Στα κάτασπρα ντυμένο υποδέχθηκε το Διδυμότειχο το Νέο Έτος, μιας και τις τελευταίες μέρες οι χιονοπτώσεις ήταν έντονες.
Παρά την ολισθηρότητα των δρόμων και τους παγετούς στα περισσότερα χωριά της επαρχίας μας χτύπησε η πρωτοχρονιάτικη καμπάνα και μέσα στη ζεστασιά της Εκκλησίας τελέσθηκε η Θεία Λειτουργία του Μεγάλου Βασιλείου και κόπηκε η Βασιλόπιτα.
Στον Ιερό Καθεδρικό Ναό Παναγίας Ελευθερωτρίας Διδυμοτείχου ιερούργησε ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Διδυμοτείχου, Ορεστιάδος και Σουφλίου κ. Δαμασκηνός πλαισιούμενος από κληρικούς της πόλεως του Διδυμοτείχου και στη συνέχεια εψάλη η καθιερωμένη Δοξολογία, επί τη Πρώτη του Νέου Έτους, και ανεγνώσθη το Πρωτοχρονιάτικο Μήνυμα του Σεβασμιωτάτου στο οποίο μεταξύ των άλλων γράφει·
«Μία σελίδα, σήμερα, του βιβλίου της επίγειας ζωής μας κλείνει. Μία μονάδα του ατέρμονος χρόνου κυλά στην άβυσσο της αιωνιότητος, ενώ μίας άλλης μονάδος του επ’ αισίοις εγκαινιαζομένου νέου ενιαυτού, χρυσαυγίζει η ανατολή. Κατά τον επίσημο αυτό σταθμό του χρόνου συνειδητοποιούμε ότι ο χρόνος περνάει γρήγορα. Τα χρόνια κυλούν όπως το νερό στο ρυάκι για να πέσουν στον ωκεανό του μυστηρίου…
Όλοι διαπιστώνουμε ότι κάθε τι πού είναι γήινο, φέρει την σφραγίδα της παροδικότητος. Μέσα όμως στην τόση παροδικότητα υπάρχει κάτι πού μένει σταθερό. Κάτι, πού αδυνατεί να παρασύρει και να αιχμαλωτίσει ο χρόνος. Κι αυτό είναι η αθάνατη ψυχή του ανθρώπου. Η αιώνια και ακατάλυτη αυτή αρχή, προς την οποία πρέπει να στρέφονται όλες οι μέριμνες και οι φροντίδες μας…
Ο Αποστολικός λόγος «εξαγοραζόμενοι τον καιρόν ότι αι ημέραι πονηραί εισι» (Εφεσ. ε΄, 16) αποκτά ιδιαίτερη επικαιρότητα στους δύσκολους καιρούς πού διερχόμεθα σαν έθνος. Κατά την πατερική διδασκαλία, ο χρόνος είναι δημιούργημα του Θεού, αφού ο Θεός είναι ο αίτιος του χρόνου, «ως χρόνου παντός και αιώνος αίτιον και παλαιού ημερών, ως προ χρόνου και υπέρ χρόνον και αλλοιούντα καιρούς και χρόνους». Έτσι, ο χρόνος μαζί με τον χώρο είναι η ευλογία του Θεού, μέσα στον οποίο μπορεί ο άνθρωπος να αποκτήσει την κατά Χάρη θέωσή του, πού συνιστά και χαρακτηρίζει την αιωνιότητα. Γιατί, η αιωνιότητα δεν είναι η πέραν του χρόνου ζωή, αλλά η βίωση της ζωής του Θεού μέσα στον χρόνο…
Επέλαμψεν, λοιπόν, σήμερα η χαρμόσυνη και περιχαρής αυτή ημέρα, την οποία όλος ο κόσμος εορτάζει με ελπίδες χρηστές. Με τη λήξη του απερχομένου εις την αιωνιότητα έτους απέρχονται στη λήθη και οι τυχόν πειρασμοί και οι δοκιμασίες πού γευθήκαμε. Η είσοδος του Νέου Έτους καθώς προοιωνίζει καλά και αγαθά εγκαινίζει σε όλους μας την διάθεση για μιά καινούργια αρχή. Ανοίγει η πύλη του για να εισέλθουμε δι’ αυτής εν φαιδρότητι εις την ανακύκληση της ζωής, προσκομίζοντες αίνο θεοτερπή και αγγελική δοξολογία πρός «τόν χρόνον και καιρούς εν τη ιδία εξουσία θέμενον», διά να είναι ο Νέος Ενιαυτός πάροχος και μεστός εφετών καταθυμίων, για όλη την ανθρωπότητα, ότι αγαθός ο Θεός και ο πλούτος της χρηστότητος Αυτού πολύς, καθώς επιδαψιλεύει το έλεός Του, το μεγάλο, τον άνθρωπο και τα έργα του. Ανατέλλει το Νέον Έτος για να χαροποιήσει τις καρδιές μας με την ελπίδα της προσδοκίας του ποθούμενου αγαθού, για την ανακούφιση όλου του κόσμου, και για να χαρίσει τη πολυπόθητη ειρήνη στην ταλαιπωρούμενη και δοκιμαζόμενη ανθρωπότητα».
Μετά την Δοξολογία, παρουσία του Δημάρχου Διδυμοτείχου Παρασκευά Πατσουρίδη, του Στρατηγού Διοικητού της XVI Μεραρχίας Χαράλαμπου Λαλούση, του Υποδιοικητού Ταξιάρχου Παναγιώτη Παναγιωτόπουλου, του Διοικητού της 30ης Ταξιαρχίας Ταξιάρχου Αναστασίου Σπανού και ικανού εκκλησιάσματος ευλογήθηκε η Αγιοβασιλόπιτα και διανεμήθη στους πιστούς με την ευχή του Σεβασμιωτάτου «το Νέο Έτος να είναι ειρηνικό, καρποφόρο και σωτήριο».
