όπως είδαμε, σε μία παντελή έλλειψη αυτοσεβασμού και αυτοσυνειδησίας. Μη αντέχοντας ρούχο επάνω του, γυμνός, δεν έχει επίγνωση του εαυτού του, κάτι που αποδεικνύεται αμέσως με την απάντηση που «δίνει» στο ερώτημα του Κυρίου: «τί σοί ἐστίν ὄνομα;» «Λεγεών, ὅτι δαιμόνια πολλά εἰσεληλύθασιν εἰς αὐτόν». Ενώ ερωτάται εκείνος, απαντούν τα δαιμόνια. Δυστυχώς αυτός ο άνθρωπος ευρισκόμενος σε αιχμαλωσία, δεν είναι ο εαυτός του, δεν έχει όνομα, δεν έχει ταυτότητα. Ο διάβολος δυστυχώς οδηγεί τον άνθρωπο σε μία κατάσταση χάους και απομόνωσης πνευματικής, κάνει τον άνθρωπο να χάσει την προσωπικότητά του.
»Ο δαιμονιζόμενος αδυνατεί να συνυπάρξει με τους άλλους. Ζει στα μνήματα και σε έρημους τόπους. Γίνεται το φόβητρο των ανθρώπων. Αυτό είναι ο ορισμός της κόλασης. Η Εκκλησία μας προσδιορίζει την κόλαση του ανθρώπου: ως αδυναμία σχέσης με τους άλλους, ως παντελή έλλειψη κοινωνίας με τον συνάνθρωπο. Είναι η κόλαση της απόλυτης μοναξιάς. Είναι το τίμημα της συνύπαρξης με τον διάβολο. Αλλά και με το φυσικό περιβάλλον υπήρχε πρόβλημα. Ο δαιμονισμένος προκαλούσε καταστροφές. Η παρουσία του συνδεόταν με τέτοιες ενέργειες, που οι άλλοι ηναγκάζοντο να τον αλυσοδένουν. Ο διάβολος μισεί όλη τη δημιουργία. Πρωτίστως τους ανθρώπους, αλλά και όλα τα πλάσματα του Θεού…
»Η παντοδυναμία όμως του Κυρίου απελευθερώνει τον δαιμονιζόμενο και αυτός πια γίνεται πραγματικός άνθρωπος. Αποκτά συνείδηση του εαυτού του και αυτοσεβασμό: «ἱματισμένος καί σωφρονῶν». Σταματά να είναι επιθετικός προς τους άλλους. Έχοντας υγιή κοινωνικότητα κάθεται «παρά τούς πόδας τοῦ Ἰησοῦ». Κι όχι μόνον αυτό: αισθάνεται ευγνωμοσύνη προς τον Κύριο, την οποία εκφράζει με τη διάθεση να παραμείνει κοντά Του και να Τον ακολουθεί. Και μπορεί ο Κύριος να μην αποδέχθηκε το αίτημά του, αλλά του αναθέτει όμως άλλη σπουδαία αποστολή: «ὑπόστρεφε εἰς τόν οἶκον σου καί διηγοῦ ὅσα ἐποίησέ σοι ὁ Θεός. Καί ἀπήλθε καθ’ ὅλην τήν πόλιν, κηρύσσων ὅσα ἐποίησεν αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς».
»Σήμερα όμως τι γίνεται; Ενώ ο διάβολος με τον ερχομό του Κυρίου είναι ανίσχυρος και οριστικά ηττημένος, παίρνει δύναμη εκεί όπου απουσιάζει ο Χριστός. Πρώτα στους αβάπτιστους ανθρώπους, εκείνους που δεν έχουν γνωρίσει τον Κύριο ή δεν θέλουν να Τον αποδεχθούν στη ζωή τους. Έπειτα, ακόμη και στους βαπτισμένους χριστιανούς, οι οποίοι δεν έχουν πάρει στα σοβαρά την πίστη τους και ζουν, κατά τον λόγο του αποστόλου, ως «ἄθεοι ἐν τῷ κόσμῳ». Διότι δεν αρκεί μόνον το βάπτισμα και το χρίσμα, αλλά και η θέληση του ανθρώπου. Αν ο άνθρωπος δεν συνεργήσει με την τήρηση των εντολών του Χριστού, κυρίως της αγάπης προς τον Θεό και τον συνάνθρωπο, τότε η Χάρις των μυστηρίων μένει αδρανής. Τότε βρίσκει ευκαιρία ο διάβολος για να «πειράζει» τον άνθρωπο, κάνοντάς τον να βρίσκεται υπό την επήρειά του. Το αποτέλεσμα βεβαίως σ’ αυτήν την περίπτωση είναι γνωστό. Το είδαμε στην περίπτωση του δαιμονιζομένου της περικοπής. Γίνεται αντικοινωνικός και επιθετικός με τους συνανθρώπους του, δεν σέβεται το φυσικό του περιβάλλον, το δε χειρότερο: μέσα του ζει με ανασφάλειες και άγχος, με θλίψη και μελαγχολία, με ανησυχία και ταραχή, πράγματα που συνιστούν πράγματι ένα είδος επίγειας κολάσεως».
Κλείνοντας ο Σεβασμιώτατος απευθυνόμενος στους ακρίτες τους ευχήθηκε εν όψει της εορτής του προστάτου της ενορίας τους και τους κάλεσε να εμπνέονται από το παράδειγμα του· να παραμένουν ακλόνητοι στην πίστη του Χριστού και με ετοιμότητα και εγρήγορση να αντιμετωπίζουν οιονδήποτε εχθρό, που ενδεχομένως θα ήθελε να επιβουλευθεί την καθαρότητα της ψυχής τους και την ακεραιότητα της Πατρίδας τους.
