14 χρόνια μετά, και οι μνήμες είναι ακόμα νωπές. Και πως να μην είναι, πως μπορεί ένας γονιός να ξεχάσει το αδικοχαμένο παιδί του; ‘Ήταν Μεγάλη Πέμπτη του 2004, στο μεθοριακό φυλάκιο «Μανίτσα› της περιοχής Κορνοφωλιάς Σουφλίου στον Έβρο, δίπλα στα ελληνοτουρκικά σύνορα.
Ήταν λίγο πριν τις 9 το πρωί, όταν οι 5 οπλίτες επιχείρησαν να επανατοποθετήσουν τον ιστό της σημαίας του φυλακίου στη βάση του.
Οι στρατιώτες του φυλακίου, την προηγούμενη ημέρα, είχαν κατεβάσει τον μεταλλικό ιστό της σημαίας για να επιδιορθώσουν το σχοινί που είχε κοπεί.
Νωρίς το πρωί και στην προσπάθεια να τον επανατοποθετήσουν στη βάση του, λόγω του ισχυρών ανέμων που έπνεαν στην περιοχή αλλά και επειδή το κέντρο βάρος του ιστού ήταν ψηλά, έχασαν τον έλεγχο με συνέπεια ο ιστός να πέσει και η άκρη να ακουμπήσει σε ηλεκτροφόρα καλώδια μέσης τάσης της ΔΕΗ, που διέρχονταν κοντά από το σημείο.
Οι πέντε στρατιώτες κεραυνοβολήθηκαν από το ρεύμα μπροστά στα μάτια συναδέλφων τους που παρακολουθούσαν την επιχείρηση επανατοποθέτησης του ιστού.
Κάθε προσπάθεια να σωθούν απέβη μάταιη. Έκτοτε, κάθε χρόνο, στο φυλάκιο, το οποίο πλέον ονομάζεται φυλάκιο 5 Ακριτών, προς τιμήν των 5 παλικαριών, τελείται επιμνημόσυνη δέηση, και κατάθεση στεφάνων. Με δάκρυα στα μάτια, οι γονείς και συγγενείς απέτισαν τον ελάχιστο φόρο τιμής στους στρατιώτες, στα δικά τους παιδιά.
Συγκινητικά αλλά και καυστικά τα λόγια της Κυριακής Δρακάκη, Προέδρου του Συλλόγου Γονέων Φαντάρων που πέθαναν εν καιρώ ειρήνης “ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ”, η οποία κατηγόρησε την Πολιτεία για αδιαφορία. “Μας στέλνουν ένα στεφάνι, και μετά μας ξεχνάνε δυστυχώς”, τόνισε. Οι γονείς όμως, δε ξεχνάνε.
