Με αφορμή το ευαγγελικό ανάγνωσμα της Θ’ Κυριακής του Ματθαίου, στις 14 Αυγούστου ε.έ., παραμονή της εορτής της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, ο Σεβασμιώτατος ιερουργών προεορτίως στον πανηγυρίζοντα Ιερό Ενοριακό Ναό Κοιμήσεως της Θεοτόκου στην Κορνοφωλιά Σουφλίου, μίλησε για την αξία και το μεγαλείο της προσευχής. Ειδικότερα τόνισε: «Ἡ προσευχή κατ’ ἐξοχήν εἶναι μία ἀνάβαση. Ὁ γήινος ἄνθρωπος, κάθε φορά πού προσεύχεται, ἔχει τήν εὐκαιρία νά ἀπογειωθεῖ, νά ἀποκτήσει φτερά καί νά πετάξει. Νά πετάξει πάνω ἀπό τίς συμβατικότητες καί τίς ἀνοησίες τῆς γήινης φύσης του. Νά στρέψει τά μάτια τοῦ σώματος καί τῆς ψυχῆς πρός τόν πνευματικό οὐρανό καί νά ἀνέβει ἐσωτερικά τόν ὄμορφο ἀνήφορο τῆς γνώσης τοῦ Θεοῦ. Μέσα ἀπό τήν προσευχή ἡ ἀγάπη γιά τόν Χριστό γίνεται συνομιλία καί σχέση. Γίνεται εὐχαριστία καί δοξολογία. Ὅταν χρειάζεται, γίνεται καί ἱκεσία ἀλλά ὄχι συμφεροντολογική. Γίνεται ἱκεσία ὑπέρ τῆς σωτηρίας καί τῆς αἰώνιας δικαίωσης.
»Μέ ἐργαλεῖο τήν προσευχή ὁ πιστός δείχνει τή μετάνοιά του, ὁμολογεῖ τίς ἀπροσεξίες του, ἐκδηλώνει τήν ἀπόφασή του νά διορθωθεῖ, συμφιλιώνεται μέ τόν Θεό καί μαθαίνει νά ἀγαπάει τά πάντα. Ἡ προσευχή εἶναι μία εὐλογημένη, μία χαρούμενη ἀνάβαση ἀπό τίς θλίψεις καί τίς περιπέτειες τοῦ βίου στήν ἀγκαλιά καί στή φροντίδα τοῦ Οὐράνιου Πατέρα. Ἡ προσευχή μεταμορφώνει τό γλοιῶδες σαλιγκάρι σέ ὑψιπέτη ἀετό. Ἀνοίγει στόν ἄνθρωπο τήν προοπτική τῆς ἐλευθερίας, τῆς ἐλπίδας καί τῆς χαρᾶς. Ἡ προσευχή εἶναι ἡ ἀνάσταση τοῦ ἀνθρώπου, ἡ ἀνάβαση ἀπό τόν σκοτεινό τάφο τῆς ἁμαρτίας στήν ἀληθινή ζωή τοῦ Χριστοῦ.
»Δεύτερον, ἡ προσευχή εἶναι μία πορεία. Ὁ Χριστός κάνει μία διαδρομή μέχρι τό ὄρος γιά νά προσευχηθεῖ στόν Πατέρα Του. Μᾶς διδάσκει πώς κάθε συνομιλία μέ τόν Θεό εἶναι μία διαδρομή. Ἡ προσευχή εἶναι διαδρομή ἀγάπης ἀλλά καί περιπέτειας. Ἀγάπης, διότι ὁ υἱός ἤ ἡ θυγατέρα ὁμιλοῦν μέ τόν Πατέρα τους. Περιπέτειας, διότι ὁ μισάνθρωπος διάβολος καί τό πτωτικό κομμάτι τοῦ ἀνθρώπου φέρνουν ἀμέτρητα ἐμπόδια σ’ αὐτήν τήν πνευματική ἐργασία. Ἡ προσευχή εἶναι μία πορεία πού χρειάζεται πεῖσμα. Ἡ τεμπελιά, ἡ ἀναβλητικότητα, οἱ διάφορες ἀσχολίες, οἱ περισπασμοί, οἱ δαιμονικές παγίδες, ἡ νοοτροπία τοῦ κόσμου, οἱ ἀμέτρητοι λογισμοί ἀκυρώνουν τήν προσευχή. Τήν ἀναβάλλουν γιά ἀργότερα ἤ καί τή ματαιώνουν. Ἡ προσευχή εἶναι μία πορεία μέσα ἀπό τά ἀγκάθια τῆς ἄγνοιας, μέσα ἀπό τά βράχια τῆς ἀπιστίας καί τῆς ἀμφιβολίας, μέσα ἀπό τίς ὕπουλες παγίδες τῆς ὑποκρισίας. Ἡ προσευχή εἶναι μία πορεία ἐπικίνδυνη, διότι, ἀντί νά ὁδηγήσει στόν Θεό, μπορεῖ νά ὁδηγήσει στήν πλάνη καί στόν ἐγωισμό. Εἶναι μία πορεία πού χρειάζεται ἔμπειρο πνευματικό ὁδηγό. Μόνον ὅποιος βαδίζει τό μονοπάτι τῆς προσευχῆς σύμφωνα μέ τίς ὁδηγίες τοῦ πνευματικοῦ του εἶναι ἀσφαλής καί καρποφορεῖ πλούσια καί εὐεργετικά. Ἡ προσευχή ἀπαλλάσσει ἀπό τόν ἐγωισμό μόνον ὅταν γίνεται μέ εὐλογία, ἀλλιῶς μπορεῖ νά μετατραπεῖ σέ μία φαρισαϊκή ὑποκρισία. Ἡ πορεία τῆς προσευχῆς εἶναι ὄμορφη, χαρούμενη ἀλλά καί ἐπικίνδυνη. Εἶναι, ὅμως, μία πορεία ἀπαραίτητη γιά τή σωτηρία τοῦ πιστοῦ.
»Τέλος, ἡ ἀνάβαση καί πορεία τῆς προσευχῆς ὁδηγεῖ τόν προσευχόμενο σέ μία κατ’ ἰδίαν προσωπική σχέση μέ τόν Θεό. Ὁ Ἰησοῦς «ἀνέβη εἰς τό ὄρος κατ’ ἰδίαν προσεύξασθαι», γιά νά μᾶς δείξει πώς ἡ συνάντηση μέ τόν Θεό εἶναι μία συνάντηση προσώπων. Στήν προσευχή καταργεῖται ἡ ἀτομικότητα, ἀλλά καταργεῖται καί ἡ μαζικότητα. Ὁ πιστός συνομιλεῖ μέ τόν Θεό ὄχι ὡς ἄτομο ἀλλά ὡς μέλος τοῦ ζωντανοῦ σώματος τῆς Ἐκκλησίας. Αὐτό τό μέλος δέν εἶναι ἕνα ἀπρόσωπο κομμάτι μιᾶς ἀόριστης πνευματικῆς μάζας, ἀλλά εἶναι ἕνα συγκεκριμένο πρόσωπο πού συνομιλεῖ μέ τόν Πατέρα του σέ συνάφεια μέ τά ὑπόλοιπα πρόσωπα τῆς Ἐκκλησίας, πού εἶναι οἱ ἀδελφοί του. Ἡ ἰδιωτικότητα τῆς προσευχῆς φανερώνει τήν ἀγαπητική καί ἐρωτική σχέση μέ τόν Χριστό. Δέν εἶναι ἡ θεμελίωση τῆς ἀτομικότητας. Εἶναι τό πανηγύρι τῆς ἀληθινῆς κοινωνίας, κατά τήν ὁποία ὁ καθένας βρίσκει τόν Θεός μόνος του, γιά νά ἑνωθεῖ μέσα ἀπό τόν Θεό καί μέ ὅλους τούς ἀδελφούς του. Ἡ κατ’ ἰδίαν συνάντηση μέ τόν Θεό ὁδηγεῖ στήν καθ’ ὁλοκληρίαν συνάντηση μέ τόν συνάνθρωπο. Ἡ σχέση μέ τόν Θεό παραμένει προσωπική, ἐπειδή εἶναι μία σχέση ἀγαπητική, μία συνεύρεση ἐρωτική μέ λυτρωτική καρποφορία».
Και έκλεισε λέγοντας:
«Ἡ προσευχή εἶναι ἕνα δύσκολο ἄθλημα, ἀλλά καρποφορεῖ μεγάλη δόξα. Εἶναι ἕνα ἀναφαίρετο δικαίωμα, στό ὁποῖο ὅλοι ἔχουν πρόσβαση. Εἶναι ἕνα μοναδικό προνόμιο πού ἔδωσε ὁ Οὐράνιος Πατέρας στά παιδιά Του. Ἡ προσευχή δέν εἶναι θρησκευτικό καθῆκον. Εἶναι ὀντολογική ἀνάγκη. Ὁ Κύριος «ἀνέβη εἰς τό ὄρος κατ’ ἰδίαν προσεύξασθαι», γιά νά μᾶς δείξει ὅτι θά ἀκολουθήσουμε μία ἀναβατική πορεία πρός τήν κατ’ ἰδίαν συνομιλία μαζί Του, στήν ὁποία θά ἔχουμε ὁδηγό τήν Παναγία Μητέρα Του, τῆς ὁποίας τήν Κοίμηση ἑορτάζουμε αὔριο, γιά νά ὁλοκληρωθοῦμε ὑπαρξιακά καί γιά νά δοξασθοῦμε μαζί καί μέσα στή δική Του δόξα, πού ἁπλώνεται στήν ἀπέραντη αἰωνιότητα».
Την Θεία Λειτουργία, τους ύμνους της οποίας απέδωσε μελωδικότατα ο Πρωτοψάλτης του Ιερού Μητροπολιτικού Ναού Αγίου Στεφάνου Αρναίας Βασίλειος Κοκκαλιάρης, παρακολούθησαν ο Δήμαρχος Σουφλίου Παναγιώτης Καλακίκος, ο Διοικητής της 7ης Ταξιαρχίας Ταξίαρχος Ιωάννης Παπουτσάκης, ο Διοικητής του Αστυνομικού Τμήματος Σουφλίου Αστυνόμος Α΄ Χαράλαμπος Βομβέλης, η Πρόεδρος του Δημοτικού Διαμερίσματος Κορνοφωλιάς Βασιλική Γκαϊντατζή και ικανό εκκλησίασμα.
Μετά την Θεία Λειτουργία στο χωριό της Κορνοφωλιάς ο Σεβασμιώτατος επισκέφθηκε την παρακείμενη Ιερά Μονή Πορταϊτίσσης, Μετόχιο της εν Αγίω Όρει Ιεράς Μονής Ιβήρων για να ευχηθεί στην αδελφότητα επί τη εγγιζούση πανηγύρη της Μονής.
Την προηγουμένη, Σάββατο 13 του μηνός Αυγούστου ε.έ., στον Ιερό Ενοριακό Ναό Κοιμήσεως της Θεοτόκου Σάκκου Ορεστιάδος ο Σεβασμιώτατος χοροστάτησε στον Εσπερινό της Κυριακής και εν συνεχεία έψαλε την Παράκληση ενώπιον της θαυματουργού εικόνας της Παναγίας της Αρβανίτισσας, η οποία ως πολύτιμος θησαυρός φυλάσσεται στον Ναό αυτό.
